ΗΤΑΝ ΠΕΝΑΛΤΥ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΕΝΑΛΤΥ

Ο παίχτης του Ολυμπιακού έχει σηκωμένα τα χέρια του και, βέβαια, δεν μπορεί να ξέρει που θα πάει η μπάλλα στο σουτ του αεκτζή αντιπάλου. Στην κοιλιά του, στους όρχεις, στα πόδια. Άρα, δεν είχε πρόθεση ο Ισπανός να σταματήσει το σουτ με τα χέρια, με το χέρι. Άρα, δεν είναι πέναλτυ. Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος.

Είσαι παίδαρος, ρε, απλώνεις και τα χέρια, «μεγαλώνεις» το εύρος του σώματός σου και αυτό το κάνεις πονηρά. Να αποκρούσεις όχι μόνο με το κεφάλι, ίσως τον κώλο, αλλά και με το χέρι, και να πεις μετά ότι «δεν είχα πρόθεση».

Βγάλε συμπέρασμα. Είναι αυτό που λέμε «έτσι το είδε ο διαιτητής». Ναι μεν τα κιτάπια λένε αυτά που λένε, αλλά τη σφυρίχτρα την έχει ο «άρχων». Αυτή ήταν η προσωπική κρίση του διαιτητή. Κατά τη γνώμη μου δεν ήταν πέναλτυ. Αυτό νομίζω, ότι ήταν πέναλτυ.

Πήρες χαμπάρι; Ό,τι θες λες. Ο Καλογερόπουλος έπαιξε το παιχνίδι της ζωής του. Αυτό που θα θυμάται σε όλη του τη ζωή. Με περηφάνια. Ότι δεν κώλωσε στο σύστημα. Και ξηγήθηκε, όπως ξηγήθηκε.