ΤΟ ΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ- ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Συνέβη κι αυτό. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός συνεννοήθηκαν, έστω κι αν ποτέ δεν το παραδέχθηκαν, να δώσουν ένα σικέ παιχνίδι. Ήταν ημιτελικός του κυπέλλου Ελλάδος στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και οι δύο αντίπαλοι, για λόγους κονόμας ήθελαν να τελειώσει ισόπαλος. Και να δώσουν ένα ακόμα ματς μεταξύ τους.

Οι νέοι δεν το γνωρίζουν, ίσως δεν έτυχε να ακούσουν τίποτα σχετικά με το χωρίς προηγούμενο αλλά και σίγουρα χωρίς επανάληψη γεγονός σε ντέρμπυ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Παιχνίδι προκάτ με συνέπεια να μπουκάρουν στον αγωνιστικό χώρο 25.000 κόσμος. Οι θεατές δεν άντεξαν άλλο το κοροϊδιλίκι και τις χαμένες ευκαιρίες που δεν τις χάνει ούτε κουτσός. Έκαψαν το γήπεδο, γάβροι και βάζελοι θεατές στο 15΄ της παράτασης. Το σκορ στην κανονική διάρκεια ήταν 1-1, τα γκολ Δομάζος και Νεοφώτιστος.

Παίρνω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του οδοντιάτρου Θανάση Χατζή «Θρύλε, Θεέ μου, Ολυμπιακέ μου…» που κυκλοφόρησε το 2002. Με λίγες γραμμές αναφέρονται όλα όσα θα ήθελε να γνωρίσει ο σημερινός αναγνώστης για εκείνη «την ημέρα καταστροφής» της Λεωφόρου, στις 17 Ιουνίου σα σήμερα, το 1964.

...Μπορεί μέσα στο ματς, τότε, να υπάρχει μια ένταση, μια φασαρία, μια φωνή, ένα γιούχα, άλλο αυτό κι άλλο, σήμερα, οι διμοιρίες των ΜΑΤ, τα καπνογόνα, οι συλλήψεις, οι βανδαλισμοί, οι φωτοβολίδες, τα σπασμένα καθίσματα, οι τραυματισμοί ακόμη και οι θάνατοι (περίπτωση Μπλιόνα στη Λάρισα). Εν τέλει μου φαίνεται αδιανόητο πως αυτό το απλό παιχνίδι, η χαρά και η διασκέδαση των απανταχού επί της Γης πιτσιρικάδων να έχει καταντήσει στις μέρες μας βόμβες μολότωφ, όπλα και ναρκωτικά! Ποιος φταίει άραγε γι’ αυτό;

Τέτοια έκτροπα, που τέτοιας έκτασης ήταν και τα μοναδικά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, σε ημιτελικό κυπέλλου ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό (με διαιτητή τον Ολλανδό Μάρτενς). Ξηλώθηκαν τα γκολπόστ, γκρεμίστηκαν τα κιγκλιδώματα, οργώθηκε(!) το γκαζόν, κάηκαν τα αποδυτήρια, δεν έμεινε έπιπλο για έπιπλο, κινδύνευσαν ζωές από τις φωτιές και τους καπνούς, έσπασαν όλες οι διαφημιστικές πινακίδες και οι παίκτες φυγαδεύτηκαν με κλούβες της αστυνομίας και της πυροσβεστικής από τους οπαδούς και των δύο ομάδων.

Ο λόγος δεν ήταν ούτε η διαιτησία, ούτε η αντιπαλότητα των παικτών. Ήταν η (βάσιμη) υπόνοια των θεατών πως το παιχνίδι ήταν σικέ για να πάνε οι αντίπαλοι και σε άλλο παιχνίδι αφού δεν υπήρχαν τότε πέναλτι και όλοι οι παίκτες στην παράταση έκαναν τους τουρίστες που χαζεύουν τα γλυπτά του Παρθενώνα!

Μια και το ανέφερα αυτό το γεγονός, ας πω και τη σύνθεση που έπαιξε ο Ολυμπιακός σ’ αυτό το ματς, που βέβαια δεν έχει σχέση με τη θρυλική δεκαετία του ’50 αλλά με μια περίοδο που όπως θα δείτε παρακάτω, παρ’ όλο ότι διαθέταμε παικταράδες, εν τούτοις δεν παίρναμε τίποτα! Αυγητίδης – Πλέσσας, Στεφανάκος, Πολυχρονίου, Σημαντήρης – Γκαϊτατζής, Παυλίδης – Βασιλείου, Σιδέρης, Αριστείδης Παπάζογλου, Νεοφώτιστος. Εννοείται ότι τελικός κυπέλλου κείνη τη χρονιά δεν έγινε και κυπελλούχος δεν υπήρξε.

Διαβάστε ακόμα:

Μ’ ΕΝΑ ΓΚΟΛ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΛΑ…