ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ Η ''ΕΠΟΧΗ… ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ''

Εγώ θα δω και θα ξαναδώ ταινία που παίζει ο καλός ηθοποιός. Και δεν είναι μετρημένοι στα δάκτυλα οι καλοί ηθοποιοί του σινεμά. Είναι αρκετοί. Είναι πολλοί. Κι όχι μόνον θα ξαναδώ την ταινία που αξίζει τα λεφτά της, αλλά θα κυνηγήσω και την ταινία που δεν έχω δει και γνωρίζω ότι πρωταγωνιστεί ο καλός ηθοποιός.

Αυτά τα ολίγα προς απάντηση μου σ’ εκείνους τους… «πολιτικοποιημένους» οι οποίοι λένε πώς έχουν… βαρεθεί να βλέπουν κάθε χρόνο τις ίδιες ομαδάρες στο champions league. Δεν υπάρχει πιο αντιποδοσφαιρική στάση. Να υποστηρίζει κανείς ότι προτιμάει το μέτριο, το κακό θέαμα, διότι κατάντησε μονοτονία το ποδόσφαιρο υψηλής κλάσεως.

Σύμφωνοι, κάποτε, τα χρόνια τα παλιά, το κύπελλο Ευρώπης ανάμεσα στις πρωταθλήτριες, το είχαν πάρει η Σέλτικ και η Νότιγχαμ, η Στεάουα Βουκουρεστίου και η Φέγενορντ. Και στον τελικό είχαν φτάσει η Ρέμς και ο Παναθηναϊκός, η Μάλμε και η Μπρύζ, η Σαμπντόρια και η Παρτιζάν Βελιγραδίου, η Σαιντ Ετιέν και η Αϊντραχτ. Όλες αυτές ομάδες Β' και Γ' εθνικής σήμερα σε σύγκριση με την αφρόκρεμα της Ευρώπης.

Αν ξαναγύριζε το έργο στα παλιά. Αν δεν υπήρχαν όμιλοι και «επιλεκτικές» προκρίσεις μέσω των εθνικών πρωταθλημάτων. Αν ίσχυε το νοκ-αουτ μ’ ό,τι βγάλει η κλήρωση, τότε θα παρακολουθούσαμε
μια Μπάγερν π.χ. κόντρα στην πρωταθλήτρια Αυστρίας και μια Μάντσεστερ Σίτυ εναντίον της πρωταθλήτριας Ελλάδος. Και ποιο θα ήταν το όφελος; Τι σόι μπάλα θα βλέπαμε ανάμεσα σ΄ένα φαβορί της διοργάνωσης κι ένα φαβορί να αποκλειστεί με τη μια;

Διαβάστε ακόμα:

ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΟΝ ΠΑΟΚ ΤΟ ΟΠΑΔΙΚΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ