PASSING GAME ΚΑΙ PASSING THROUGH ΣΤΟ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ

Δεν το ΄χω ξαναδεί. Σε παιχνίδι ευρωπαϊκό, μάλιστα με αντιπάλους Λίβερπουλ και Μπάγερν, δηλαδή ομάδες υποψήφιες για την κούπα, να παίζεται ποδόσφαιρο με τον… κώλο. Τι ήταν κι αυτό! Από τις εκατό πάσες από πόδι σε πόδι, οι περισσότερες ήταν προς τα πίσω. Όχι απλά οριζόντιο ποδόσφαιρο, αλλά… οπίσθιο. Και έτσι έβαζαν στο κόλπο και τους δυο τερματοφύλακες.

Δεν το ΄χω ξαναδεί. Ο γκολκήπερ της Μπάγερν, που σήμερα δεν είναι η Μπάγερν που ξέραμε, απέναντι στην Λίβερπουλ δεν ήταν γκολκήπερ, περισσότερο ενεργούσε ως… ποδοσφαιριστής, όχι χειροσφαιριστής. Ο σπουδαίος Νόυερ υποχρεωνόταν, από τις συνεχείς οπισθοχωρήσεις των συμπαικτών του, να συμμετέχει και εκτός περιοχής στο passing game και να κάνει passing through, προκειμένου να απομακρύνει το τόπι.

Κακό παιχνίδι. Δεν με ενόχλησε που δεν έγινε σκορ. Φάσεις δεν έγιναν τέτοιες που θα με ικανοποιούσαν ως θεατή. Εμένα που με ενδιαφέρει το θέαμα, όχι ποια από τις δυο θα προκριθεί. Το ότι το τόπι έφτασε στη μια και στην άλλη περιοχή δεν σημαίνει ότι μου χάρισε την ικανοποίηση της ποδοσφαιρικής δημιουργίας.

Και μακριά από μένα η γνωστή μαλακία, ότι με το 0-0 όλα είναι ανοικτά στη ρεβάνς. Τίποτα δεν είναι… κλειστό, ακόμα κι αν η Λίβερπουλ είχε το 1-0 στο διαβατήριο.

Διαβάστε ακόμα:

ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ, ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΠΑΛΑ