ΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο... ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ

Εκατόν τέσσερα χρόνια Άρης, χθες. Γενέθλια ομάδας λαοφιλέστατης που η σημερινή της θέση, εκτός του ''καλού'' πρωταθλήματος, απαγορεύει λαμπρές γιορτές και θύμησες θριάμβων. Στη πραγματικότητα, βέβαια, η «εξαφάνιση» των κιτρινόμαυρων της Θεσσαλονίκης αποτελεί υποβιβασμό του ίδιου του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα.

Όταν χθες μια ΑΕΚ στο ερασιτεχνικό, σήμερα ένας Άρης ακόμα στην Β' εθνική, αυτό σημαίνει ένα πράγμα. Μόνο ένα πράγμα. Ότι το ποδόσφαιρο νοσεί. Ότι το πρωτάθλημα, ο καθρέπτης του ποδοσφαίρου, είναι μία άρρωστη ιστορία.
Ακούς να λένε ότι η πτώση της ομάδος οφείλεται σε λάθη. Παραμύθια. Κανένα λάθος δεν έγινε στον Άρη. Αν βαφτίζουμε «λάθη» τον τυχοδιωκτισμό, την αλητεία, τις αρπακτές, την ανικανότητα των διοικήσεων, τότε είναι σα να δίνουνε συγχωροχάρτια.

Ο Άρης δεν υποβιβάστηκε από... λάθη. Τι, δηλαδή, όλο... λάθη γίνονται; Κάθε χρόνο λάθη. Υπάρχουν ευθύνες. Κι όλα εξαρτώνται από τις διοικήσεις τους. Μόνον. Όχι από τον 12ο παίκτη, τον κόσμο, που λένε. Το παιχνίδι δεν το κάνει το κόσμος. Όσα και να δώσει ο κόσμος, δεν φτάνουν εάν το αφεντικό της ομάδος είναι ελάχιστος, άσχετος ή κομπιναδόρος.

Διαβάστε ακόμα:

Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ… ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ