ΤΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΟΙ ΘΕΟΙ ΣΤΗ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ...

Όπως οι Γάλλοι, για παράδειγμα, που έχουν πάρει στα πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Από την εποχή του μεγάλου Πλατινί, η Γαλλία είχε διεκδικήσει θέση ανάμεσα στους μεγάλους και τούτο έγινε αμετάκλητα με τον τεράστιο Ζιντάν. Έκτοτε το γαλλικό ποδόσφαιρο τροφοδοτείται από τις ανεξάντλητες εφεδρείες των αφρικάνικων πρώην αποικιών και των γηγενών έγχρωμων κοινοτήτων τους με αστείρευτη δύναμη, ταλέντο, έκρηξη, ταχύτητα και ιπποδύναμη.   

Χάνει το Μουντιάλ, ας πούμε, ο εκθαμβωτικά προικισμένος αλλά και πρωτοφανώς επιπόλαιος Πογκμπά (κάθε τρεις μέρες αλλάζει κόμμωση και χρώμα μαλλιού) και εμφανίζεται στη θέση του ένα 20χρονο καθαρόαιμο, εκείνος ο ανοικονόμητος ο Τσουαμενί και η γαλλική μηχανή αντί να σκορτσάρει, ροντάρει καλύτερα, σαν τετρακίνητο αγωνιστικό του WRC.

Ό δε Μπαππέ κατά παράδοξο τρόπο αντιλαμβάνεται την εθνική σαν το προσωπικό του παλκοσένικο και δείχνει να φυλάει το καλύτερο του παιχνίδι για την τρικολόρ φανέλα και μόνο. Ακαταμάχητη αυτοπεποίθηση, εκνευριστική ηρεμία, σαρδόνιο χαμόγελο και στις χαμένες του προσπάθειες και διαστημική ΤΑΧΥΤΗΤΑ. Ασταμάτητος.

Μην φανεί παράξενο τούτο που λέω, η Γαλλία μεταλλάσσει τελειωτικά τον τρόπο με τον οποίον θα παίζεται πλέον το ποδόσφαιρο στον 21^ο αιώνα.

Οι Ισπανοί, που επί μία δεκαετία κυριάρχησαν με δύο Euro και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο στη σειρά, το βλέπουν και το καταλαβαίνουν.  Αλλά να κάνουν κάτι δεν μπορούν. Καλούς μηχανικούς έχουν, αλλά η μηχανή τους δεν μπορεί να βγάλει τέτοια ιπποδύναμη.

Οι Άγγλοι είναι αυτοί που διαθέτουν αντίστοιχα ορυχεία με τα γαλλικά. Και διαθέτουν και το κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη. Αν υπάρχει ένας παίχτης στο Μουντιάλ, που μπορεί να κοντρολάρει τον Μπαππέ, αυτός είναι ο Γουόλκερ. Που θα έγραφε ιστορίες τρόμου αν είχε ασχοληθεί με το ράγκμπυ, αλλά τα λεφτά εκεί δεν ήταν πολλά.  

Και έχουν και τον δικό τους Μπαππέ, τον νεαρό Μπέλιγκχαμ. Ο οποίος θα κριθεί μεταξύ σφύρας και άκμονος στο επικό προημιτελικό που στήθηκε ανάμεσα τους. Εκεί όμως οι Γάλλοι κατεβαίνουν σαν παγκόσμιοι πρωταθλητές. Και οι Άγγλοι ως διεκδικητές. Σοβαρή η διαφορά. Και η έρημος του Κατάρ δεν είναι η κοιλάδα του Αζενκούρ.

Στην άλλη πλευρά του ταμπλό η Βραζιλία και η Αργεντινή ακονίζουν τα μαχαίρια τους για τον ημιτελικό του αιώνα. Εκεί θα έχουμε δράμα, αίμα και δάκρυα. Από τη μία θα είναι η πιο σοβαρή Βραζιλία των τελευταίων 20 χρόνων, με τον Νευμάρ στην πιο ώριμη του στιγμή. Και από την άλλη ο Μέσι στο τελευταίο ταγκό της μυθικής του καριέρας. Έχω την αίσθηση ότι όλος ο πλανήτης θέλει να δει τον Αργεντίνο να σηκώνει την κούπα στο τέρμα του δρόμου για να καθίσει στο θρόνο του στον Όλυμπο του ποδοσφαίρου.

Τι έχουν, όμως, αποφασίσει οι Θεοί γι’ αυτήν τη μονομαχία; Κι αυτήν που θα ακολουθήσει στον τελικό με τη Γαλλία;

Δεν είναι σχήμα λόγου: Το σκηνικό έχει στηθεί για το πιο δραματικό φινάλε στην ιστορία της στρογγυλής Θεάς.

Διαβαστε ακομα:

Ο ΑΝΡΑΣ ΠΡΟΤΙΜΑΕΙ ΤΗ ΜΠΑΛΑ ΑΠΟ ΤΟ... ΣΕΞ!