Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΒΓΑΖΕΙ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ, ΜΕΣΙ ΚΑΙ... ΣΙΜΕΟΝΕ

Δεν είναι εξασφαλισμένη η ποιότητα σ' ένα κρίσιμο ποδοσφαιρικό αγώνα. Δυστυχώς. Βγαίνει η ομάδα στο γήπεδο για να κερδίσει. Για να πάρει εκείνη την κούπα. Το τελευταίο που αγωνιά είναι να ικανοποιήσει τον θεατή. Με φάσεις συγκλονιστικές. Με ευκαιρίες για γκολ. Με την ποδοσφαιρική δράση στο χορτάρι.

Η δουλειά είναι όπως κάτσει. Δεν είναι στημένο show η μπάλα. Με προκάτ κείμενο στον ηθοποιό επάνω στη σκηνή. Με επιλεγμένα πλάνα που θα μονταριστούν στην ταινία. Το ποδόσφαιρο είναι ζωντανό, σπαρταριστό πράμα.

Γι' αυτό δεν γουστάρω Μουρίνιο και Σιμεόνε. Είναι μούρες που νταηλίδικα επιβλήθηκαν στην ποδοσφαιρική βιομηχανία σήμερα. Με τη μαγκιά τους. Με τη τρέλα τους. Με τη μοναδικότητά τους. Ναι, με την αυθεντικότητά τους. Δεν είναι μαϊμού, δεν αντιγράφουν κάποιον άλλον, αυτό που βγάζουν είναι ο ίδιος ο εαυτός τους. Εμένα δεν μου κάνουν.

Τελικός τσάμπιονς ληγκ, όπως πριν δύο χρόνια, με αντιπάλους τις δύο ομάδες της Μαδρίτης. Θα παρακολουθήσουμε την Ρεάλ και την Αθλέτικο, δεν χάνεται αυτό, έστω κι αν δεν είναι σιγουράτζα πως αξίζει τα... λεφτά μας.

Λέμε κοράκι τον διαιτητή. Επειδή μέχρι πριν λίγα χρόνια ο σφυρικτράκιας φορούσε απαραίτητα μαύρα. Σήμερα ο ρέφερυ ντύνεται και αλά Κωστέτσος, ντηζαϊνάτα με διάφορα εξαντρίκ χρώματα. Ο Ντιέγκο Σιμεόνε είναι μαύρος αρχάγγελος. Πάντα μαυροντυμένος, έστω σκουρόχρωμος. Έτσι θα εμφανιστεί κι απόψε. Κοράκι σκέτο.

Αυτός, ο αποκαλούμενος και Τσόλο, είναι η Αθλέτικο Μαδρίτης. Παίζει για το αποτέλεσμα, όχι για το ποδόσφαιρο. Περισσότερο μελετάει τον αντίπαλο, παρά τη δική του ομάδα. Έτσι πήρε πρωτάθλημα στην Ισπανία. Έτσι κατέκτησε το γιουρόπα ληγκ. Έτσι έφθασε δύο φορές σε τελικό τσάμπιονς ληγκ.

Διάολος ο Τσόλο. Λέγε εσύ, όπως εγώ, ότι το ποδόσφαιρο είναι αθάνατο διότι είναι τέχνη. Διότι βγαίνουν μπαλαδόροι αρτίστες. Αυτός, ο Σιμεόνε, θέλει τους παίκτες μαχαιροβγάλτες. Παρτιζάνους. Κουρσάρους. Αντάρτες πόλεων. Τρομοκράτες.

Διαβάστε ακόμα:

Η πιο μεγάλη αποκάλυψη για τον Κόκκαλη