ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΟΡΤΑΡΙ ΜΑΖΕΥΕ...

 
γράφει ο Φωστήρας
Πόσο μακριά μπορεί να πάει σε αυτό το Euro η Ιταλία χωρίς 10αρι; Όλα της τα τρόπαια τα πήρε έχοντας δύο, τουλάχιστον, μεγάλους μπαλαδόρους στην σύνθεση της. Το μακρινό 68 πήρε το κύπελλο με Ρίβα, Ντομενγκίνι και Αναστάζι. Το 82 στο Μουντιάλ της Ισπανίας είχε Κόντι και Αντονιόνι και το 2006 στη Γερμανία είχε Πίρλο, Τότι και Ντελ Πιέρο μαζί στην ίδια 11άδα. Στην Αμερική έχασε από την Βραζιλία του Ρομάριο για ένα πέναλντι στον τελικό έχοντας μαέστρο τον Ρομπέρτο Μπάτζιο.

Όλοι μιλάνε για την επιστημονική της άμυνα. Ένα ακόμα κλισέ του κόσμου τούτου. Και πράγματι, το 2006 εκείνο το λυσσασμένο πιτ-μπουλ, ο Καναβάρο, έγραψε ιστορίες τρόμου. (Δείτε τι κάνει στο δεύτερο γκολ της Ιταλίας στον ημιτελικό του Westfalen. Ο τελευταίος αμυντικός που πήρε Χρυσή Mπάλα. Στη φώτο, παίρνει το έπαθλο από την πολυεθνική συμπατριώτισσα του Μόνικα Μπελούτσι).

Ίσως πιο δικαιολογημένα, βέβαια, η ιστορική μνήμη έχει σταματήσει στο έπος του 82, στο Σαριά της Βαρκελώνης, όπου οι fratelli απέκλεισαν την καλύτερη ίσως Βραζιλία όλων των εποχών. Εκεί, ο πανούργος Μπέαρζοτ είχε βάλει portiere τον «σοφό» Ντίνο Τζοφ να ελέγχει και να καθοδηγεί με την ηρεμία και την πείρα των κοντά πέντε δεκαετιών ζωής του τους «στρατιώτες» του. Δεξιά και αριστερά είχε στήσει τους δύο εκτελεστές της Γιουβέντους, τον Καμπρίνι και τον Τζεντίλε. Ίδιοι Ανσέλμο και Σκαλίζι στο μακελειό της νύχτας του Αγίου Βαλεντίνου. Στο κέντρο της άμυνας είχε διαλέξει δύο hitmen από άλλη cosca. Τον Κολοβάτι από την Μίλαν και τον Οριάλι από την Ίντερ.

Ο Κολοβάτι σε ξεγελούσε. Σου έδινε την εντύπωση ότι μπορεί να πιεις και κανέναν espresso παρέα μετά το παιχνίδι. Αν όμως πήγαινες να του κάνεις καμία κορδέλα στο γήπεδο θα μάζευες τα δόντια σου από το χορτάρι ένα προς ένα. Για τον Οριάλι δεν είχες καμία αμφιβολία. Το μάτι του δεν ήταν φρέσκο.

Σκούπα στην άμυνα μπήκε ο άλλος capo regime της Γιουβέντους, ο αλάνθαστος Γκαετάνο Σιρέα και μπροστά τους στήθηκε ο Ρωμαίος εκατόνταρχος Μάρκο Ταρντέλλι. Ο Θεός να σε φυλάει.

Ναι, αλλά ελεύθεροι να κάνουν τα δικά τους ήταν τότε δύο μπαλαδόροι ολκής, ο Κόντι και ο Αντονιόνι και μπροστά 2 !!! καθαρόαιμοι στράικερ, ο Ρόσσι και ο Γκρατσιάνι. Ορίστε; Δύο 10αρια και δύο στράικερ στην ομάδα που κατέβηκε να παίξει με τη Βραζιλία; Μάλιστα κύριε.

Ο Μπέαρζοτ ήξερε ότι η ισοπαλία δεν έφτανε και κατέβηκε να το πάρει το παιχνίδι. Ποιος Tele Santana τώρα και ποιο jogo bonito; Τέσσερα δεκάρια αυτοί; Τέσσερα man to man εμείς. Ο Ζίκο έψαχνε την φανέλα του, που του την κατέβασε από το σβέρκο μέχρι τα αχαμνά ο Τζεντίλε, σε μια φάση που καμία κάμερα δεν έπιασε. Και ο Αντονιόνι πέτυχε και 4ο γκολ που κακώς ακυρώθηκε για οφ-σάιντ.

Η Ιταλία πάντα είχε σκυλιά του πολέμου πίσω στην άμυνα. Αλλά μαζί με έναν μεγάλο μαέστρο να διευθύνει και να κάνει τα πράγματα απλά με την τέχνη του. (Δείτε πως κερδίζει ο Πίρλο το κόρνερ από το οποίο προήλθε το πρώτο γκολ στον ημιτελικό του Westfalen. Και προσέξτε μετά την κίνηση του στο χώρο και την πάσα που κάνει στον Γκρόσο). Εδώ και 15 χρόνια όμως δεν έχει αυτήν την πολυτέλεια. Πόσο μακριά μπορεί να φτάσει;

Διαβαστε ακομα:

Ο ΤΖΑΒΕΛΛΑΣ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΡΑΜΟΣ