ΜΕΓΑΛΗ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΞΕΔΡΑΣ Η ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΦΙΑΣΚΟ

Για τους σκληροπυρηνικούς του Παναθηναϊκού ήταν μια μεγάλη, μια ''ιστορική'' επιτυχία όταν έδιωξαν τους Βαρδινογιάννηδες. Έτσι θαρρούν, ότι εμείς, οι μαχητικοί αγωνιστές της εξέδρας υποχρεώσαμε την ''οικογένεια'' να τα μαζέψει και να πάρει δρόμο από την ομάδα. Γιατί τα αφεντικά της ομάδος, από την πρώτη μέρα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, από το καλοκαίρι του 1979, δεν το ‘χαν πάρει απόφαση να ξεκόψουν οριστικά κάθε σχέση με την ΠΑΕ.

Δεν το έχουν μετανοιώσει οι οργανωμένοι που... γλύτωσε η ομάδα από την ''οικογένεια'', την πιο ισχυρή σήμερα στην Ελλάδα, σε επίπεδο επιχειρηματικό, οικονομικό, με άκρες σε κάθε βραχίονα εξουσίας, τραπεζικό, μηντιακό, κομματικό, για να ξέρουμε τι λέμε. Ακόμα και σήμερα, σε κάθε ευκαιρία οι φανατικοί της Πανάθας χυδαιολογούν με συνθήματα βαρειά κατά των Βαρδινογιάννηδων. Καμιά, λοιπόν, μεταμέλεια για τη μαλακία τους, αν ληφθεί υπ' όψιν η μεγάλη και διαρκείας περιπέτεια που βιώνει σήμερα ο Παναθηναϊκός. Που δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι, να ξαναζυγίζει το ίδιο, όσο επί ‘’βαρδινογιαννοκρατίας’’.

Όταν ο Σωκράτης Κόκκαλης σάρωνε τα πρωταθλήματα με τον Ολυμπιακό οι ‘’μπροστινοί’’ της μαχόμενης της παναθηναϊκοφροσύνης, οι ‘’εκφραστές’’  της κατηγορούσαν για ‘’παθητική’’ αντίδραση το βαρδινογιαννέικο  Τέλος πάντων, ότι δεν ήταν ικανή η ‘’οικογένεια’’ να περιορίσει την επικυριαρχία του μίστερ Intracom..

H απογοήτευση του «πράσινου λαού» μετατρέπεται σε παρηγοριά, γιατί όχι και ελπίδα, με την κινητικότητα του μεγαλοεπιχειρηματία και τραπεζίτη Ανδρέα Βγενόπουλου, όταν αυτός βγαίνει φόρα παρτίδα κατά της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Ποτέ κανείς μέχρι τότε δεν ενήργησε ως εισαγγελέας βάζοντας στο σκαμνί του κατηγορουμένου την μεγάλη οικογένεια. Αυτό το τόλμησε ο Βγενόπουλος (1953-2016), στα νειάτα του αθλητής του συλλόγου. Τελικά, σα σήμερα 24 Ιανουαρίου, το 2008, ανακοινώνεται η συγκρότηση της «Παναθηναϊκής Ενωτικής Κίνησης».

Στο παιχνίδι μπαίνει και ο Παύλος Γιαννακόπουλος (1929-2018). Στόχος να συμμετέχουν στην «κίνηση» εφοπλιστές κι άλλοι λεφτάδες, με την προοπτική όλοι μαζί να απαιτήσουν αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ΠΑΕ, ώστε να περιοριστεί η εταιρική παρουσία των Βαρδινογιάννηδων. Για έναν Παναθηναϊκό με κάργα γεμάτο πορτοφόλι. Για έναν Παναθηναϊκό που θα αποκτήσει παικταράδες και, επιτέλους, θα κοντράρει τον Σωκράτη Κόκκαλη.

Στην επόμενη φάση προέκυψε η πολυμετοχικότητα. Στην πραγματικότητα ήταν ένας καταδικασμένος συμβιβασμός, μια από χέρι αποτυχημένη ''συμμαχία'' για το καλό του Παναθηναϊκού. Ο Βαρδινογιάννης παρέμεινε μεγαλομέτοχος, το κουμάντο πήρε ο Νίκος Πατέρας, ο δε Βγενόπουλος να τα χώνει δημόσια στον Τζίγγερ Βαρδινογιάννη (1962) - είχε αποχωρήσει από το 2.000 ο Γιώργος Βαρδινογιάννης (1936). Στη φώτο, ο Τζίγγερ με τον πατέρα του Βαρδή Βαρδινογιάννη (1933)

Η πολυμετοχικότητα δεν άντεξε, ο Βαρδινογιάννης έγινε οριστικά παρελθόν από τον Παναθηναϊκό, ο οποίος περιήλθε στην ιδιοκτησία του Γιάννη Αλαφούζου (1957).

Τελικά, για να κάνουμε ταμείο. Η ‘’αποπομπή’’ των Βαρδινογιάννηδων, ακόμα κι αν πιστωθεί στα χουλιγκάνια η απόσυρση τους από τον Παναθηναϊκό, είναι η πιο μεγάλη νίκη ποδοσφαιρικής εξέδρας ή μια ακόμα ήττα εκείνων των οργανωμένων οπαδών που παρεμβαίνουν στα διοικητικά ομάδας, χωρίς οι ίδιοι να αναλαμβάνουν ευθύνες;

Διαβαστε ακομα:

Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΑ ΑΠΟ ΤΟ... ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ