Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ

Ο βασιλιάς είναι ο Πελέ. Τελειώσαμε. Ουδείς μπορεί να του αφαιρέσει το στέμμα. Τελειώσαμε. Ακόμα κι αν οι ουρανοί μ' όλους τους θεούς της μπάλας αποφασίσουν ότι ο Μαραντόνα είναι πιο τεράστιος από τον Βραζιλιάνο, επαναλαμβάνω, ότι στο θρόνο θα κάθεται ο Πελέ. Στους αιώνες.

Αυτή είναι η κουβέντα μου, με την ευκαιρία των γενεθλίων σήμερα 23 Οκτωβρίου, του Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, που έγινε το πιο αναγνωρισμένο όνομα στο ποδόσφαιρο, σαν Πελέ. Ο γεννημένος το 1940, ο οποίος από πιτσιρικάς κλωτσούσε ξυπόλητος το τόπι στις αμμουδιές της Κόπακαμπάνα.

Αντιληπτό ότι δεν κάνω σύγκριση ανάμεσα σε Πελέ και Μαραντόνα. Δεν στέκει τέτοιο πράμα. Το λέω απλά, πιο απλά δεν γίνεται, ο Αργεντινός έχασε το τραίνο. Πρόλαβε την ενθρόνιση ο Βραζιλιάνος. Το ποδόσφαιρο άρχισε να εξαπλώνεται όπου γης και το έργο χρειαζόταν τον γαλαζοαίματο του. Τον κορυφαίο των κορυφαίων για να τον ευλογήσει αθάνατο.

Αν δεν είχαν προηγηθεί οι Πελέ, Μαραντόνα ο θρόνος ανήκε στον Λιονέλ Μέσι. Αν, δηλαδή, το Μαντείο της Θεάς Μπάλας είχε τρόπο να εκτιμήσει με αξιοπιστία τον Εκλεκτό, πιθανόν αυτός να είναι ο Μέσι. Υπέρτερος των Πελέ, Μαραντόνα. Γιατί, όχι;

Είπαμε. Δεν στέκει σύγκριση. Οι τρεις είναι διαφορετικής γενιάς σπέρματα. Ο Ντιέγκο γεννήθηκε 20 χρόνια μετά τον Πέλέ, το 1960 και ο Λιονέλ το 1987. Θα κλέψει στο ζύγι αν συγκρίνει ποδοσφαιριστές διαφορετικών εποχών.

Ο Πελέ. Ο απόλυτα ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής. Τα είχε όλα. Εδώ σταματά η πασαρέλα. Δεξί, αριστερό πόδι, κεφαλιά, άλμα, σουτ, ντρίμπλα, ταχύτητα, πάσα. Ό,τι άλλο απαιτεί το παιχνίδι το είχε ο Πελέ. Ο βασιλιάς.

Ο Μαραντόνα; Κολοσσός. Το θηρίο. Ποιητής ο Πελέ, πολεμιστής ο Μαραντόνα. Καταλήγω. Η Ιστορία αποφάσισε. Ο βασιλιάς είναι ένας, ο Πελέ. Στη φώτο, από τον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου, το 1970, με την Ιταλία.

Διαβάστε ακόμα:

Ο ΟΦΗ ΗΤΑΝ ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΤΗΣ ΤΟΤΕΝΑΜ!