ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ, ΕΙΜΑΙ ΡΩΣΟΣ, ΟΧΙ ΕΛΛΗΝΑΣ

Γεμάτα τα γήπεδα στο Ευρω. Ό,τι πιο ευχάριστο. Δεν υπάρχει ποδόσφαιρο χωρίς κόσμο. Δεν αξίζει ούτε σέντσι, ακόμα και το πιο ποιοτικό παιχνίδι, το πιο συναρπαστικό στην εξέλιξη, αν γίνεται του... Κοντονή. Με γυμνές εξέδρες.

Να σου πω το μυστικό. Δεν πας στο γήπεδο μόνο για να δεις το ματς. Όχι, βέβαια! Η ψυχή σου αναζητά την αναρχία, την ελευθεριότητα, την πολυκοσμία της εξέδρας. Να χαθείς στο πλήθος. Να ξεχαστείς από την πίεση της καθημερινότητάς σου.

Σουηδία-Ιρλανδία. Δύο θάλασσες θεατών. Μια κιτρινίλα των Σουηδών, μια πρασινίλα των Ιρλανδών. Κόσμος πολύς. Πάρα πολύς. Αν έπαιζε η Ελλάδα θα πήγαιναν τόσοι όσοι οι Κροάτες και οι Τούρκοι, οι Ισπανοί και οι Ρώσοι. Παπάρια θα πήγαιναν. Μόνον αν η Ελλαδάρα ομαδάρα προχωρούσε στους «16», στους «8», θα ξεκινούσαν οι «καραβιές», οι «τραινιές».

Πάνω από την εθνική ο Έλληνας έχει την ομαδίτσα του. Την ολυμπιακάρα του. Την παοκάρα του. Την αεκάρα του. Την τριφυλλάρα του. Κι οι αθλητικές φυλλάδες προβάλλουν τον δικό τους παικταρά. Γκολάρα ο Αντωνιάδης. Έσωσε γκολ ο Σιώκος. Ήρωας ο Κούδας. Τέτοια. Μία ζωή.

Ο άλλος σου λέει Είμαι Σπάρτακ στην πατρίδα αλλά εδώ στη Γαλλία, δεν βλέπω τίποτα άλλο παρά την εθνική ομάδα. Ρώσος είμαι, είμαι με την Ρωσία. Το ίδιο και ο Γερμανός. Ο Ολλανδός. Ο Σουηδός.

Διαβάστε ακόμα:

Κάποιος άλλος σκάρτος από την Μπάρτσα για την ΑΕΚ;