ΙΤΑΛΙΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΘΑΛΑΜΟ

Δεν είδα μπάλα. Αυτή είναι η κουβέντα μου. Όλα τα άλλα τα χαρίζω σ' όσους κάνουνε υψηλή κριτική. Δεν είμαι παίκτης, ούτε προπονητής να βλέπω με το δικό τους μάτι το ποδόσφαιρο. Με δικαιολογίες, δηλαδή. Ούτε ποτέ δήλωσα δημοσιογράφος, μάλιστα της κατηγορίας εκείνων που μιλάνε για συστήματα και τακτικές.
 
Ιταλία και Γερμανία με κούρασαν. Και το παρατράβηξαν το έργο. Μέχρι παράταση. Και στα πέναλτυ, τον απόλυτο ορισμό της στημένης φάσης, ε, εκεί έδωσαν ρεσιτάλ αποτυχίας. Παιδάκια δεκάχρονα της γειτονιάς, της σχολής 5x5 θα κτυπούσαν καλύτερα τα πέναλτυ.
 
Γιατί, όμως, το φιλμ του αγώνα στον στοτεινό θάλαμο βγήκε με πολλές μουντζούρες. Ελάχιστες φάσεις της προκοπής. Μετρημένες στα δάκτυλα. Γιατί; Εδώ είμαστε. Δεν κάνουμε κριτική για την κριτική. Παρά μόνον να δείξουμε την πραγματικότητα. Δεν μπορούν περισσότερο οι φουκαράδες οι ποδοσφαιριστές. Είναι βαρβαρισμός να πηδιώνται στα πρωταθλήματά τους, και στα τσάμπιονς ληγκ και μετά η ΟΥΕΦΑ, το μαγαζί, η κονόμα να τους καλεί σε νέες παραστάσεις.
 
Είμαι θεατής. Βλέπω ποδόσφαιρο ως θεατής. Αυτό σημαίνει ότι περιμένω να δω μπάλα, δεν μου φθάνει να... ζήσω την αγωνία ποια ομάδα θα κερδίσει στο τέλος.
 
Παρακάτω. Ως θεατής λέω ακόμα ότι κάθε παιχνίδι κάτι έχει να μου πει. Τι, λοιπόν, μου έριξε στη μάπα η...καυτή  σύγκρουση Ιταλίας-Γερμανίας; Με παίκτες εξ ορισμού της αφρόκρεμας της Ευρώπης, αφού οι δύο χώρες αποτελούν καθεστώς, δυνάμεις επικυρίαρχες στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
 
Δεν βγαίνει το έργο. Και πώς να βγει όταν οι Ιταλοί έπαιζαν για να μη φάνε γκολ. Παιχνίδι κορυφής, από δύο υποψήφιες πρωταθλήτριες Ευρώπης, όχι κάποιες ομάδες από το κάτω συρτάρι, και παρουσίασαν θέαμα για άτομα που δεν χρειαζόντουσαν το χάπι για να κοιμηθούν

.