ΣΑΡΩΣΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΤΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ
Μόνον τυχαίο δεν είναι. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες που διεκδίκησαν τις 4 άδειες για κανάλι έχουν ή είχαν άμεση εμπλοκή με το ποδόσφαιρο. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όποιος έχει τον έλεγχο μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, ποντάρει για πάρτη του στην οπαδική δημοφιλία της. Στην προσωπική του ασυλία, μ' άλλα λόγια.
Το 1979 άρχισε η εποχή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, το οποίο ΠΟΤΕ(!) δεν έγινε επαγγελματικό. Ποτέ δεν κατέστη κερδοφόρο ακόμα και για τις πλέον εμπορικές ομάδες. Ποτέ οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ δεν ενδιαφέρθηκαν να αλλάξει το καθεστώς στο πρωτάθλημα που συνέχισε(!) να παραμένει ψευτοεπαγγελματικό, όπως(!) και την περίοδο 1959-79 του λεγόμενου «αμειβόμενου» ποδοσφαίρου.
Κι όμως σ' αυτό το χώρο του νοσηρού, οικονομικά κι όχι μόνο, ''επαγγελματικού'' ποδοσφαίρου στα χαρτιά, ορμούσαν επιχειρηματίες, γνωρίζοντας ότι θα χάσουν λεφτά. Κι αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα!
Ο Βαρδινογιάννης ήταν στον Παναθηναϊκό. Και ο Βγενόπουλος. Και ο Γιαννακόπουλος. Και ο Πατέρας. Ο Κοντομηνάς στον Άρη. Ο Μυτιληναίος στον Ηρακλή. Ο Μπατατούδης στον ΠΑΟΚ. Στον Ολυμπιακό ο Νταϊφάς, ο Κοσκωτάς, ο Σαλιαρέλης, ο Κόκκαλης. Ο Μελισσανίδης στην ΑΕΚ, που επέστρεψε. Ένα σωροί άλλοι επιχειρηματίες που πέρασαν από Απόλλωνα, Εθνικό, Πανιώνιο, Μακεδονικό, Λάρισα κ.α.
Δεν είναι μόνον η προσωπική προβολή, πρώτης γραμμής και σχεδόν σε καθημερινή βάση, που χαρίζει η ανάμιξη με τη μπάλα, είναι και η κοινωνική «ασυλία» που προσφέρει στην προεδράρα.
Το ίδιο και στην τηλεόραση, την ιδιωτική που ξεκίνησε το 1989. Και ποιος δεν ήθελε να έχει μία έτσι ή αλλοιώς σχέση με κανάλι. Από τον Βαρδινογιάννη μέχρι τον Κόκκαλη.
Ποιοι ζήτησαν κανάλι από την κυβέρνηση Σύριζα με τα πακέτα τους. Επιχειρηματίες που έχουν αντιληφθεί το μαγνητισμό μιας ποδοσφαιρικής ομάδας και γνωρίζουν να τον διαχειριστούν, αδιαφορώντας αν δεν λειτουργούν επενδυτικά. Όπως αγοράζουν μια ΠΑΕ από την δήθεν... καψούρα τους για την ομάδα, έτσι ξηλώθηκαν τα εκατομμύρια από την επιθυμία να προσφέρουν...δωρεάν τηλεοπτικό προϊόν στους Έλληνες.
Διαβάστε ακόμα: