ΞΕΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΟ, ΧΑΡΑ ΣΤΑ ΠΑΤΖΑΚΙΑ ΜΑΣ!

Τι έγινε,ρε, παιδιά στο άδειο ΟΑΚΑ και πέφτει πανηγύρι ξέφρενο για πάρτη της εθνικάρας ομαδάρας. Έγινε κάτι απίστευτο και απίθανο, και επομένως δικαιολογημένος ο μέγας ενθουσιασμός και οι έπαινοι στα παιδιά της Ελλάδος. Κερδίσαμε 2-1 μια Βοσνία που όσο περνούσε ο χρόνος αντί να μπαίνει στο παιχνίδι, αυτή όλο και πλησίαζε προς τα αποδυτήρια. Αυτό το ανεπανάληπτο γεγονός συνέβη, η νίκη της εθνικής. Που θυμήθηκε ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχει και η νίκη, αφού πρώτα αποκλείστηκε διότι δεν μπορούσε να κερδίσει εντός ούτε και το Λιχτενστάιν.

Πράγματι η ομάδα, πέρα από τη νίκη, που την άξιζε, χθες πραγματοποίησε αρκετά καλή εμφάνιση. Μη λησμονούνε και το παρελθόν, όμως. Ότι η εθνική είχε φτάσει υψηλά, είχε κατακτήσει το ευρώ το 2004, και στη συνεχεία μπήκε σε τροχιά καθόδου. Τώρα, για να έχουμε καλό ερώτημα σε ποια φάση βρισκόμαστε; Προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τον πάτο, διότι πιο κάτω δεν πάει άλλο.

Και αφού πιάσαμε πάτο, αφού πιο χαμηλά δεν γίνεται να κατεβούμε, ξεκίνησε υποτίθεται η επιχείρηση να σηκώσουμε το κεφάλι. Για να πάμε μέχρι που; Και αφού ψηλώσουμε κάπως, να ξαναβρεθούμε στα ίδια.

Δεν υπάρχει, επί της ουσίας, αρμόδιο όργανο παρακολούθησης της εθνικής ομάδας. Ούτε υπεύθυνος, επί της ουσίας. Να, γιατί η αποτελμάτωση, το σταμάτημα της κατηφόρας τα τελευταία χρόνια γινόταν με... ζαριές. Αν θα πιάσει ο επόμενος προπονητής. Και σήμερα η δουλειά εξαρτάται από τα... πειράματα και τα ταχυδακτυλουργικά του Ολλανδού προπονητή. Όλα παίζονται με τις δικές του αποφάσεις. Μπράβο του αν η ομάδα συνεχίσει να ξεφεύγει από την εθνική πατσαβούρα, ανάθεμα του αν παραμείνουμε στα ίδια.

Διαβάστε ακόμα:

ΤΟ ΜΕΤΑΛΛΟ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ... ΕΝΑ ΜΑΤΣ