ΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΠΟΙΟΣ... ΒΑΣΙΛΙΑΣ!

Όποιος απευθύνεται στον κόσμο πάει άκλαφτος αν δεν προκαλεί τη συγκίνηση. Καλλιτέχνης είναι αυτός, συγγραφέας και πολιτικός. Κανένα έργο στο θέατρο και στο σινεμά δεν ''περνάει'' στο κοινό αν δεν βαρέσει στον συναισθηματικό κόσμο του θεατή. Ακόμα και το πιο σπουδαίο, το αιώνιο, αυτό που έχει να πει τα πιο μεγάλα που έχει ανάγκη ο άνθρωπος, θα είναι σα να μη γράφτηκε ποτέ, σα να μην παίχτηκε ποτέ, αν δεν κερδίσει συναισθηματικά τον θεατή. Αν δεν προκαλέσει πόνο, χαρά, πίκρα, ενθουσιασμό, απογοήτευση.

Το ποδόσφαιρο. Η πιο μεγάλη πηγή συναισθημάτων. Ικανό να μοιράζει σε χαρτοσακούλες, πάρτε να έχετε όλοι, από εγκεφαλικά μέχρι εκρηκτικά. Να σε τελειώνει επιτόπου, να σε στέλνει στο νεκροταφείο και την ίδια στιγμή, μετά από μόλις ένα λεπτό να κόβεις εισιτήριο για τον παράδεισο. Και να μην έχει τέλος η διαδικασία του απρόβλεπτου.

Άγιαξ- Τότεναμ. Τι ήταν πάλι τούτο!!! Έργο τέχνης που αυτοσχεδιάζεται από τον κανέναν και καθηλώνει, σε αφήνει βουβό, αλλά και σε ξεσηκώνει. Για λίγο σε ναρκώνει, και πάλι σε παίρνει και μεθυστικά σε πάει όπου γουστάρει. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο που δεν θα πεθάνει ποτέ. Γιατί τώρα δικαιώνεται, στις ημέρες μας αναδεικνύει την υγεία του.

Το είπαν ''βασιλιά'' και τότε που το είχαν χαρακτηρίσει έτσι θεωρήθηκε υπερβολή. Σήμερα υποτιμούν το ποδόσφαιρο όσοι το κατατάσσουν στο επίπεδο ενός βασιλιά, κάποιου κληρονομικού ηγεμόνα κάποιας χώρας, μικρής και μεγάλης. Αυτά που είδαμε στο champions league του 2018-19 είναι αρκετά για να αντιληφθούμε πως αδικούμε το ποδόσφαιρο αν δεν το αναγνωρίσουμε σε πλανητάρχη τουλάχιστον στο γαλαξιακό μας σύμπαν.