ΜΕΧΙΤ, ΤΟ «ΜΗΝΥΜΑ» ΤΟΥ ΛΙΟΝΕΛ

Αποδέχομαι την πραγματικότητα. Αν συνέβαινε αυτό στους ανθρώπους, τότε η ζωή μας θα ήταν καλύτερη, πολύ καλύτερη. Ο κορυφαίος μπαλαδόρος της εποχής μας σήκωσε τα χέρια, από τα 29 του κιόλας χρόνια, και είπε «αντίο» στην εθνική ομάδα της Αργεντινής.

Μην πεις «Καλά έκανε». Ούτε «Κακώς έκανε». Δες το γεγονός με σοφία ζωής. Και βγάλε συμπέρασμα. Να αποδεχθείς ότι αυτό είναι. Και δεν μπορούσε να είναι διαφορετικά. Μην πνίγεις τις αλήθειες που φωτίζει η απόφαση του Μέσι.

Είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στη γη ο Μέσι. Και το τελευταίο που θα ήθελε ήταν να μη φοράει τη φανέλα της Αργεντινής. Δεν είναι θέμα πατριωτισμού. Όταν έχεις φθάσει στον τομέα σου τόσο υψηλά, τότε δεν αντέχεται με τίποτα στον ίδιο σου τον τόπο να σε χαρακτηρίζουν προδότη, ριψάσπη, αδιάφορο.

Ο Μέσι είναι και άνθρωπος. Εννοώ ανθρώπινο μηχάνημα. Όσο κι αν ντοπαριστεί, νόμιμα και παράνομα, επιστημονικά και με βουντού, να που δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε υψηλό επίπεδο αγωνιστικό και με την πίεση των κρίσιμων αγώνων, τόσο στην Μπαρτσελώνα, όσο και την εθνική.

Μην τον συγκρίνουμε με τον Μαραντόνα, που σχεδόν ταυτόχρονα πήρε μουντιάλ το 1986 και πρωταθλήματα με τη Νάπολη, όχι π.χ. την Γιούβε και την Μίλαν. Δεν βγαίνει κάτι ουσιαστικό αν κάνουμε σύγκριση των δύο Αργεντινών.

Περιορίζεσαι στο δεδομένο. Ότι ο Μέσι, κι αυτό δεν έχει σχέση με την κλάση του, με την αξία του, δεν μπορεί να 'ναι αυτός που θέλει όταν υποχρεώνεται να παίζει τόσα πολλά παιχνίδια κάθε χρόνο. Να διεκδικεί τίτλους διεθνείς και με την Μπάρτσα και με την εθνική.

Διαβάστε ακόμα:

Και παγωμένα νά 'ναι τα μπαλάκια