Η ΑΕΚ ΝΕΚΤΑΡ, ΓΕΜΙΣΕ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΜΑΣ...

Μην λέμε πολλά. Ήταν η ΑΕΚ, όπως την γνωρίσαμε οι πιο παλιοί. Ήταν η ΑΕΚΑΡΑ μας. Η ομαδάρα μας, η αγάπη μας, όλο μας το όνειρο για μπαλάρα, για επίθεση, για ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Η ομάδα που ξεσήκωνε τα γήπεδα κι άφηνε ειδικά τις αλογοτροφές να αυταπατώνται ξανά με κάλπικες νίκες, εφευρέσεις διαιτητών και κουραφέξαλα.

Πώς κατεβήκαμε. Με το γνωστό σύστημα του ρόμβου. Με την γνωστή ενδεκάδα. 4-4-2 αλλά και τι δεν είχαμε !!! Έναν Σιμάνσκι που ήταν μονομάχος από ρωμαϊκή αρένα. Δεν πρέπει να υπήρξε σημείο του χόρτου που δεν το έφαγε. Δυό χαφάρες δίπλα του που ήταν άριστοι στην αμυντική κι επιθετική τους λειτουργία. Ένας Γκαρσία που ήθελε μια ντουζίνα παίκτες για να τον σταματήσουν. Μια ομαδάρα, που μόλις πέρασε το εικοσάλεπτο της αναγνώρισης του αγωνιστικού χώρου μαζί με τον φόβο των πλάγιων μπακ, μπήκε στο τιμόνι και….

... Και κατάπιε τον Άρη. Πέρασε το κρας τεστ του πρωταθλητισμού με απόλυτη επιτυχία. Στην κατοχή της μπάλας. Στο ποδόσφαιρο κατοχής. Στον πλουραλισμό της οργάνωσης και στην απλά τέλεια αλληλοκάλυψη. Στο πρεσάρισμα, στην ένταση και στο νεύρο. Νεύρο να πάρει την μπάλα και να κάνει επίθεση. Να διδάξει τακτική και ομαδικό πνεύμα. Να τρέξει για τον τίτλο, που σήμερα τα φαινόμενα του Κούλη δείχνουν ευχαριστήρια για την Καθημερινή και τον Σκάι.

Εκτός έδρας παιχνίδι στου Χαριλάου. Με τον Άρη προερχόμενο από ήττα. Θυμάστε ξανά την πρώτη τελική του αντιπάλου στο 86 με ένα σουτ εκτός περιοχής; Θυμάστε ξανά ένα καθαρό σκορ υπέρ μας, με σούπερ απόδοση ( δεν μιλάω για το τυχαίο στην πρώτη του Χιμένεθ ) και με πόσες τελικές; Με πόσες χαμένες ευκαιρίες λόγω επιπολαιότητας ή έλλειψης πίστης για το προφανές. Μιλάμε για σκορ στο πρώτο ημιχρόνιο, που έπρεπε να 'ναι μίνιμουμ με τρία γκολ για μας. Ας χτυπηθεί κάτω ο Αραούχο.

Ναι, δεν είμαστε εδώ μόνο για να τα ψάλουμε στον Μάνταλο. Αρχηγός είσαι πλέον, τα μαζεύεις και βγαίνεις έξω μόνος σου. Μέχρι να βρεις φόρμα. Τι να σε κάνω μέσα όταν χάνεις τα άχαστα, σήμερα αλλά και στην Λεωφόρο ; Όχι ρε φίλε. Κι εμείς έχουμε νεύρα και αγωνία. Έλεος και ήμαρτον πια.

Αυτό το ήμαρτον τελικά που έδειξε η ΑΕΚάρα μας για τον Άρη. Που είναι κρίμα για αυτήν την σούπερ απόδοση που είδαμε παικτικά και το θαυμάσιο κοουτσάρισμα του Αλμέιδα (φώτο). Κρίμα για τα χαφ μας που κάνανε ό,τι μπορούσαν για να ισοπεδώσουν τον Άρη. Κρίμα για τον Αθανασιάδη, που τον βάζω στους κορυφαίους αφού ενέπνευσε μια τρομερή ηρεμία στην άμυνα κι έδωσε φτερά και στον Μουκουντί να ξεπεράσει την κίτρινη που πήρε τόσο γρήγορα.

Ήταν μια ομαδάρα χάρμα ιδέσθαι. Ένα νέκταρ που γέμισε το ποτήρι μας. Και μας μέθυσε βλέποντας όλες αυτά το σίγουρα γκολ που χάνονταν, χωρίς κανένα άγχος και καμία απελπισία. Στο επόμενο λεπτό θα το έχουμε ξανακάνει. Αυτήν την σιγουριά είχαμε. Αυτήν την αυτοπεποίθηση έβγαζε η ενδεκάδα. Αυτήν την ωριμότητα είχαν και οι αλλαγές του Αλμέιδα, που ζήτησε την κόντρα στο τελευταίο δεκάλεπτο. Που βγήκε αλλά πάλι η επιπολαιότητα δεν πολλαπλασίασε το σκορ. Πολλαπλασίασε όμως την αγωνία των αντιπάλων που από σήμερα αρχίζουν και μελετούν συστήματα πλάγια για να μας ανακόψουν. Και δεν κάνω καμία πλάκα 

Συγχαρητήρια λοιπόν μετά από τόσο καιρό. Για τον προπονητή, τους παίκτες αλλά κι όλο το σύστημα του δικέφαλου, που κάνανε περήφανο τον κάθε ποδοσφαιρόφιλο. Ειδικά τον ουδέτερο. Αλλά και εμάς, που είμαστε εμπαθείς. Ταγμένοι αλλά όχι υποταγμένοι. Τρελή χαρά κι ικανοποίηση για το σκορ, την προσπάθεια κι αυτό το μαγικό τρέξιμο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Και μακάρι όλες αυτές οι χαμένες ευκαιρίες να γίνουν γκολ σε κάποιο ντέρμπυ.

Διαβαστε ακομα:

ΗΤΑΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ, ΕΓΙΝΕ ΣΕΡ