ΤΟ 1970 ΕΙΔΑΝ ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΜΑΣ... ΑΛΛΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Ποδόσφαιρο, ο βασιλιάς των σπορ. Έτσι το λέγανε, και έτσι συνεχίζουνε να το λένε. Λάθος. Ο βασιλιάς, ο αυτοκράτορας, ο τσάρος πασών των αθλητικών εκδηλώσεων, ο ηλιάτορας κάθε show, ποδοσφαιρικού κι όχι, είναι η τηλεόραση. Γιατί όλα άλλαξαν με την τηλεόραση. Παγκόσμια βιομηχανία θεάματος εξελίχθηκε το ποδόσφαιρο με τη... βοήθεια της «μικρής οθόνης» η οποία όλο και γιγαντώνει με την εξέλιξη της τεχνολογίας.

Το καλοκαίρι του 1970 με τα παιχνίδια του παγκόσμιου κυπέλλου από το Μεξικό ο κόσμος του ποδοσφαίρου στη χώρα μας δέχεται στην πραγματικότητα το πρώτο έντονο σοκ της αποκάλυψης της γηπεδικής μαγείας. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα μεταδίδεται ζωντανά το δημοφιλέστερο θέαμα του πλανήτη, το μουντιάλ. Οι αγώνες του 1966, από την Αγγλία δινόντουσαν από τη νηπιακή ακόμα κρατική τηλεόραση με μία μέρα καθυστέρηση και την περιγραφή του Γιάννη Διακογιάννη.

1970, είναι το έτος ορόσημο της μαζικής πια επαφής των Ελλήνων με το διεθνές ποδόσφαιρο, λόγω τηλεοράσεως. Εποχή με 250.000 περίπου συσκευές σ' όλη τη χώρα. Τότε ο Παναθηναϊκός θα ξεκινήσει το απίθανο, την πορεία προς το Wembley. Στην Ελλάδα ακούγεται μυθικό το όνομα Ουέμπλεϋ. Ο Ναός. Το τέμενος.

Ουέμπλεϋ 1970, λοιπόν. Ο πρώτος τελικός κυπέλλου Αγγλίας μεταδίδεται τηλεοπτικά και ζωντανά τη χρονιά που το ΕΙΡ, το κρατικό ραδιόφωνο εξελίσσεται σε ΕΙΡΤ, φορέας και τηλοψίας. Και στο φημισμένο λονδρέζικο γήπεδο βλέπουμε πράγματα αδιανόητα. Ένα Ουέμπλεϋ εκκλησία. Οι οπαδοί της Ληντς και της Τσέλσυ να τραγουδούν τον ύμνο της ομάδας τους. Στις κερκίδες και γέροι, ζευγάρια συνταξιούχων. Όχι, δεν τα ξέραμε αυτά, ούτε τα φανταζόμασταν. Παρούσα η βασίλισσα της Βρετανίας. Στη φώτο, με τη λήξη του τελικού αποχωρούν συναδελφικά οι παίκτες των δύο ομάδων.

Ένα αλησμόνητο παιχνίδι στις 11 Απριλίου, που το έχουμε ακόμα στη μνήμη μας, τελειώνει 2-2, μπροστά σε 100.000 θεατές. Στις 29 Απριλίου σα σήμερα, το 1970, όχι στο Wembley, η καντεμιάρα Ληντς χάνει από τους μακρυμάλληδες της Τσέλσυ 2-1. Ο επαναληπτικός τελικός με 62.078 θεατές έγινε στο Old Trafford και η Chelsea σήκωσε το πρώτο κύπελλο της Ιστορίας της. Είχε πάρει κι ένα πρωτάθλημα, το 1955, και βγήκε στον αφρό και της Αγγλίας και της Ευρώπης όταν αγοράστηκε από τον Αμπράμοβιτς.
Για την Ιστορία να αναφέρω και τούτο: Πρώτος αντίπαλος της Τσέλσυ στο κύπελλο κυπελλούχων ήταν ο Άρης. Η λονδρέζικη ομάδα κατέκτησε το κύπελλο Ευρώπης 1971 στο Καραϊσκάκη μετά από διπλό τελικό με την Ρεάλ Μαδρίτης.
Πόσο είχα ζηλέψει πιτσιρικάς όταν άκουσα ότι στην Αγγλία υπάρχει μια γηπεδάρα όπου εκεί γίνονταν οι αγώνες της εθνικής του ομάδας. Και δύο τελικοί κάθε χρόνο. Του κυπέλλου Αγγλίας και του σχολικού πρωταθλήματος. Ουέμπλεϋ, λέει, το όνομα του γηπέδου. Πόσο κομπλεξικά είχα αισθανθεί εγώ το ελληνόπουλο.

Μιλάμε για χρόνια πριν έρθει η τηλεόραση στην Ελλάδα, πριν ο Παναθηναϊκός αξιωθεί να παίξει τελικό κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης, το 1971, στο θρυλικό Ουέμπλεϋ.

Με την ευκαιρία. Στις 28 Απριλίου, το 1923, έγινε με την παρουσία 126.047 θεατών, ανεπίσημα 200.000, ο πρώτος τελικός κυπέλλου Αγγλίας στο Ουέμπλεϋ. Κοντά ένα αιώνα πίσω. Με κόσμο όσο χωράνε σχεδόν τρία ΟΑΚΑ, το οποίο χτίστηκε στην Αθήνα 60 χρόνια αργότερα. Αντίπαλοι η Μπόλτον Ουώντερερς και η Ουέστ Χαμ.

Σ' άλλον πλανήτη ποδοσφαιρικά ανήκει η Αγγλία.Οι συγκρίσεις είναι... ασύγκριτες. Η Ελλάδα εκείνη την εποχή έγλυφε τις πληγές της μετά τη μεγαλύτερη καταστροφή του σύγχρονου ελληνισμού στο ντέρμπυ με την Τουρκία. Τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, για την οποία είχε ευθύνη η πουτάνα η Αγγλία. Εποχή που η Βρετανία έπαιζε ακόμα ως αυτοκρατορία.

Διαβάστε ακόμα:

ΔΕΝ ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ, ΠΟΤΕ!