ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΜΠΟ ΤΗΣ ΓΡΑΒΑΤΑΣ ΤΟΥ...

 
Με αφορμή την ήττα του Τσιτσιπά στον ημιτελικό από τον Μεντβέντεφ, την οποία είχε σίγουρη ο Φωστήρας, γράφει για τη σημασία του ανθρώπινου χαρακτήρα στον ανταγωνισμό, στη διεκδίκηση της διάκρισης, στον αθλητισμό 
γράφει ο Φωστήρας
 
Στο κλασικό ασπρόμαυρο αμερικάνικο φιλμ “The Hustler”
(1961) του Robert  Rossen, ο νεαρός ανερχόμενος “Fast” Eddie Felson  (Paul Neuman) ταξιδεύει από την Δυτική Ακτή στο Σικάγο για να πάρει τη θέση του θρυλικού Minnesota “Fats” (Jackie Gleason) στο θρόνο του βασιλιά του μπιλιάρδου. Στην επική τους αναμέτρηση ο διεκδικητής “γρήγορος” Eddie ξεκινάει σαν σίφουνας. Το πρωί της επόμενης μέρας είναι πάνω 11.400 δολάρια και η παρτίδα δείχνει τελειωμένη. Κάποιος όμως έχει αντίθετη γνώμη. Είναι ο μεγαλοπαίχτης Bert Gordon (George Scott), που ελέγχει όλα τα τραπέζια, στα οποία παίζονται μεγάλα ποσά, στη Ανατολική Όχθη. Όλο το βράδυ είναι εκεί και παρατηρεί τα πάντα, ιδίως τον αλαζονικό, αυθάδη και ανυπόμονο διεκδικητή. Και «κάτι» βλέπει. Κάτι το εύθραυστο στο εξωτερικά και φαινομενικά σίγουρο προσωπείο του και το αστραφτερό του χαμόγελο. Εκεί λοιπόν που όλα δείχνουν να έχουν τελειώσει για τον Minnesota, ο Bert του λέει: “Stay with this kidHe is a loser”.

O Minnesota, με αργές αλλά σίγουρες κινήσεις, σηκώνεται από την καρέκλα του, κατευθύνεται προς τον νιπτήρα, πλένει το πρόσωπο του, χτενίζεται, φτιάχνει τον κόμπο της γραβάτας του, βάζει πούδρα στα χέρια του και συνεχίζει. Το επόμενο πρωί ο “Fast” Eddie είναι ένα ερείπιο, έχει μείνει με 200 δολάρια και λιποθυμάει από το ουίσκυ μπροστά στα πόδια του βασιλιά.

Μετά από καιρό ο νεαρός διεκδικητής βρίσκει τον Bert και τον ρωτάει τι έφταιξε σ’ εκείνο το παιχνίδι. Τι ήταν εκείνο που «είδε» σ’ αυτόν. Τι έκανε λάθος. Ποια ήταν η διαφορά του με τον «Χοντρό». Ο σκληρός, κυνικός, αλλά πεπειραμένος μεγάλο-τζογαρόδος του απαντάει: «Ο χαρακτήρας. Έχει στο μικρό του δακτυλάκι περισσότερο χαρακτήρα απ’ όσο έχεις εσύ σε όλο σου το σώμα». Τα λόγια του κόβουν σαν σπασμένο γυαλί, πλαταγιάζουν σαν μαστίγιο πάνω στον “γρήγορο” Eddie.

Η ταινία είναι μία ελεγεία στα ακραία συναισθήματα και τα θανατηφόρα όρια όσων «καταραμένων» είναι έτοιμοι να παίξουν και τη ζωή τους ακόμα μαύρο – κόκκινο στο θυσιαστήριο του τζόγου, αλλά ταυτόχρονα και μία πραγματεία στην ψυχολογία της νίκης και της ήττας, στο τι χρειάζεται, πέρα από το ταλέντο, ο διεκδικητής για να πάρει τη θέση του στο θρόνο του βασιλιά, στο πως γίνεται να χάσει όχι από τον αντίπαλο, αλλά από τον ίδιο του τον εαυτό. Αξίζει να τη δείτε. Και να την ξαναδείτε. Όλα τα μεγάλα έργα τέχνης είναι παλίμψηστα.   

Και βάλτε μετά στο You Tube τις σκηνές από τον περσινό τελικό του Roland Garros  μεταξύ Τζόκοβιτς και Τσιτσιπά. Ο Έλληνας, που ερχόταν από έναν ημιτελικό όπου πέρασε πάνω από τον Μεντβέντεφ και τον είχε αναγκάσει να σερβίρει κάτω από τον ώμο(!), πήρε σβάρνα τον Σέρβο στα δύο πρώτα σετ και ήταν έτοιμος για την απονομή. Κι αμέσως μετά το 2-0 ο Τζόκερ παίρνει δεκάλεπτο τάιμ- άουτ και κατεβαίνει στα αποδυτήρια. Γυρίζει στο court φρέσκος σαν πρωινό κρουασάν και με συνοπτικές διαδικασίες παίρνει το 19ο του Grand Slam.

Μετά από όλα αυτά δεν χρειάζεται να σας πω σε ποιον είχα ποντάρει στον ημιτελικό του Αυστραλιανού Open. Άλλωστε το’ πε και ο Ηράκλειτος εδώ και κάμποσες χιλιάδες χρόνια: Ο χαρακτήρας μας είναι η μοίρα μας. 

Διαβαστε ακομα:

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΤΟ ΓΥΡΙΣΕ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΟΥΤΣΑ ΣΤΡΑΒΑ