ΟΙ ΜΑΖΟΡΕΤΕΣ ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΝ ΤΑ ΜΠΟΥΤΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ

Η σκηνή στα αποδυτήρια την επομένη ήττας της ομαδάρας και πολύ κακή εμφάνιση της. ''Η ομάδα μας είναι μεγάλη, είναι ιστορική, έχει βαρειά φανέλα... '' λέει η προεδράρα. Σε ποιους τα λέει; Στους... ποδοσφαιριστές, δηλαδή σε επαγγελματίες που το τελευταίο ενδιαφέρον τους είναι το περασμένο και το τωρινό, αλλά και το αυριανό μεγαλείο της ΠΑΕ, με την οποία έχουν συμβόλαιο.

Επιτέλους! Πότε θα σταματήσει το παραμυθάκι της... συναισθηματικής σχέσης ποδοσφαιριστή και ανωνύμου εταιρείας που συντηρείται από τα ΜΜΕ, τους οργανωμένους κι όχι οπαδούς, την ιδιοκτησία των ΠΑΕ, αλλά και τους ίδιους τους εργαζόμενους, τους υπαλλήλους των ομάδων; Ποτέ! Η ομάδα παραμένει ιδέα, θρησκεία, λατρεία και θα μοιάζει σαν όλες τις άλλες εμπορικές επιχειρήσεις της αγοράς, αν εξαφανιστεί η σχέση... αγάπης ανάμεσα σ' αυτήν και τον μεγαλομέτοχο, τον προπονητή, τους ποδοσφαιριστές.

''Τι μαλακίες μας τσαμπουνάει... '' σκέπτεται ο κάθε ποδοσφαιριστής όταν η προεδράρα μιλάει για τη δόξα, τα όσια και τα ιερά της ομαδάρας. Το 'χει βουλωμένο, όμως. Τι να του πει του μεγαλομετόχου; Γιατί να του χαλάσει τη μόστραι, διότι αυτές τις άδειες κουβέντες του οι φυλλάδες θα τις κάνουν πρωτοσέλιδο. Και από κοντά οι οπαδοί θα φωνάζουν ''Σηκωθείτε να φύγετε, αν δεν μπορείτε, αν δεν θέλετε να κερδίζετε, να μη ξεφτυλίζετε τη φανέλα... ''.

Αν ο παίκτης αντιδράσει, θα βρει το μπελά του. Αν πει ότι αυτός περισσότερο και από τον πιο άρρωστο οπαδό θέλει να κερδίζει. Διότι αυτή είναι η δουλειά του, όχι για να... βοηθήσει την ομάδα, όχι διότι τιμάει και σέβεται τη φανέλα, την Ιστορία της ομάδας. Θα μπει στη μαύρη λίστα, με το παραμικρό θα αρπάει πρόστιμο, μέχρι που θα τον θάψουν αγωνιστικά, έστω και σε βάρος των αγωνιστικών συμφερόντων της ΠΑΕ. Επειδή ο παίκτης, όπως κάθε εργαζόμενος είναι εξαρτώμενος.

Επί της ουσίας. Αρέσει, δεν αρέσει η ΠΑΕ δίνει φανέλα σε παίκτη τον οποίον γνωρίζει για πρώτη φορά και μετά από έξι μήνες ή έξι χρόνια, που ο επαγγελματίας θα φύγει από την ομάδα, για να πάει σ' άλλον εργοδότη, δεν θα έχει καμιά σχέση. Καμιά επαφή. Ξένος έρχεται ο παίκτης, ξένος αποχωρεί. Κι αν τον βλέπουν να πανηγυρίζει το γκολ, τη νίκη, δεν χαίρεται για την ομάδα, το μεγαλείο και τη δόξα της ομάδας, αλλά για πάρτη του. Αυτός αγωνίζεται, αυτός κερδίζει, αλλά δεν έχει το δικαίωμα να δείχνει στην εξέδρα πως ''εργάζεται'' για τον εαυτό του, παρά μόνο για το σήμα της φανέλας. Για τη δόξα της ομαδάρας.

Όσο δεμένη ψυχικά με την ΠΑΕ είναι η μαζορέτα, το κορίτσι που στο ημίχρονο θα κάνει το νούμερο της με τα άλλα καλλίγραμμα κορίτσια, τόσο... ταυτισμένος με την ομάδα και ο ποδοσφαιριστής.

Διαβάστε ακόμα:

ΤΑ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΔΑ ΤΟΥ ΠΤΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ