Όσο θα υπάρχει ποδόσφαιρο στην Ελλάδα το αγκάθι που λέγεται διαιτησία θα ταλαιπωρεί το πρωτάθλημα. Δεν πα' να φέρουν ξένους μαυροφόρες και να βάζουν στο παιχνίδι τα βαρ και τα μαρ. Το ψυχροπολεμικό κλίμα θα κυριαρχεί. Οι υποψίες και οι καταγγελίες. Και πριν και μετά τον αγώνα. Ποιος ασχολείται αν οι διαμαρτυρίες έχουν βάση; Σημασία μία είναι. Τα παράπονα για τη διαιτησία είναι... θεσμός. Καθεστώς.
Ούτε επι χούντας (1967-74) σταμάτησε η καραμέλα της διαιτησίας. Κι όταν λέμε χούντα εννοούμε Αποφασίζουμε και Διατάσσουμε και όποιος κουνηθεί το κόβουμε τον κώλο. Και για να ξέρουμε τι λέμε, στα χρόνια της δικτατορίας και στη διαιτησία έκανε κουμάντο ο ΄'κυβερνητικός εκπρόσωπος, σ' αυτόν ήταν υπόλογοι οι επίσης διορισμένοι παράγοντες της διαιτησίας. Όταν, λοιπόν, αμφισβητούσε κάποιος από ομάδα τη διαιτησία ήταν σα να έκανε... αντίσταση στη δικτατορία. Κι όμως!
Δεν έλειπαν οι ψίθυροι, τα υπονοούμενα αλλά και οι ανοιχτές καταγγελίες για διαιτητικά φαλτσοσφυρίγματα και στα χρόνια της δικτατορίας. Από ποιους; Από τις ομάδες, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και σία, που ελέγχονταν από πιστούς αξιωματικούς στην ''επανάσταση'' του 1967. Ακριβώς! Σ' όλες τις ομάδες είχαν τοποθετηθεί στρατιωτικοί χουντικοί. Ο υπεράνω όλων στο χώρο του αθλητισμού ήταν ο ΓΓΑ Κωνσταντίνος Ασλάνιδης, η πρώτη βεντέτα των πραξικοπηματιών, συνταγματάρχης πεζικού, οπαδός του Ηρακλέους, μέλος του Παναθηναϊκού, που πέθανε από πολύ κακό καρκίνο το 1984 σε ηλικία 65 χρονών. Η μεγαλύτερη απογοήτευση του Ασλανίδη ήταν όταν ο αρχηγός της ''επανάστασης'' τον αντικατέστησε από τον αθλητισμό και τον έκανε... υφυπουργό παιδείας. (στη φώτο, με την Δέσποινα Παπαδοπούλου, σύζυγο του δικτάτορα)
Στο θέμα μας. Όταν το 2018 αποφασίστηκε να κληθεί ξένος διαιτητής για τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος, γράψανε οι εφημερίδες και ακολούθησαν οι ιστοσελίδες ότι στην Ελλάδα σφύριζαν αλλοδαποι ρέφερυ μέχρι το 1975. Λάθος. Ότι, δηλαδή, από το πρώτο κιόλας πρωτάθλημα μετά τη μεταπολίτευση, τη σαιζόν 1974-75, τα παιχνίδια διήυθυναν μόνον Έλληνες. Λάθος. Από το πρωτάθλημα 1967-68 οι Έλληνες αντικατέστησαν εξ ολοκλήρου τους ξένους διαιτητές. Από το πρώτο κιόλας πρωτάθλημα επί δικτατορίας. Τι είχε συμβεί.
Επίσκεψη του Νίκου Βλαχόπουλου και Θόδωρου Γιαβρόπουλου στο γραφείο του Κωνσταντίνου Ασλανίδη, του πραξικοπηματία συνταγματάρχη που έχει αναλάβει γενικός δερβέναγας στο αθλητισμό. Διευθυντής τραπέζης ο Βλαχόπουλος και ο εκ των ιδρυτών του Συνδέσμου Διαιτητών Πειραιά ο Γιαβρόπουλος, μακαρίτες και οι δυο. Λένε στον Ασλανίδη:
-Κύριε Γενικέ, για ποιο λόγο να προσκαλούμε αλλοδαπούς ρέφερυ για το πρωτάθλημά. Υπάρχουν άξιοι Έλληνες, ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Η λίστα είναι πλούσια και είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιον, τους πλέον κατάλληλους από τους πρώτους 50...
Η καλύτερη του Ασλανίδη! Επιτόπου αποφάσισε το τέλος των ξένων διαιτητών. Και πούλησε «ελληνικότητα» και στη διαιτησία, όχι μόνο κόντρα στον... αντικομουνισμό.
Πράγματι η χούντα βρήκε διαιτητάρες το 1967. Βασίλης Διαμαντόπουλος, Δήμος Σταθάτος, Νίκος Χατζηνικολάου, Κώστας Ασίκης, Κώστας Τζίτζης, Περικλής Πούλιος από την Αθήνα. Από τον Πειραιά Αλέκος Μοναστηριώτης, Γιάννης Δασκαλάκης, Κώστας Δαμαλίτης. Μιλάμε ότι τότε ο Νίκος Ζλατάνος ήταν ακόμα επόπτης και στη Θεσσαλονίκη μεσουρανούσαν Κατσώρας και Ιωαννίδης.
Διαβαστε ακομα:
ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΤΑΜΠΟΝ ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
