ΜΑΣΤΡΟΧΑΛΑΣΤΕΣ, ΟΧΙ ΚΤΙΣΤΕΣ, ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Έναν ακόμα ποδοσφαιριστή πήρε ο Παναθηναϊκός. Κι έναν ακόμα. Και τρίτον και τέταρτο. Και δεν σταμάτησε στον πέμπτο. Με τις μεταγραφές Ιανουαρίου ο Παναθηναϊκός αυτοδιαψεύδεται. Ούτε ήταν πλήρης, ικανός να διεκδικήσει πράγματι το πρωτάθλημα. Ούτε είχε ξεκινήσει αληθινή διαδικασία για να κτίσει ομάδα.

Από το καλοκαίρι του 2012 στον μεταπολυμετοχικό Παναθηναϊκό λένε ότι... χτίζουν ομάδα. Γκρεμίζοντας ένα ντουβάρι που μόλις είχαν σηκώσει. Βουλώνοντας ένα θεμέλιο που πριν λίγο είχαν σκάψει. Πετώντας στη χωματερή οικοδομικά υλικά που είχαν αγοράσει. Πουλώντας στο παζάρι παίκτες που είχαν αναδείξει.

Παραμύθι φούρναρης κτίζει ομάδα και ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ. Κτίζω είναι μια σοβαρή δουλειά που δεν την ξέρουν οι ελληνικές ΠΑΕ. Η κουλτούρα, η τέχνη του κτίζω
απαιτεί σχεδιασμό, στελέχη και χρήματα, στοιχεία που... αρρωσταίνουν τις ελληνικές ΠΑΕ.

Φάρσα σκέτη είναι να λένε «Κτίζουμε» όταν σε μία μόνον μεταγραφική περίοδο κάνουν 7-8 και 10 συμβόλαια παικτών. Κτίζω σημαίνει ότι στοχεύω σε μόνιμο σχήμα, αφού δέσω τον κορμό της ενδεκάδας. Και πάνω στο σκελετό, στα θεμέλια, στις κολώνες, στα μπετά θα έχω τις εναλλακτικές μου.

Αν δεχθούμε ότι οι ελληνικές ΠΑΕ κτίζουν, τότε θα τις χαρακτηρίσουμε μαστροχαλαστές. «Κτίζουν» αυτό που λίγο μετά το χαλάνε για να «κτίσουν» στη συνέχεια πάλι στην
τύχη. Γνωρίζω να κτίζω σημαίνει ότι δεν χρειάζομαι περισσότερους από ένα-δυο παίκτες κάθε φορά, διότι συνεχίζω την ανοικοδόμηση, την συμπληρώνω, δεν την ακυρώνω με
άλλους 6-8 νέους παίκτες.

Διαβάστε ακόμα:

Υποφέρει η ζυγαριά από τα... κιλά του Μαρινάκη