γράφει ο Φωστήρας
Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε με το αγγλικό ποδόσφαιρο στην ελληνική τηλεόραση, την εποχή που υπήρχαν μόνο δύο τηλεοπτικά κανάλια. Για εμάς τότε δεν υπήρχε άλλο ποδόσφαιρο εκτός από το αγγλικό και μορφές όπως ο Kevin Keegan και ο Bob Paisley της Liverpool, ο Tony Woodcock και ο Brian Clough της Nottingham Forest, ο Brian Robson και o Steve Coppell της Manchester United, αλλά και ο Kenny Hibbitt της Wolves , ο Andy Gray της Everton, o Gordon Cowans της Aston Villa, ο Paul Mariner της Ipswich, που δύο μέρες πριν τον τελικό ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι (θα μπορούσα να γράψω χίλιους ακόμα, αυτοί μου έρχονται τώρα στο μυαλό), ήταν οι παιδικοί μας ήρωες. Το γεγονός της χρονιάς ήταν ο τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας με το τελετουργικό του, που αντέχει μέχρι και σήμερα και όμοιο του δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο και το Wembley (το παλιό, όχι το καινούργιο), με τους δύο πύργους στην είσοδο, ήταν ο καθεδρικός ναός του ποδοσφαίρου.
Σαββάτο, παραμονή του τελικού, έγραψα για την τραγωδία που θα ζούσε το αγγλικό ποδόσφαιρο το βράδυ της Κυριακής, για την οποία ψυχολογικά δεν ήμουν προετοιμασμένος. Ποτέ δεν μπορείς να γυρίσεις την πλάτη σου στις παιδικές σου αναμνήσεις. Και το έζησα το δράμα παρέα με τους παιδικούς μου φίλους, μεγαλωμένους στην ίδια γειτονιά και με τους ίδιους ήρωες στα αυτοκόλλητα της Panini και στις ομάδες του Subbuteo. Σιωπηλά, όπως ταιριάζει, σε τέτοιες περιπτώσεις.
Και ξεκινάει ο τελικός με γκολάρα από τα αποδυτήρια. Και οι Άγγλοι βγαίνουν πρώτοι στη μπάλα, κερδίζουν όλες τις κόντρες. Και οι Ιταλοί τρέχουν σε όλο το πρώτο ημίχρονο μία με δύο ταχύτητες πιο κάτω.
Και πάνε οι ομάδες στα αποδυτήρια. Και ήταν τότε που οι τρείς μάγισσες του Αρθούριου κύκλου και του Μάκβεθ πήραν την τύχη του αγώνα στα χέρια τους. Στάθηκαν πάνω από τα κεφάλια των παιχτών με τα άσπρα και είδαν τα μάτια τους, άκουσαν την σιωπή τους, αισθάνθηκαν το φόβο τους. Πέταξαν και πάνω από τα κεφάλια των παιχτών με τα μπλε, τους άκουσαν να μιλάνε και κατάλαβαν. Και η Morgan le Fey, η αδελφή του Αρθούρου, μπορεί να συγχωρήσει τα πάντα, εκτός από τον φόβο. Στο δεύτερο ημίχρονο έβγαλε τον κέλτικο μανδύα της και έγινε η Fata Morgana.
Οι Μοίρες τιμώρησαν τους άγγλους επειδή απαρνήθηκαν τους μύθους και τις παραδόσεις τους. Επειδή την ώρα που κινδύνευε το Κάμελοτ εκείνοι έμειναν πίσω. Επειδή έγιναν μία άλλη ομάδα. Όχι στο δεύτερο ημίχρονο. Πολύ πριν ξεκινήσει η διοργάνωση. Μία ομάδα «κυνική», «ρεαλιστική». Μία ομάδα «ιταλική». Απέναντι τους όμως είχαν τους ίδιους τους καθηγητές του είδους.
Τελικά οι άγγλοι βρήκαν τον τρόπο να χάσουν ένα δικό τους παιχνίδι, ένα δικό τους κύπελλο. Από το πρώτο σφύριγμα του δεύτερου ημιχρόνου και όσο περνούσε η ώρα, η ζυγαριά άλλαζε διαρκώς μπαλάντζα. Στην παράταση το είχαν καταλάβει και οι ίδιοι. Την ώρα των πέναλτι, τα πάντα είχαν κριθεί. Όλοι το ξέραμε, όλοι το νιώθαμε. Το τελευταίο χαμένο πέναλτι ήταν τυπική διαδικασία.
Διαβαστε ακομα:
ΓΗΠΕΔΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΚΟΥ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ, ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΟΥ...
