ΤΟ ΠΡΙΜ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΛΟΥΗ

Οι ηρωικοί μαραθωνομάχοι, αυτοί που πολέμησαν τους Πέρσες στον Μαραθώνα, γέννησαν τους μαραθωνοδρόμους. Στην πρώτη περσική εισβολή, το 490 πριν τον Ναζωραίο, και οι εισβολείς είχαν ζητήσει υποταγή από τους Έλληνες. Γη και Ύδωρ.

Ο μαραθώνιος δρόμος είναι κάτι περισσότερο από αθλητισμός. Κάτι περισσότερο από συμβατικός αγώνας. Θεωρείται το πιο πνευματικό αγώνισμα του κλασικού αθλητισμού. Έχει και τη μεταφυσική του διάσταση, πέρα από την ιστορική καταγωγή του. Είναι άξιος ο καθένας που τερματίζει στον μαραθώνιο, ας τρέξει τα 42 χιλιόμετρα και σε 4, και σε 5 ώρες. Πρακτικά, ο μαραθώνιος στηρίζεται στην αντοχή. Και, βέβαια, στην τακτική, αλλά και στην μοιρασιά των φυσικών δυνάμεων που θα κάνει ο δρομέας σε τόσο μεγάλη απόσταση.

Το μοναδικό εκτός σταδίου στιβικό αγώνισμα έχει τις ρίζες του στον δρομοκήρυκα που έτρεξε από τον Μαραθώνα στο Φάληρο για να αναγγείλει το χαρμόσυνο «Νενικήκαμεν!...», το αποτέλεσμα της μάχης με τους Πέρσες. Σήμερα, όποιος Έλληνας τρέξει μαραθώνιο, όταν τερματίζει, και έχει σώας τας φρένας του θα πρέπει να φωνάξει «Δεν Νενικήκαμεν!». Εκτός κι αν θεωρείται νίκη η θηλειά του μνημόνιου στο λαιμό της χώρας.

Έγινε θρύλος ο Σπύρος Λούης. Ο 23χρονος νικητής του μαραθωνίου στους Α’ Ολυμπιακούς Αγώνες της σύγχρονης εποχής που γεννήθηκε σα σήμερα 12 Ιανουαρίου το 1873. Μετά τη νίκη του έκανε μία ήρεμη ζωή, είχε κάποια μικροπροβλήματα, κατηγορήθηκε για μια υπόθεση πλαστογραφίας, όμως απαλλάχθηκε. Πέθανε πάμφτωχος, σύμφωνα με το ληξιαρχείο στις 26 Μαρτίου το 1940. Για την Ιστορία, αν έχει αξία, να αναφέρουμε πως ο ολυμπιονίκης είχε πεθάνει μια μέρα πριν.

Η προπολεμική Ελλάδα είχε ξεχασμένο τον Σπύρο Λούη και τον θυμήθηκε το 1936 όταν ο Χίτλερ κάλεσε τον Έλληνα χρυσό μαραθωνοδρόμο να γίνει σημαιοφόρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου.

Τερματίζει πρώτος στο Παναθηναϊκό Στάδιο το 1896. Και ρωτάνε τον Σπύρο Λούη τι θα ήθελες να σου δώσουν για επιβράβευση, διότι δεν υπήρχε κάποιο πριμ. Κι αυτός, ο χωριάτης, που βοηθούσε τον πατέρα του τον νερουλά, είπε: «Να μου χαρίσετε ένα γαϊδουράκι, να κουβαλάω το νερό που πουλάμε».

Διαβάστε ακόμα:

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ