ΤΟΥ ΟΥΕΜΠΛΕΥ ΗΜΕΡΑ ΠΕΝΘΟΥΣ ΓΙΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ

Ημέρα πένθους σήμερα, λέω εγώ. Ημέρα ποδοσφαιρικού πένθους. Στις 2 Ιουνίου σα σήμερα το 1971 ο Παναθηναϊκός έπαιξε τελικό στο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης, αυτό που εξελίχθηκε και ονομάστηκε τσάμπιονς ληγκ. Μία πολύ μεγάλη στιγμή του Παναθηναϊκού, που όμως έχει πεθάνει. Γι' αυτό καλύτερα να μην τη θυμάσαι. Πολύ καλύτερα από το να την πενθείς. Επειδή η ημέρα που πάτησαν στο Ουέμπλεϋ παίκτες και οπαδοί του Παναθηναϊκού είναι μία ημέρα ξεχασμένη. Εντελώς απόμακρη. Μία ημέρα που δεν σε εμπνέει, δεν σε φαντασιώνει πως μπορεί να επαναληφθεί.

Το γράφω και το εννοώ πέρα για πέρα. Σήμερα η επέτειος της κορυφαίας επιτυχίας για ελληνική ομάδα ταιριάζει με πένθος. Με κηδεία. Όχι μόνον ο Παναθηναϊκός, όλες οι ομάδες όλες οι ομαδάρες μας σήμερα είναι πολύ πιο ΠΙΣΩ απ' ό,τι στις αρχές της δεκαετίας '70, σε σύγκριση με το πρώτο επίπεδο της ποδοσφαιρικής Ευρώπης.

Να πάμε παρακάτω. Να πονέσουμε περισσότερο. Το' χει η μέρα. Αφήνω την πολιτική διάσταση της εποχής. Χούντα, ΕΑΤ-ΕΣΑ, βασανιστήρια, εξορίες, λογοκρισία, όμως όχι και στον αθλητικό τύπο, μόνον στον πολιτικό. Φοβερά πράγματα.

Οι γάβροι είναι για λύπηση. Παραμιλάνε. Στις μέρες του Ουέμπλεϋ όλη η Ελλάδα είναι στο πόδι και το Φως, η εφημερίδα της γαβροσύνης, έχει πρωτοσέλιδα με τίτλους από τα ρεπορτάζ της...προπόνησης του Ολυμπιακού.
Δεν τα είπαμε όλα. Δεν τελειώσαμε. Ο εφημεριδίστικος εξτρεμισμός που συντηρεί, που ευλογεί τον οπαδικό φανατισμό, τόσο των γάβρων και των βαζέλων, όσο και των άλλων ομαδάρων σήμερα είναι περισσότερο αηδιαστικός από εκείνο της εποχής Ουέμπλεϋ. Ντροπή. Όχι μόνον για τις φυλλάδες ντροπή.

Διαβάστε ακόμα:

ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΤΟ ΠΑΟ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ