ΓΙΑΤΙ Η ΛΕΣΤΕΡ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ... ΕΚΠΛΗΞΗ!

Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Όλοι, είτε από ασχετοσύνη, είτε για να εντυπωσιάσουν, συμφωνούν ότι ήταν το «θαύμα», η έκπληξη, η μεγαλύτερη έκπληξη της Ιστορίας, η κατάκτηση του πρωταθλήματος από την Λέστερ. Διαφωνώ. Και δεν είμαι άσχετος. Και δεν το λέω για να εντυπωσιάσω. Ό,τι, άλλωστε, λέμε έχει λογική, και επιχειρήματα.

Λοιπόν. Κατ' αρχήν τι θα πει «έκπληξη»; Ποιος είναι ο ορισμός της έκπληξης. Ο μικρός να κερδίσει τον μεγάλο. Ο ισχυρώτερος να χάσει από τον κατώτερο. Άρα δεν υπάρχει καμμία έκπληξη στο αγγλικό πρωτάθλημα! Επειδή το πήρε η καλύτερη ομάδα.

Να ξέρουμε τι λέμε. Άλλο ότι ουδείς περίμενε μία Λέστερ, που δεν είναι Μάντσεστερ και Άρσεναλ, ούτε καν Τσέλσυ προ Αμπράμοβιτς, να έρθε πρώτη. Κι άλλο μία ομάδα κρατάει σταθερά και συνεχώς την πρωτοπορία στη βαθμολογία, όπως προέκυψε με την Λέστερ. Μην τα μπερδεύουμε.

Όσο έκπληξη ήταν που οι «σεσημασμένες» ομάδες, οι καταδικασμένες να πρωταγωνιστούν και να διεκδικούν το πρωτάθλημα, εμφανίστηκαν κάτω του αναμενόμενου, άλλο τόσο έκπληξη ήταν το «θαύμα», που δεν ήταν θαύμα, αλλά... ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ αυτό που πέτυχε η Λέστερ. Αναμενόμενο διότι ναι μεν ήταν πέραν από κάθε πρόβλεψη, αλλά στην πραγματικότητα παρουσίασε μία πληρέστατη, μία αξιόπιστη και αποτελεσματική ομαδάρα.

Παρακάτω. Έκπληξη ισχύει σ' ένα αγώνα. Άντε σε μια διπλή αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο αντιπάλους. Άντε και σ΄ένα Ευρω, όπου μια ομάδα θα δώσει στο σύνολο έξι παιχνίδια, όπως η Ελλάδα το 2004. Άντε, τέλος, να πεις έκπληξη και την κατάκτηση του τσάμπιονς ληγκ από ένα αουτσάιντερ, όταν μετά τους ομίλους θα δώσει μονάχα τέσσερα ματς. Όχι, όμως, και έκπληξη η Λέστερ, που έβγαλε την πρωτιά σ' ένα ολόκληρο πρωτάθλημα.

Ύστερα είναι και το άλλο. Την έκπληξη την κάνει η πιο αδύναμη ομάδα με ποδόσφαιρο αμυντικό. Πειρατικό. Αντάρτικο. Όπως, ίσως, και με αντιποδόσφαιρο. Η Λέστερ είναι ομαδάρα, ακομπλεξάριστη εντελώς απέναντι στα θηρία του αγγλικού πρωταθλήματος, που τα έπαιξε στα ίσα.

Η Ελλάδα το 2004 στην Πορτογαλία έπαιξε κατά βάσιν αμυντικό ποδόσφαιρο. Σφικτό. Κι έψαχνε το 1-0. Με ακραίους κυνηγούς στους οποίους ο Ρεχάγκελ είχε δώσει εντολή να αγωνίζονται σαν... αμυντικοί, να μαρκάρουν σα βεντούζες τον αντίπαλο μπακ. Η Λέστερ, ναι μεν δεν έπαιξε ποδόσφαιρο κατοχής, όμως όταν έβγαινε στην επίθεση οι παίκτες της ήταν πεινασμένοι λύκοι έτοιμοι να δαγκώσουν, όχι τίποτα πονηρές πουτανίτες αλεπούδες.

Διαβάστε ακόμα:

Η Λέστερ ξεσκέπασε τα λαμόγια στην Ελλάδα