ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΣΦΙΞΕΙ ΕΚΑΤΟΣΤΟ ΤΟΝ ΚΟΜΠΟ ΤΗΣ ΓΡΑΒΑΤΑΣ

Ο Ιταλός allenatore με την ψυχραιμία και την ηρεμία του σε όλες τις στιγμές του παιχνιδιού, με την ψυχολογική και πνευματική προετοιμασία της ομάδας του και του καθένα παίχτη ξεχωριστά πριν την έναρξη αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα  αλλά και με το κοουτσάρισμα από το πρώτο σφύριγμα μέχρι το τελευταίο πέναλτι, απέδειξε ότι έχει όλα τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν τους μεγάλους μαέστρους. Και ομιλώ για τους μαέστρους της κλασσικής μουσικής. Τους αυθεντικούς.

Παρένθεση: Για όσους δεν γνωρίζουν το πόσο δύσκολο είναι να ανέβει κάποιος στο πόντιουμ μίας συμφωνικής, σημειώστε ότι ο μαέστρος διαβάζει ΟΛΕΣ τις παρτιτούρες της ορχήστρας, σε διαφορετικά κλειδιά γραμμένες για το κάθε όργανο και είναι σολίστ από βιολί μέχρι φαγκότο. Σημειώστε επίσης ότι στις περιπτώσεις των μεγάλων του είδους, η ορχήστρα δεν παίζει για το κοινό που την ακούει αλλά για τον μαέστρο που τη διευθύνει. Διαβάστε για τον μέγιστο Arturo Toscanini, θα καταλάβετε τι εννοώ. Τέλος παρένθεσης.

Και όπως όλοι οι μεγάλοι ομότεχνοι του, ο Ιταλός allenatore έχει πλήρη επίγνωση των δυνατοτήτων και των αδυναμιών των παιχτών του και πλήρη εποπτεία του τι συμβαίνει μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.   

Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η εμφάνιση της squadra azzura το βράδυ της Τρίτης ήταν η όπερα the Italian job, ενορχηστρωμένη από τον Roberto Mancini. Ο οποίος ήξερε ότι η Ισπανία έχει καλύτερη ομάδα. (Δεύτερη παρένθεση: η Μπαρτσελόνα νομίζω ότι βρήκε σε αυτόν τον Πέδρι έναν νέο Τσάβι σε βελτιωμένη έκδοση). Και το παραδέχτηκε μεγαλόπρεπα μετά το τέλος του παιχνιδιού αποδεικνύοντας ότι, εκτός των άλλων, είναι και πραγματικός signore.

Και ήξερε ότι για να αποδράσει με το εισιτήριο της πρόκρισης έπρεπε να γυρίσει το mode της ομάδας στα βασικά. Σε αυτά που ξέρει με κλειστά μάτια εδώ και εκατονταετίες.

Εκτός αυτού όμως αποδείχθηκε και μάστορας της ψυχολογίας τροφοδοτώντας συνεχώς του παίχτες του με το ηθικό που απαιτούν τέτοιοι αγώνες.

Σε δύο σκηνές θα σταθώ: Η πρώτη είναι όταν μαζεύει ΟΛΗ την ομάδα σε κύκλο πριν αρχίσει η παράταση, από τον Ντοναρούμα μέχρι και τον φροντιστή, με τον ίδιο στο κέντρο του κύκλου, χωρίς να έχει ξεσφίξει ούτε εκατοστό τον κόμπο της γραβάτας του. Σοβαρός και συγκεντρωμένος και ταυτόχρονα ήρεμος και αποφασισμένος. Δεν υπήρχε η παραμικρή αγωνία και ούτε μία σταγόνα ιδρώτα στο πρόσωπο του. Δεν ξέρω τι τους είπε. Πολύ θα ήθελα να μάθω από τους αυτόπτες μάρτυρες.

Και η δεύτερη σκηνή: O Κιελίνι στο στρίψιμο του νομίσματος πριν τα πέναλτι επιστράτευσε τεχνικές από την commedia del’ arte μπροστά στο τηλεοπτικό κοινό όλου του πλανήτη και ο καημένος ο Άλμπα λίγο έλειψε να βάλει τις φωνές μαζί με τα κλάματα από τα νεύρα του που είχαν σπάσει.

Στοιχηματίζω ότι ήταν ιδέα του Mancini. Λίγα λεπτά μετά ο Ζορζίνιο με εκείνο το «αλήτικο» πέναλτι ολοκλήρωσε την Italian job.

Διαβαστε ακομα:

ΠΟΣΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΠΕΘΑΝΑΝ ΣΕ 55 ΧΡΟΝΙΑ