Η ΑΝΕΞΗΓΗΤΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ CLUB

Τι στο Θεό συμβαίνει και η Premier League είναι το κορυφαίο πρωτάθλημα στο πλανήτη σε όλα τα σπορ; Πως κατορθώνουν οι Εγγλέζοι και πουλάνε τηλεοπτικά  δικαιώματα από το Βόρειο Ακρωτήριο μέχρι τη Γη του Πυρός και από τη Γροιλανδία μέχρι τα νησιά της Ωκεανίας;  Πως γίνεται να αλλάζουν χέρια επαρχιακές ομάδες και να αγοράζονται από επενδυτικά fund δισεκατομμυρίων μέχρι και κράτη ολόκληρα; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι μονοσήμαντη. Και δεν μπορεί να έχει να κάνει μόνο με την παγκοσμιοποίηση του τηλεοπτικού θεάματος στην εποχή της ηλεκτρονικής επικοινωνίας.

Βλέπω αγγλικό ποδόσφαιρο από την εποχή που ο Κέβιν Κήγκαν μεσουρανούσε στη Λίβερπουλ. Μάλιστα δε, η μεταγραφή του από την πρωταθλήτρια Ευρώπης σε μία μικρή ομάδα του γερμανικού Βορρά υπήρξε για μένα ένα παιδικό τραύμα που ποτέ δεν γιατρεύτηκε και για τον ίδιον μία απόφαση αυτοκαταστροφής που ακόμα και σήμερα παραμένει ανεξήγητη.      

Η ελληνική τηλεόραση τότε έδειχνε μόνο αγγλικούς αγώνες και σε μεγαδόσεις. Το πράγμα είχε ξεπεράσει τα όρια του προσηλυτισμού. Είχαμε γίνει ιδεολογικοί γενίτσαροι. Μάθαμε να θεωρούμε το αγγλικό πρωτάθλημα και τις ομάδες του ως την μία και μοναδική, την εξ’ Αποκαλύψεως αλήθεια στο ποδόσφαιρο. Όλα τα άλλα ήταν αιρέσεις, μιμήσεις, φτηνές αντιγραφές. Ήταν εποχές ηρωικές και εύθυμες, τόσο ώστε να θεωρούμε, όλοι εμείς η πιτσιρικαρία, την Άστον Βίλλα ανώτερο μέγεθος από τη Μπάγερν Μονάχου. Και από Ρεάλ και από Μίλαν και απ’ όποιον θες.   

Σήμερα, όμως, που βλέπω τα πράγματα από μία απόσταση τεσσάρων δεκαετιών και βάλε, δεν είμαι σίγουρος ότι αυτή η απροκάλυπτη μονομέρεια, με την οποία η ελληνική τηλεόραση αντιμετώπισε το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ήταν ολότελα λανθασμένη. Διότι τελικά, εκείνο που πραγματικά βλέπαμε με τα μάτια μας στους ασπρόμαυρους τηλεοπτικούς δέκτες, είτε τα μεσημέρια του Σαββάτου, είτε στους τελικούς του Κυπέλλου Αγγλίας, χωρίς να μπορούμε στ’ αλήθεια να εννοήσουμε, πόσο μάλλον να αποκωδικοποιήσουμε, παρά μόνον να αισθανθούμε, ήταν η επιτομή και συνάμα η πιο χαρακτηριστική εκδήλωση της έννοιας του club, όπως μόνον οι Βρετανοί και Αγγλοσάξωνες στο βρετανικό νησί έχουν επινοήσει και καλλιεργήσει από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα.    

Αυτό ακριβώς αιχμαλώτιζε τις αισθήσεις και τη φαντασία μας. Αυτό θαυμάζαμε. Αυτό περιμέναμε να δούμε. Το απίθανο, το αδύνατο, που γινόταν δυνατό. Τη Λίβερπουλ, από μία πόλη 500.000 ανθρώπων να βγάζει μία ομάδα – μπουλντόζα και να παίρνει σβάρνα όποιον έβρισκε μπροστά της. Την Νότιγχαμ Φόρεστ να έρχεται τραίνο από τη Γ Εθνική και να παίρνει σερί πρωτάθλημα Αγγλίας και κολλητά δύο Πρωταθλητριών. Την Σταχτοπούτα Άστον Βίλα να νικάει τη Μπάγερν και να γίνεται πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και την πίστη και βεβαιότητα των οπαδών τους, που επί γενιές δεν αφήνουν ούτε εισιτήριο απούλητο στα γήπεδα των ομάδων τους και περνάνε τις θέσεις τους στις κερκίδες από πατέρα σε γιο, ότι το αδύνατο θα γίνει.

Και γίνεται. Η Λέστερ το 2016, η West Ham σήμερα (φώτο), αποδεικνύουν ότι η ανεξήγητη έννοια του αγγλικού club είναι ο πραγματικός λόγος που βλέπουμε αγγλικό ποδόσφαιρο.    

Διαβαστε ακομα:

ΙΔΙΑ ΟΜΑΔΑ ΑΛΛΑ… ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ