ΤΟ ΠΕΝΑΛΤΥ (ΔΕΝ) ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Το θέαμα, το κάθε θέαμα, να έχει σασπένς. Το μεγάλο φανερό μυστικό και στο σινεμά. Πώς θα «σκλαβώσεις» το ενδιαφέρον του θεατή, όχι απλά να κερδίσεις την προσοχή του. Δεν φθάνει στο έργο να γεννάει συναισθήματα, να ταυτίζεται ο θεατής με τους πρωταγωνιστές, να συμπάσχει μαζύ τους. Με τον φτωχό, τον πλούσιο, τον καλό, τον κακό, που ερωτεύονται, επιτυγχάνουν, αποτυγχάνουν, ελπίζουν, προσπαθούν, προσεύχονται, εκδικούνται, τιμωρούνται, συγχωρούν.

Σώου και το ποδόσφαιρο. Η τηλεόραση το έχει εξελίξει... σεναριακά, κινηματογραφικά. Η κάμερα στην κερκίδα κυνηγάει τα πλάνα που «μεταδίδουν» συναισθήματα. Τον πόνο, την απογοήτευση, τον ενθουσιασμό, την έκρηξη, την θλίψη, και κλάμα, και δυστυχία, και ευτυχία.

Τα πέναλτυ μετά την παράταση υπηρετούν το θρίλερ στο show. Έτσι έγινε και στον τελικό Ρεάλ-Αtλέτικο. Αδικία. Τι διαφορά έχει αν η κούπα κρινόταν στο στρίψιμο του κέρματος! Θα ήταν πιο σωστό. Πιο σικ.

Όχι! Θέλουμε περισσότερο τηλεοπτικό χρόνο και να «εκβιάζουμε» τη συγκίνηση. Να απολαμβάνουμε αγωνία από τα ανώνυμα πρόσωπα στο πλήθος. Η μπάλα στο δοκάρι, για λίγα εκατοστά αστοχία και πραγματοποιήθηκε η ποδοσφαιρική...«δικαιοσύνη». Ο παίκτης που δεν σκόραρε να φορτωθεί τον εφιάλτη της αποτυχίας. Άλλοι στην κερκίδα να κάνουν σαν τρελοί από χαρά, άλλοι να νοιώθουν μια προσωπική τραγωδία. Μια προσωπική απώλεια.

Διαβάστε ακόμα:

Μετά τον Μανωλά, υπερκόπωση και οι παίκτες της ΑΕΚ