ΠΟΙΟ ΡΟΚ ΚΑΙ ΤΑΓΚΟ, ΠΟΙΑ ΣΑΜΠΑ, ΡΕ, ΑΡΚΟΥΔΙΑΡΗΔΕΣ

Τι έγινε, ρε παιδιά; Ποδόσφαιρο κυριαρχίας από τους Ιταλούς; Και τα στερεότυπα για «κατενάτσιο», «κυνισμό» κλπ; Πριονοκορδέλα τα πέρασαν τα μεμέτια οι fratelli.

Στο ποδόσφαιρο είμαι Ιταλία για θάνατο. Da morire. Και αυτό είναι μόνο ένα από τα συμπτώματα της αρρώστιας μου με την ιταλική κουλτούρα. Το μικρόβιο πρέπει να μου το κόλλησε ο παππούς μου ο Σμυρνιός (από την πλευρά της μητέρας μου) που μ’ έμαθε να ακούω όπερα από τα γεννοφάσκια μου. Στη νιότη μου μαγεύτηκα με τον baroque πολιτισμό της (ιταλικό copyright, οτιδήποτε άλλο είναι αντιγραφή). Και όταν έμαθα και τη γλώσσα, η ασθένεια έγινε ανίατη.

Τώρα στο ερώτημα: Τι κάνουν οι Ιταλοί μέσα στο γήπεδο; Τα κουλά περί κατενάτσιο κοκ. τα γράφω στον κλύδωνα. Για κάθε τίτλο της η Ιταλία είχε έναν μεγάλο αρτίστα στην σύνθεση της. Τουλάχιστον.  Στον ημιτελικό του Μουντιάλ του 2006, όταν στραπατσάρισε τη Γερμανία μέσα στο Westfalen, είχε Πίρλο, Τόττι και Ντελ Πιέρο. Μαζί. 

Ξέρω, θα μου πείτε ότι χρεώθηκε ένα από τα μεγαλύτερα ανοσιουργήματα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, όταν σταμάτησε την, ίσως, καλύτερη Βραζιλία όλων των εποχών στο Μουντιάλ του 82. Συμφωνώ. Τι να γίνει όμως; Είναι η μόνη ομάδα στον κόσμο που δεν φοβάται κανέναν. Και την φοβούνται όλοι.

Να άλλο ένα στερεότυπο. Που όμως ισχύει. Γιατί άραγε; Οι ίδιοι θα σου πούνε ότι θεωρούν το ποδόσφαιρο δική τους πατέντα. Και τελειώνει η κουβέντα. Οι ειδικοί θα μιλήσουνε για «βαθιά γνώση του αντικειμένου», «άριστη εκμετάλλευση του χώρου», «οικονομία δυνάμεων» κλπ.

Ο Τσώρτσιλ , πάλι, που κάτι ξέρει παραπάνω, ανέσυρε ιστορικές μνήμες από τις ακαταμάχητες ρωμαϊκές λεγεώνες και σχολίασε ότι οι Ιταλοί παίζουν μπάλα σαν να κάνουν πόλεμο. Ίσως. Οπωσδήποτε παίζει και Machiavelli και ολίγον από Mario Puzo στη συνταγή.

Προσωπική εκτίμηση: Οι Ιταλοί έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Θεωρούν ότι μιλάνε την ωραιότερη γλώσσα του κόσμου,  ότι τρώνε το νοστιμότερο φαγητό στον κόσμο, ότι γράψανε και τραγουδάνε την ωραιότερη μουσική στον κόσμο, ότι υμνούν και ερωτεύονται τις ωραιότερες γυναίκες στον κόσμο, ότι ράβουν και φοράνε τα ωραιότερα ρούχα στον κόσμο, ότι φτιάχνουν και οδηγούνε τα καλύτερα αυτοκίνητα στον κόσμο, ότι χτίσανε και ζούνε στις ωραιότερες πόλεις του κόσμου, ότι οικοδομήσανε και θαυμάζουν τα ωραιότερα μνημεία στον κόσμο. (Ψάξτε στο You Tube τα τρία βίντεο “The Good Italian”, έχουν πολύ γούστο).

Ποια ρόκ τώρα, ποιο ταγκό και ποια σάμπα ρε αρκουδιάρηδες; Ποια Μερσεντές και ποιο Big Ben; Ποια sauce bearnaise και ποιο ιμάμ μπαιλντί; Για περάστε όλοι απ’ το κουρείο. 

Και το τι ιδέα έχουν για τον εαυτό τους το δείχνουν. Περπατάς στη Vittorio Emanuelle στο Μιλάνο με τα καλύτερα σου και νιώθεις λέτσος. Έψαξα να καταλάβω πως γίνεται να βγαίνουν για έναν espresso και να ετοιμάζονται σαν να πρόκειται να ανέβουν στην πασαρέλα του Valentino. Και το ακόμα πιο παράξενο: να το βιώνουν σαν μία φυσική κατάσταση.

Μέχρι που ένας Ιταλός συνάδελφος μου έδωσε κάποτε ένα βιβλιαράκι που έγραψε κάποιος αυλικός με το όνομα  Baldassare Castiglione πριν από 500 χρόνια. Και τα κατάλαβα όλα. Ή έτσι νομίζω. Θα επανέλθω.

 Διαβαστε ακομα:

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΣΕΞ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΤΡΙΔΑ