ΤΟ ΔΟΥΛΕΜΑ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ, ΜΙΑ ΖΩΗ...

Μέχρι που κέρδαγε το καφενείο της εθνικής ομάδας στη Ρώμη. Δεν ήταν καφενείο η Ελλάδα χθες κόντρα στην Ιταλία, αλλά την λες καφενείο, πρώτον, διότι δεν ξεχνάς τα χάλια της μέχρι χθες και, δεύτερον, διότι δεν γίνεται να σταματήσει να είναι αυτό που δείχνει μήνες, χρόνια, σ' ένα ματς. Τέλος πάντων, δεν θα πεις ότι κάτι άλλαξε, κάτι βελτιώθηκε επειδή είχε μια ''αξιοπρεπή'' εμφάνιση.

Να, όμως, που το έβγαλαν το... συμπέρασμα οι μάγκες της πιάτσας. Το μπουμπούνισαν κιόλας πρωτοσέλιδα. Η εθνική ήταν μια... άλλη ομάδα. Επιτόπου λησμόνησαν μια ξεφτυλισμένη πορεία, με ντροπιαστικές αποτυχίες, ακόμα και στην έδρα της με κατώτερους αντιπάλους. Και έλαβαν κιόλας υπ' όψιν την απόδοση της σε αδιάφορο παιχνίδι και για τις δυο ομάδες. Γιατί;

Επειδή μια ζωή γουστάρουμε το δούλεμα. Να μας κάνουν πλάκα οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι. Γι' αυτό το μεροκάματο τους θέλουμε. Να σαλιαρίζουν ότι αύριο θα είναι μια διαφορετική μέρα, χωρίς να αλλάξουμε. Όλα θα γίνουν καλύτερα, πως; Με το στόμα. Με τις υποσχέσεις, τις... δεσμεύσεις, τις ελπίδες. Γιατί; Επειδή το... αξίζουμε. Τέτοια κοροϊδία μια ζωή.

Λέω, στην αρχή, ότι μέχρι που κέρδαγε το καφενείο της εθνικής ομάδας στη Ρώμη. Σωστό. Γιατί να μη νικούσε η Ελλάδα μια Ιταλία που ήταν για λύπηση. Μια Ιταλία που δεν έκανε ευκαιρίες, που άλλαζε 27 φορές τη μπάλα για να περάσει τη σέντρα, που γύριζε το τόπι στον τερματοφύλακα, που προηγήθηκε τόσο καθυστερημένα και με πέναλτυ. 

ΠΟΙΑ ΙΤΑΛΙΑ; ΤΟ ΖΟΡΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΗΝ... ΒΟΣΝΙΑ