ΓΙΑΤΙ Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ 2004... ΞΕΧΑΣΤΗΚΕ

Ελλάδα του 2004. Μια χώρα στο όνειρο. Σε εθνική ανάταση. Κατακτά το πρωτάθλημα Ευρώπης στο ποδόσφαιρο και καπάκι είναι η μικρότερη χώρα στον πλανήτη που διοργανώνει ολυμπιακούς αγώνες. Στιγμές παραμυθένιες, απίστευτες από το 1821 μέχρι σήμερα. Σήμερα... , ας κλείσουμε τα μάτια, μη μιλάμε για το σήμερα.

Η επιτυχία του 2004 στην Πορτογαλία δεν έγραψε. Γι αυτό... ξεχάστηκε. Δεν άλλαξε τίποτα στο ποδόσφαιρο. Παρά τα παχειά λόγια δεν την εκμεταλλευτήκαμε, δεν την αξιοποιήσαμε. Με μια άλλη κουβέντα δεν αξίζαμε τον θρίαμβο που πέτυχαν προπονητής και ποδοσφαιριστές. Δική τους, καταδική τους προσωπική επιτυχία ήταν, όχι του ελληνικού ποδοσφαίρου, όχι της Ελλάδος.

Αναδεικνύεται πρωταθλήτρια Ευρώπης η Ελλάδα το 2004 και αποκλείεται αυτή η... κορυφαία της ηπείρου, από το μουντιάλ του 2006. Το ξεχνάμε; Προηγουμένως είχε διασυρθεί αγωνιστικά, το 2005, σ' ένα προμουντιάλ που έκαναν οι Γερμανοί. Το ξεχνάμε; Προκρίθηκε η Ελλάδα στο Εύρω 2008, η ομάδα που πήγε να... υπερασπιστεί τον τίτλο της που κατέκτησε πριν από τέσσερα χρόνια, και υπέστη τρεις ήττες στον όμιλό της, και δεν έβγαλε ούτε ένα γκολ. Το ξεχνάμε; Προκρίθηκε το 2010 στο μουντιάλ της Αφρικής, έκανε μία νίκη, σ' ένα πτώμα της Νιγηρίας και οι Έλληνες πανηγυρίζοντας βγήκαν στους δρόμους. Να συνεχίσω;

Σήμερα η εθνική Ελλάδος, ας αφήσουμε τις χοντρομαλακίες για πάθος και ψυχή, δεν παίζει στο γήπεδο. Αποσύρεται του αγώνα, συνειδητά. Αυτό δεν λέγεται άμυνα. Άμυνα, υψηλής κλάσεως και άμυνα ενεργητική, όχι παθητική, έκανε η εθνική το 2004. Ρεσιτάλ αμυντικής τακτικής από ομάδα που έψαχνε το γκολ. Άμυνα από μία άριστα δουλεμένη και καλοκουρδισμένη ομάδα που πρώτα δεν ήθελε να χάσει κι αν έβρισκε την ευκαιρία την αξιοποιούσε. Αυτά το 2004. Σήμερα η ομάδα είναι ανίκανη να κάνει άμυνα. Απλά οπισθοχωρεί και περιμένει τον αντίπαλο.
Πως έφθασε το έργο και με ποια σκηνοθεσία στις 4 Ιουλίου σα σήμερα, το 2004, στον τελικό του Ευρώ. Όλα έγιναν στο δρόμο, τίποτα δεν σχεδιάστηκε από την αρχή. Άγνωστα, άλλωστε, στην Ελλάδα αυτά που λέγονται πρόγραμμα, οργάνωση και ορθολογικό κτίσιμο ομάδας. Και θα παραμυθιαστούμε επειδή τα κατάφερε η ομάδα με το σπαθί της. Χωρίς εύνοιες, χωρίς λοβιτούρες. Με νίκες δε βάρος ομάδων με μεγαλύτερο ειδικό βάρος.

Με συντριβή 5-1 από την Φινλανδία ξεκίνησε στον πάγκο ο προπονητής Όθων Ρεχάγκελ κι αμέσως ο Γερμανός μπήκε στο νόημα. Η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία. Δεν μπορεί να κοιτάει στα μάτια τον αντίπαλο. Ό,τι καλύτερο πετύχει θα το κάνει με παρτιζάνικο ποδόσφαιρο. Στο στυλ του αντάρτικου πόλης.

Έτσι κι έγινε. Με σκέψη αμυντική και διάταξη απόλυτης αλληλοκάλυψης η ελληνική ομάδα δεν επέτρεπε να αναπτυχθεί ο αντίπαλος. Επιδίωξη το μηδέν στην άμυνα και στα κλεφτά, στα πειρατικά αν βρεθούν μπόσικοι οι άλλοι να τους χώσει ένα γκολ.

Είπαμε. Η συμμορία του 2002-04 δεν εκπροσωπεί το ελληνικό ποδόσφαιρο, ούτε τον Έλληνα ποδοσφαιριστή, ούτε την εθνική ομάδα. Ήταν ένα μοναδικό δημιούργημα, ένα προϊόν τυφλής υποταγής 10-12 ποδοσφαιριστών στον προπονητή τους, ο οποίος όσα χρόνια έμεινε στην Ελλάδα εμπιστευόταν τους ίδιους διεθνείς. Τους ίδιους συμμορίτες του. Μόνον αν κάποιος κρεμούσε τα παπούτσια του έχανε τη θέση του από την εθνική ομάδα.

Διαβάστε ακόμα:

Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΙΚΡΗ ΖΗΜΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ