ΠΕΘΑΝΕ Η ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΛΕΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΛΑΝΙΑΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Δεν ήταν περισσότεροι από 150-180 άτομα οι οπαδοί της ομάδας. Όχι πιτσιρικάδες, οι περισσότεροι οικογενειάρχες. Κοκκινιώτες και κανονικοί της ''φυλής ποδοσφαίρου'', όπως αυτή γεννήθηκε και διαμορφώθηκε πριν 70 χρόνια στις συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά. Της μέσης, μάλλον της κατώτερης τάξης, της λεγόμενης λαϊκής. Αγόρια αμούστακα ακόμα με το που άνοιξαν τα μάτια τους στη ζωή έβαλαν το ποδόσφαιρο στην καθημερινότητα τους. Γουστάρανε τη μπάλα, τη βρίσκανε στο γήπεδο.

Αυτοί οι σίγουρα λιγώτεροι από διακόσους νοματαίους στην κερκίδα γινόντουσαν όλοι μια παρέα. Και άμα λάχει να ' ούμε, έτσι για την πλάκα τους, σαν ένας άνθρωπος πλακώνανε και εκτός έδρας τους οπαδούς της άλλης ομάδας μέσα στο γήπεδο τους. Τους διπλάσιους και τετραπλάσιους σε αριθμό ''αντιπάλους''. Μια φορά ''κάτι'' είπε ένας οπαδός του Ηλυσιακού στο γήπεδο του, την ώρα του αγώνα, κι αυτό το ''κάτι'' θεωρήθηκε προκλητικό από τους Κοκκινιώτες, με συνέπεια να συμβεί το απίθανο. Οι της Νίκαιας να βγάλουν έξω από το γήπεδο όλους τους ηλυσιακούς.

Δεν ξανάγινε. Έμεινε στην Ιστορία. Όπως το ξύλο στο ξενοδοχείο της Αθήνας, κάπου στην Ομόνοια, όπου είχε καταλύσει η αποστολή του Αιολικού. Επειδή, τότε, αρχές δεκαετίας του ΄80, κατά τους Κοκκινιώτες, στο ματς Γ' εθνικής, όταν η ομάδα τους έπαιξε στη Μυτιλήνη, οι παράγοντες της νησιώτικης ομάδας δεν είχαν ξηγηθεί σωστά. Οι τραμπουκισμοί σε βάρος του Αιολικού είχαν γίνει πρωτοσέλιδο.

Το έλεγαν, στα σοβαρά, και κάπου είχε γραφτεί τότε, πως «Αν ανέβουμε άλφα εθνική, μέχρι και την Τούμπα όλη θα σαρώσουμε, έτσι και μας κουνηθούν τα παόκια, εμείς οι 150…Θα τους ξεβρακώσουμε στο γήπεδο τους, όσοι κι αν είναι».

Τα γραφεία του Α.Ο. Νικαίας, όπως συνέβαινε μεταπολεμικά στις περισσότερες ομάδες γειτονιάς, ήταν σε καφενείο (φώτο), ακριβώς επί στην πλατεία της Οσίας Ξένης. Εκεί που στήθηκε από τους κατακτητές Γερμανούς το ''Μπλόκο της Κοκκινιάς'', το αξέχαστο προσκλητήριο νεκρών πατριωτών. Εκατό μέτρα από το σπίτι του Δημήτρη Μελισσανίδη, 200 μέτρα από το γήπεδο μπάσκετ της ΧΑΝ Νικαίας.

Ο Α.Ο. Νικαίας προήλθε από την ''Πίνδο'', ομάδα πειραιώτικη φημισμένη για το... πυγμαχικό της ποδόσφαιρο. Δεν άρεσε το όνομα Πίνδος και το 1977 είπανε να το αλλάξουν. Και την είπαν Α.Ο. Νίκαια, με το σκεπτικό να πάρουν κόσμο από την Α.Ε. Νικαίας, η οποία τότε είχε πέσει σε παρακμή (το 1959 είχε συμμετάσχει στο πρώτο πρωτάθλημα Α' εθνικής).

Α.Ο. Νικαίας, λοιπόν. Το πιο καλτ ποδοσφαιρικό καφενείο της Ελλάδος. Η έδρα της ομάδας, τα γραφεία της, το στέκι ποδοσφαιριστών και ''φιλάθλων'', ήταν το καφενείο της. Θαμώνες και μεγάλα ονόματα ποδοσφαιριστών που στη δύση της καριέρας τους φόρεσαν τη φανέλα της ''Νίκαιας'', όπως αποκαλούνταν ο Α.Ο. Νίκαια. Και από μπάλα; Σκέτη Βραζιλία. Ποδόσφαιρο κατ΄εξοχήν θεαματικό, επιθετικό σε γήπεδο χωμάτινο.

Η ομάδα έπαιζε στο εθνικό ερασιτεχνικό, τότε υπολογιζόταν ως Δ' εθνική, αλλά και στην Γ' εθνική, σε γήπεδο που δεν είχε χορτάρι. Στο ''γυμναστήριο'' Νικαίας- Κορυδαλλού, Κυριακές πρωί στις 9 η ώρα. Μεγάλη μπάλα, αλανιάρικη και αρτίστικη. Με παικταράδες, με φίρμες. Ιντζογλου Θανάσης, Ελευθεριάδης Τάκης, Ζωαννός Ανδρέας, Βρεκούσης, Βενέτης, Κοντόπουλος, ο μέγας Ρόζος.

Δεν γινόταν διαφορετικά. Είπαμε. Η εξέδρα της ομάδας ήξερε μπάλα, αλλά και γούσταρε μπάλα. Και βλέποντας το ποδόσφαιρο που τους γέμιζε τη ψυχή. μεθούσαν στο κέφι με μνημειώδεις ατάκες. Γηπεδικό χιούμορ πηγαίο, αυθόρμητο, όχι προκάτ, όχι δανεικό, που στη διάρκεια του παιχνιδιού ομόρφαινε τη μέρα τους και την έκανε την πιο ξεχωριστή της εβδομάδας.

Οι 300 του Εθνικού, λέγανε, ε, αυτοί ήταν οι 150 της Νίκαιας. Στη συνέχεια άλλαξε όνομα η ομάδα και αφού για κάποια χρόνια βολόδερνε στο τοπικό του Πειραιά, διαλύθηκε. Εξαφανίστηκε. Δεν υπάρχει σήμερα μέσα στα 68 ποδοσφαιρικά σωματεία του Πειραιά.

Διαβάστε ακόμα:

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ... ΑΛΛΟ ΕΡΓΟ