ΚΑΤΙ ΨΙΘΥΡΟΥΣ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΑΠΟ ΡΙΧΑΡΔΟ ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟ...

 
γράφει ο Φωστήρας

Είχα μεγάλες ζοχάδες χθες όλη τη μέρα με την ήττα της Βοστόνης από τους Γουόριορς και το 2-2 στη σειρά μετά από μία εξωπραγματική εμφάνιση του Στέφεν Κάρι. Μιλάω για τους τελικούς του ΝΒΑ, που τυχαίνει να είναι οι καλύτεροι των τελευταίων χρόνων.

Eίπα να χαλαρώσω λοιπόν χθες βράδυ με τον αγώνα Αγγλίας – Ιταλίας (φώτο) που έδειχνε η τηλεόραση. Για την περίσταση έφτιαξα ένα Vesper Martini με διπλές μεζούρες τζιν και βότκας (επειδή δεν υπάρχει Kina Lillet στην ελληνική αγορά προτείνω λευκό σαμιώτικο οίνο για την συνταγή), το χτύπησα με θρυμματισμένο πάγο μέχρι που φώναξε έλεος και το σέρβιρα με πράσινες γεμιστές ελιές με πιπεριές, κριτσίνια με σουσάμι και συριανό κασέρι για μεζέ.  

Κάθομαι που λέτε αναπαυτικά, πίνω την πρώτη γενναία γουλιά, ξεκινάει ο αγώνας και σκέφτομαι τα δικά μου. Ξέρετε, είμαι από εκείνους που νομίζουν ότι τα προκριματικά για το Μουντιάλ είναι μία σαχλαμάρα. Η FIFA θα έπρεπε από καιρό να ξεκινά τη διοργάνωση με έξι ομάδες από την Ευρώπη (Ιταλία, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία και Ολλανδία) και τρεις ομάδες από Λατινική Αμερική (Βραζιλία, Ουρουγουάη, Αργεντινή) και να στήνει προκριματικούς γύρους για όλους τους υπόλοιπους ταλαίπωρους. Είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή αυτό θα γίνει, όπως είμαι σίγουρος ότι έτσι το καταλαβαίνουν το πράγμα όλοι οι μεγάλοι. Ιδίως οι Ιταλοί. Είναι δυνατόν τώρα να μπαίνουν στο ζύγι οι δόγηδες με Μαυροβούνια και Γεωργίες;  

Τώρα, βέβαια, θα μου πείτε ότι αυτή η φουρνιά της Ιταλίας είναι σαν το βαμμένο μαλλί του Μαντσίνι. Που του βγήκε μία περίεργη καφέ απόχρωση όλο το υπόλοιπο εκτός από το τσουλούφι που το άφησε άσπρο. Και το’ κανε και κάτασπρο. Δηλαδή για τα κλάματα. Και πάει ασορτί με αυτό το χάλια χρώμα στη φανέλα, ένα ξεπλυμένο θαλασσί, δέκα τόνους πιο ανοιχτό από το μπλε του αζουρίτη. Αυτό που φοράει δηλαδή κανονικά η squadra azzura.

Μόνο που αυτή δεν είναι μία κανονική squadra azzura. Ιδίως αυτός ο Τονάλι, τον οποίον κάποιοι τον λέγανε και νέο Πίρλο τρομάρα τους, δεν είναι ούτε για αναπληρωματικός. Όπως και να το κάνεις όμως, Μουντιάλ με Σουηδίες και Λετονίες αλλά χωρίς Ιταλία δεν γίνεται.    
 
Όσο για την Αγγλία, θα μπορούσε να είναι στα φαβορί φέτος στο Κατάρ. Για έναν απλό λόγο. Γίνεται χειμώνα. Και οι άγγλοι παίχτες είναι μαθημένοι να παίζουν 10 αγώνες μέσα στο Δεκέμβριο, ενώ όλοι οι άλλοι κάνουν διακοπές. Το θέμα όμως, όταν παίζουν με την Εθνική τους είναι διαφορετικό: ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ τι να κάνουν μέσα στο γήπεδο. Οι αγγλικές ομάδες έχουν μάθει εδώ και 100 χρόνια να παίζουν με ΡΥΘΜΟ. Αυτόν τον εξοντωτικό, πάνω – κάτω, ασταμάτητο ρυθμό. Που βέβαια, καμία αντίπαλος δεν είναι διατεθειμένη να παίξει και ακολουθήσει. Με αποτέλεσμα οι άγγλοι να βραχυκυκλώνονται. Άσε που φοράνε στο στήθος τα τρία λιοντάρια και ακούνε στ’ αυτιά τους κάτι ψιθύρους από Κάμελοτ και Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο περί sportsmanship, κανόνων μονομαχίας και τέτοιες αηδίες και τα κάνουν μαντάρα.

Να μην τα πολυλογώ, μ’ αυτά και μ’ αυτά το παιχνίδι ήταν φέσι. Κι εκεί, κατά το 60, 65 (με είχε πιάσει και το κοκτέιλ), έριξα έναν ύπνο μεγαλείο. Μου φύγανε και οι ζοχάδες.

Διαβαστε ακομα:

ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΑΙΚΤΗΣ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΤΖΟΓΑΔΟΡΟΣ