ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ, ΠΩΣ ΤΟ ΕΞΗΓΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ;

Ζωγράφισε πάλι ο κοντός χθες στο δεύτερο γκολ της PSG (Στη φώτο, δευτερόλεπτα μετά). Προς πεισιθανάτια απογοήτευση όσων τον περίμεναν «τελειωμένο» να «κολλάει τα τελευταία του ένσημα» και άλλα κουλά. Ξέρετε, εδώ και πολλά χρόνια έχω παρατηρήσει ότι ο Μέσσι έβγαλε στην επιφάνεια ένα πρόβλημα που χρήζει σοβαρής ψυχιατρικής μελέτης: Το ωραίο σε άλλους ασκεί ακαταμάχητη γοητεία και σε άλλους ακαταμάχητη απέχθεια.

Το πράγμα ξεκίνησε από τότε που η Μπαρτσελόνα άρχισε να παίζει το ωραιότερο ποδόσφαιρο που έχουμε δει ποτέ σε συλλογικό επίπεδο, με το καλύτερο ίσως δίδυμο χαφ στην ιστορία του ποδοσφαίρου, τον Τσάβι και τον Ινιέστα στο κέντρο και κορυφή τον Αργεντίνο μάγο. Τους είδα με τα μάτια μου στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας στις 24 Νοεμβρίου 2010 και το’ χω και το λέω στα παιδιά μου. Η Μπαρτσελόνα της περιόδου εκείνης δεν ήταν απλά μία καλή ποδοσφαιρική ομάδα: Ήταν ένα εικαστικό δρώμενο. Ένα πραγματικό έργο τέχνης.

Ήδη, από τότε είχαν ξεκινήσει τα άρθρα στις εγχώριες αθλητικές στήλες για το «τσίκι-τσίκι», το «βαρετό» ποδόσφαιρο του Γκουαρντιόλα και τα λοιπά μισερά. Κάθε της ήττα ήταν γιορτή για πολλούς έλληνες αθλητικογράφους αλλά και για σημαντικό κομμάτι του φιλοθεάμονος κοινού στη χώρα μας.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά το Champions League του 2012-2013, όταν στα νοκ-άουτ κληρώθηκε με τη Μίλαν. Και τελειώνει στο San Siro το πρώτο παιχνίδι με 2-0 και βγαίνει την επόμενη μέρα στην τρίτη σελίδα στην καθημερινή του στήλη αρθρογράφος και γράφει για «το θάνατο και τον ενταφιασμό του "τσίρκου" στο ποδόσφαιρο». Δεν παραφράζω λέξη. Έτσι ακριβώς γράφτηκε. Κρατάω τα κείμενα από αθλητικές εφημερίδες.

Τον επαναληπτικό (Μάρτιος του 13) στο Καμπ Νου, τον είδα με μια παρέα σε σουβλατζίδικο της Κυψέλης. Διαπιστώνω ευθύς αμέσως ότι και οι σούβλες στο μαγαζί είχαν παίξει Μίλαν. Πλατιά χαμόγελα και αυτοπεποίθηση από τους θαμώνες και ανυπομονησία απ' όλους να δουν στο τέλος τους Καταλανούς να φεύγουν με σκυμμένα κεφάλια. 

Και ξεκινάει το παιχνίδι και από τη σέντρα ο Μέσσι αρχίζει τα μαγικά του. Και στάζει και μία γκολάρα παρόμοια με τη χθεσινή πριν το 10λεπτο. Ο σουβλατζής μας (καρικατούρα Κατουνιώτη κλαρινιτζή, τετράγωνος σαν τον συντοπίτη του τον Μπαϊρακτάρη και με κολοσσιαίο μύστακα σε στυλ Αχιλλέως Παράσχου), άνθρωπος λεπτής ανατροφής και υψηλής κουλτούρας, άρχισε να δαγκώνεται.

Το momentum  του αγώνα έλεγε Μπαρτσελόνα από μίλια μακριά.

Και έρχεται το δοκάρι του Νιάγκ σε μία τυχαία κόντρα και ΌΛΟ το σουβλατζίδικο, που περίμενε πρόκριση της Μίλαν, ρίχνει καρέκλες και τραπέζια τ' ανάσκελα. 

Και καπάκι ο σατανικός κοντός κάνει το 2-0.

Ο ευπατρίδης σουβλατζής μας, αρχίζει τα πετροβάγγελα. Κάποιος τον ρωτάει γιατί κάνει έτσι. Και παίρνει την μυθική απάντηση:

"Γιατί έτσι ρε. Θέλω να τη φάνε γιατί πολύ ψηλά τον έχουνε πάρει τον αμανέ".

Ζωγραφιά του Βίγια στο 3-0 και στο τέταρτο γκολ του Άλμπα ο αναστεναγμός από το σουβλατζίδικο μας, βαρύς και πένθιμος, ακούστηκε μέχρι την Βαρκελώνη.

Σε κάποιες αθλητικές στήλες την επόμενη μέρα ένιωθες τη θλίψη, την έκοβες με το μαχαίρι. Στα χρόνια που ακολούθησαν οι ήττες της Μπαρτσελόνα γιορτάστηκαν στην Ελλάδα ίσως περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.

Και ιδού το ψυχιατρικό ερώτημα: Πως το εξηγείτε εσείς γιατρέ μου;

Διαβαστε ακομα:

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΤΟΣΟ ΑΣΠΡΟ ΜΑΛΛΙ Ο ΓΙΟΒΑΝΟΒΙΤΣ