Η ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΗ ΚΛΕΦΤΟΥΡΙΑ ΤΟΥ 2004

Πήρε η Ελλάδα το Ευρώ 2004, αν είναι δυνατόν. Να, που έγινε. Και τι έγινε; Ναι, ρε, σε ρωτάω τι έγινε. Αυτό που αξίζει να είχε γίνει ήταν να μάθει η εθνική ομάδα να παίζει μπάλα. Δηλαδή; Αυτό που λέω. Να παίζει μπάλα. Να φτιάχνει φάσεις, να πιέζει τον αντίπαλο, που δεν το κάνει ούτε με τον ισάξιο, ούτε και με τον μικρότερο σε κυβικά αντίπαλο. Να αγωνίζεται με τέτοιο τρόπο ώστε και να ικανοποιεί την εξέδρα και να παράγει αποτέλεσμα.
Ας το πούμε απότομα όσο κι αν είναι αχώνευτο με σόδες της καλύτερης μάρκας. Μικρή και ασήμαντη είναι η εθνική ομάδα. Κι αυτή η αλήθεια δεν είναι χθεσινή. Γιατί, όμως; Όποιος γουστάρει να πιει αλήθειες που δεν μεθάνε, αλλά ξεμεθάνε, προχωράει στο παρασύνθημα.

Διακόσα χρόνια η Ελλάδα να συμμετέχει συστηματικά, να είναι παρούσα στα τελικά μουντιάλ και Ευρώ, θα είναι πάντα η ίδια. Μια ομάδα που αρνείται να γίνει πρωταγωνίστρια στο γήπεδο. Επειδή δεν μπορεί να ξεφύγει από τους κλέφτες και τους αρματωλούς του 1821. Επειδή στον αγώνα προσπαθεί να κλέψει αποτέλεσμα, όχι να το διεκδικήσει, όχι να το κατακτήσει.

Και το Ευρώ έτσι το πήρε, σα σήμερα 4 Ιουλίου, το 2004. Με κλεφτοπόλεμο. Αυτό δεν επαναλαμβάνεται, όμως. Αυτό δεν σε οδηγεί μία σκάλα παραπάνω. Ποτέ. Το ότι η Ελλάδα δεν απουσίασε από τα μεγάλα πάρτυ του 2008, 2010, 2012, 2014 δεν σημαίνει ότι κάθε δυο χρόνια προχωρούσε, έστω και ένα βηματάκι, για να ξεφύγει επιτέλους από το κόμπλεξ του κατώτερου. Το κόμπλεξ της μικρής ομάδος που συνεχίζει να κουβαλάει.

Πρώτης τάξεως υλικό δεν έχει η Ελλάδα, όμως διαθέτει τους παίκτες για το ποδόσφαιρο της κλεφτουριάς. Και πείρα περισσότερο από ποτέ. Και δίνουν τη ψυχή τους στο γήπεδο. Ο προπονητής, όμως, πρώτα ο Ρεχάγκελ και μετά ο Σάντος τους ήθελαν παρτιζάνους. Κλεφτοκοτάδες. Με το Πορτογάλο η δουλειά παραμπήκε σε στραβό δρόμο. Από την ενεργητική άμυνα του Ρεχάγκελ ο Σάντος ζητούσε παθητική άμυνα. Πρώτης τάξεως υλικό δεν είχε ποτέ η Ελλάδα, όμως διαθέτει τους παίκτες για το ποδόσφαιρο της κλεφτουριάς.

Διαβάστε ακόμα:

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ