ΣΑΝ ΑΛΛΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΟΥ ΝΑΟΥ...
28/08/2022
•
γράφει ο Φωστήρας
Το απόγευμα της Παρασκευής είχα δουλειά στη Νέα Φιλαδέλφεια και καθώς πέρασα με την μηχανή από τη Δεκελείας σταμάτησα να θαυμάσω το γήπεδο που έφτιαξε ο Μελισσανίδης.
Και το λέω απερίφραστα γήπεδο του Μελισσανίδη, γιατί αν δεν ήταν αυτός, μία χωματερή για μπάζα θα ήταν ακόμα εκεί πέρα. Ενώπιον τέτοιων έργων δεν χωράνε μικροψυχίες. Δεν είναι η «Αγιά Σοφιά» αυτή, δεν είναι η OPAP Arena, δεν φύτρωσε εκεί από μόνο του. Το γήπεδο το έφτιαξε ο Μελισσανίδης. Τέρμα. Αυτός έβαλε την υπογραφή του στις εγγυήσεις, αυτός οργάνωσε το project, αυτός τα έβαλε με τους αρκουδιάρηδες στo Δήμο, που έλεγαν ότι προτιμούν να καεί το Άλσος παρά να γίνει το γήπεδο.
Ε, λοιπόν, με συγκίνησε ο μπαγάσας. Από την πρώτη ματιά στον ατσαλένιο δικέφαλο που στέκεται στην είσοδο, το νιώθεις ότι στόχευσε στο συναίσθημα, κατευθείαν στην καρδιά. Και το πέτυχε.
Οι δεκάδες καμάρες περιμετρικά και οι τέσσερις γιγαντιαίοι κεκλιμένοι πυλώνες που υπερυψώνονται σχεδόν σε διπλάσιο ύψος από το έδαφος πάνω από τα στέγαστρα, χαρίζουν την ψευδαίσθηση των σχεδίων των Ανθέμιου και Ισίδωρου σε μία πραγματικά εμπνευσμένη αρχιτεκτονική σύλληψη.
Έπειτα είναι κι εκείνες οι ονομασίες της κάθε θύρας με μία πόλη της Ιωνίας ή του Πόντου η καθεμία…. Οι κολοσσιαίες εικαστικές συνθέσεις στα υποστυλώματα με πρόσωπα και μνήμες από τις αξέχαστες πατρίδες με τις αναρίθμητες ονομασίες χωριών και πόλεων από τα μικρασιατικά και ποντιακά χώματα στις βάσεις τους…
Κάπου στάθηκε η ματιά μου στ’ Αλάτσατα. Θυμήθηκα την προγιαγιά την Μαριγύ, που εκεί γεννήθηκε και τη γιαγιά μου τη Θοδώρα, που μέχρι που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι έλεγε «στην πατρίδα», όταν μίλαγε για το χωριό της. Ένα δάκρυ θάμπωσε τα μάτια μου.
Κι έπειτα μπήκα στο γήπεδο. Κι σαν να μπήκα σε χρονοκάψουλα, ταξίδεψα πίσω στο χρόνο. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες στους πυλώνες... Ο θρυλικός Νεστορίδης… Θυμήθηκα τον πατέρα μου που μου’ λεγε ότι τέτοιον σέντερ φορ δεν είχε ξαναδεί με τα μάτια του. Ο Παπαϊωάννου…Που τον είχε ζητήσει η Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Θ(ε)ωμάς Μαύρος… Μνήμες από την μυθική πορεία στα ημιτελικά της μεγάλης ΑΕΚ στα ημιτελικά του ΟΥΕΦΑ… Τότε που έπαιζε κάτι σαν 4-2-4, ένα υπέροχα άναρχο ποδόσφαιρο, το ωραιότερο που θυμάμαι στην Ελλάδα στα πόσα χρόνια βλέπω μπάλα, με τέσσερις επιθετικούς μπροστά (Βάγκνερ, Μπάγιεβιτς, Παπαϊωάννου και Μαύρο) και το τανκ Νικολούδη με το τρελό άλογο Αρδίζογλου να αλωνίζουν το γήπεδο...
Σουρούπωνε πια καθώς κατηφόρισα τη Δεκελείας, δεμένος στην μοτοσυκλέτα με μία αλυσίδα σκέψεων, αναμνήσεων και συναισθημάτων.
Ζηλεύω τον Μελισσανίδη. Σαν άλλος Ιουστινιανός θα διαβεί το κατώφλι του «ναού» του στα θυρανοίξια του και θα τον δικαιολογούσα να σκεφθεί ακόμα και το «Νενικήσας σε». Διότι, ασφαλώς, μπορεί να μην μπαίνουν στη ζυγαριά τα έργα τους, όμως ακόμα ασφαλέστερα η διαφορά είναι ότι ο πορφυρογέννητος αυτοκράτωρ πέτυχε την αυτοκρατορία στο prime της, την ώρα που ο πρωτομάστορας της ΑΕΚ ξεκίνησε το project του σαν άλλο όνειρο τρελό, ένα όνειρο απατηλό, σε μία τριών μνημονίων πτωχευμένη Ελλάδα. Και το ολοκλήρωσε...
... Του στέλνω το θαυμασμό μου. Με μία ακόμα σκέψη. Ακόμα και ένας Ιουστινιανός δεν μπόρεσε να αποφύγει την Στάση στον Ιππόδρομο.
Διαβαστε ακομα: