ΑΝΤΙΟ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ, ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

Με διαφορά λίγων ημερών, γίναμε μάρτυρες του τέλους εποχής των τελευταίων μεγάλων του ποδοσφαίρου. Ο εγωπαθής Κριστιάνο Ρονάλντο δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυα του στο δρόμο για τα αποδυτήρια μετά τον αποκλεισμό της Πορτογαλίας. Ο πολέμαρχος Λούκα Μόντριτς δεν μπόρεσε να κρύψει το θυμό του για την ήττα της Κροατίας στον ημιτελικό και ο εύθραυστος Νευμάρ Τζούνιορ ξέσπασε σε λυγμούς μετά τον αποκλεισμό της Βραζιλίας.

Ο μυθικός Πελέ του ζήτησε από το κρεβάτι του νοσοκομείου, όπου δίνει την ύστατη του μάχη, να συνεχίσει στην σελεσάο. Όμως κι αυτός ο Δίας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, αμφιβάλω αν θα μπορεί πια να αναγνωρίσει το παιχνίδι, που κάποτε μεγαλούργησε. Κι ίσως αυτό να κάνει τον πόνο του ακόμα μεγαλύτερο.

Η λατρεμένη του Βραζιλία δεν μπορεί να βρει τη θέση της στο ποδόσφαιρο του 21ου αιώνα. Ίσως και να μη θέλει. Να μην της αρέσει.  Το παιχνίδι παίζεται πια μόνο στη δύναμη, την ταχύτητα, την ένταση, την αντοχή. Οι παίχτες είναι μαραθωνοδρόμοι με έκρηξη σπρίντερ. Το γήπεδο μίκρυνε και δεν έχει χώρο για αρτίστες. Στα δάκρυα του Νευμάρ είδα την απόγνωση ενός πραγματικού καλλιτέχνη, που αφού στάθηκε στα πόδια του μετά το ξύλο που έφαγε από τους Σέρβους, πληγώθηκε θανάσιμα βλέποντας ότι το αριστουργηματικό του γκολ δεν στάθηκε αρκετό στον προημιτελικό με την σκληροτράχηλη Κροατία.

Δεν θα τον αδικήσω αν αποφασίσει να σταματήσει την καριέρα του στην Εθνική. Κι εμένα δεν μου αρέσει το ποδόσφαιρο που παίζεται πια. Άλλαξε. Μεταλλάχθηκε σε κάτι αντιαισθητικό, άχρωμο. Και το παράδοξο της ιστορίας είναι ότι εμείς δείξαμε το δρόμο. Οι Έλληνες υπήρξαμε οι πρώτοι διδάξαντες, κοντά 20 χρόνια πριν, όταν πήραμε το Euro το 2004. Ότι κάναμε εμείς τότε, το βλέπουμε σε βελτιωμένη έκδοση σήμερα. Από το Μαρόκο, ας πούμε. Η χώρα που έβγαλε τους δύο κορυφαίους δρομείς μεσαίων αποστάσεων της ιστορίας, τον Σαίντ Αουίτα και τον Χισάμ Ελ Γκερούζ, φαίνεται ότι είχε ανεξάντλητα αποθέματα στην οροσειρά του Άτλαντα από ακούραστους τρεχαλατζήδες, που την πήγαν καρότσι σχεδόν ως το τέρμα του δρόμου.      

Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά μπάλα δεν είναι. Κι αυτό το ομοιόμορφο πράμα που κοιτάμε πια, δεν μπορεί να διακρίνει τις ομάδες παρά μόνο από τα χρώματα στις φανέλες.

Γι’ αυτό και αισθάνομαι ότι ήρθε πραγματικά το πλήρωμα του χρόνου. Ήρθε η ώρα να δώσει την τελευταία του παράσταση στο Παγκόσμιο Κύπελλο και να πει το αντίο ο Τελευταίος Μεγάλος Καλλιτέχνης του ποδοσφαίρου. Δεν θα ξαναδούμε άλλον Μέσι. Κανείς άλλος δεν θα καθίσει στη θέση του, στο θρόνο που θα αφήσει κενό. Το ξέρουμε όλοι. Το καταλαβαίνουμε. Το νιώθουμε. Γι αυτό και δεν είναι μόνο ένα έθνος στο πλευρό του. Είναι όλος ο πλανήτης που προσμένει να δει στον κόσμο που αλλάζει και ποτέ δεν θα είναι ίδιος, τον Τελευταίο Αυτοκράτορα να ανέβει τα σκαλοπάτια που του απομένουν για να διαβεί το κατώφλι της αθανασίας. Αυτή είναι η ουσία του αποψινού τελικού…

Διαβαστε ακομα:

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΤΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΤΟ ZAPPING