ΟΙ ΠΑΕ ΚΑΝΟΥΝ ΜΠΙΖΝΕΣ... ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΑ

Έρχεται ο παίκτης στην ομάδα και βαράνε τα τύμπανα. Ο ενθουσιασμός. Οι φυλλάδες λες και προκαλούν τον κόσμο να νοιώσει χαρά και υπερηφάνεια, για το σπουδαίο απόκτημα. Δεν είναι έτσι ακριβώς. Στην πραγματικότητα υπάρχει προδιάθεση του οπαδού, κάνει κρα να χαρεί για την... επιτυχία της ομάδας να ενισχύσει το ρόστερ της.

Ο παίκτης αποδεικνύεται πατάτα. Ποιος ασχολείται μαζί του. Ίσως να φταίει η ομάδα που δεν διαχειρίστηκε σωστά τον παικταρά. Αφού δεν παίζει, αφού αποδείχθηκε λίγος, επιτόπου ξεχνιέται. Επεισόδιο λήξαν. Δεν αγοράστηκε ποτέ, δεν τον χειροκροτήσαμε ποτέ σε κανένα αεροδρόμιο.

Η μαύρη πραγματικότητα. Στις μεταγραφές οι αποτυχίες είναι περισσότερες από τις επιτυχίες. Δεν χρειάζεται μεγαλύτερη απόδειξη για να αντιληφθεί κανείς ότι οι ελληνικές ΠΑΕ είναι... ερασιτεχνικές. Ανώνυμες εταιρείες είναι, πληρώνουν επαγγελματίες και υποτίθεται ειδικούς στη συγκεκριμένη δουλειά, στο νταραβέρι με τους ατζέντηδες, αλλά πετάνε πολλά λεφτά στο βρόντο.

Ο Παναθηναϊκός, για παράδειγμα. Μεγάλο μαγαζί, με πρόσωπο στην Ευρώπη, όχι κάποια ΠΑΕ που από σπόντα βρέθηκε στο μεγάλο πρωτάθλημα. Θα περίμενες, λοιπόν, να είναι περισσότερο... προσεκτικός ο Παναθηναϊκός, μάλιστα την περίοδο που αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Κι όμως! Παίρνει παίκτες που αντί να τον βοηθήσουν να ξελασπώσει, τον κρατάνε πίσω αγωνιστικά. Και τον επιβαρύνουν οικονομικά.

Ήρθε στα 30 του ο Αντονί Μουνιέ (φώτο) στον Παναθηναϊκό και φεύγει μετά από δυο χρόνια... άπαικτος. Και δεν είναι μόνο ο Γάλλος που πέρασε και δεν ακούμπησε. ''Γέμισε'' από παίκτες η ομάδα και το μηνιάτικο εξοδολόγιο της ΠΑΕ στη μετά Στραματσόνι περίοδο και άρχισε να ''αδειάζει'', προκειμένου να ξαλαφρώσει το ρόστερ.

Διαβάστε ακόμα:

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ... ΑΛΛΟ ΕΡΓΟ