ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ Ο ΠΑΟΚ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ ΚΑΙ ΖΟΡΟ

Μέχρι πριν 50, ακόμα και πριν 40 χρόνια δεν ήταν εκτός πραγματικότητας όποιος μιλούσε για δυο ''σχολές'' ποδοσφαίρου. Το αλανιάρικο, εκείνο με τη ψυχή της αλάνας, και το άλλο το τεχνοκρατικό, το μοντέρνο, το σύγχρονο. Από τη μια το φυσικό ποδόσφαιρο, που το εξέφραζε ο νοτιαμερικάνος, από την άλλη αυτό της σκοπιμότητας που το εξέλιξε ο βορειοευρωπαίος. Τα λέμε χοντρά και τσουβαλάτα, δεν το ρίχνουμε στην ανάλυση. Η κουβέντα γίνεται με αφορμή έναν από τους εκατοντάδες ξένους που φόρεσαν φανέλα ελληνικής ομάδας. Του Ουρουγουανού Πάμπλο Γκάμπριελ Γκαρσία, από κούνια παοκτσή, που γεννήθηκε σα σήμερα 11 Μαίου, το 1977.

Βεβαίως είναι γεννημένος παοκτσής ο Γκαρσία. Πριν έρθει στη Θεσσαλονίκη ο επαγγελματίας δεν είχε ιδέα από Ελλάδα και ΠΑΟΚ. Η φτιάξη του είναι παοκτσήδικη, όμως. Αυτό μετράει. Και επειδή ο μισοϊνδιάνος είναι αυτός που είναι, με τέτοιο ταμπεραμέντο μέσα στο γήπεδο που ταιριάζει στον ΠΑΟΚ, με μπαρούτι μέσα στην καρδιά, έγινε ο αγαπημένος της εξέδρας. Λες και τον είχαν κάνει παραγγελιά.

Τι πουλάει ο ΠΑΟΚ, και η κάθε ποδοσφαιρική ομάδα; Τίποτα, εκτός από αέρα, όχι όμως κοπανιστό. Πανάκριβο το προϊόν της ποδοσφαιρικής ομάδας. Πουλάει αέρα, όχι κάτι χειροπιαστό. Συναίσθημα πουλάει. Τη νίκη σου χαρίζει η παοκάρα, τη χαρά, την ικανοποίηση, όπως σε χορταίνει και με την ήττα, την πίκρα, τον πόνο. Συναισθήματα. Το ίδιο αν διαβάσεις ένα βιβλίο, δεις μία ταινία στο σινεμά, εισπράττεις συναισθήματα.

Όταν, λοιπόν, στον πελάτη πλασάρει αέρα, τότε ο σωστός έμπορας φροντίζει το περιτύλιγμα, το χρώμα, τη γεύση του προϊόντος. Ο ΠΑΟΚ είναι αυτό που λέμε η κατ' εξοχήν λαϊκιά ομάδα, και παραπέμπει στο παράπονο, στο βάσανο, στη διαμαρτυρία, στην αδικία. Κι αυτά τα στοιχεία πρέπει να βγαίνουν μέσα στο γήπεδο. Που σημαίνει ότι πρώτα απ' όλα, πάνω απ' όλα χρειάζεσαι παίκτες να υπηρετούν, να τονίζουν σε αγωνιστικό επίπεδο τη φιγούρα του επαναστάτη ΠΑΟΚ.

Το ποδόσφαιρο, κύριοι άσχετοι, είναι μαγεία. Κι αυτό που συνδέει τον οπαδό με την ομάδα είναι το ρομαντικό στοιχείο. Ο δε οπαδός ''συνομιλεί'' ερωτικά, πνευματικά, ψυχικά με την ομάδα, όχι με τον... μεγαλομέτοχο ή κάποιον χαρτογιακά της ΠΑΕ. Η οπαδική σχέση συντηρείται και επιδοτείται με τη φανέλα της ομάδας. Και η φανέλα του συγκεκριμένου ΠΑΟΚ έχει ανάγκη από παίκτες σαν τον ρέμπελο και ανυπότακτο Ουρουγουανό ταυρομάχο.

Ποιητής του αγριοτσαμπουκά ο εμβληματικός Γκαρσία. Καμία σχέση με τους ροδομάγουλους βορειοευρωπαίους και λοιπούς αποικιακούς λαούς, αλλά και τους βαλκάνιους, όσους συνειδητά αποφεύγουν να σηκώσουν μούρη στους ισχυρούς της γης. Θρασύ τον λες και με ψυχοσύνθεση να αποζητά το αίμα στην κόντρα, να νοιώθει ότι στο ποδόσφαιρο έχει το δικαίωμα να σε σακατέψει. Μπάλα παίζουμε, δουλειά αντρική, είμαστε καιαλανιάρηδες, παιδιά της αλάνας. Μακριά οι Άγγλοι και Ολλανδοί, γερμανοειδείς και σκανδιναβοί, με κρύο αίματα και τα αδελφίστικα fair play.

Η φτωχαδούρα Γκαρσία από την ταπεινή Ουρουγουάη στο γήπεδο δεν αισθανόταν κομπλεξικός, μειονεκτικός, κατώτερος από τον ιλουστρασιόν Ευρωπαίο. Άσχετο αυτό με τη συμπεριφορά του στο γήπεδο, το αντιαθλητικό του παιχνίδι, τα δολοφονικά, τα “επιστημονικά”, τα χειρουργικά... φάλτσα. Ποδοσφαιριστές σαν τον Pablo Gabriel Garcia Perez έχει ανάγκη ο ΠΑΟΚ, αφού είναι του πρωταθλήματος ο Ζορό, ο Ρομπέν των Δασών, ο Τσε Γκεβάρα. Αλήτρες, αλητόφατσες αλά Πάμπλο Γκαρσία να βγαίνουν στο γήπεδο μ' ένα σουγιά κρυμμένο στα απόκρυφά του. Παοκάρα. Και τα μυαλά στα κάγκελα.

Διαβαστε ακομα:

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΕΠΑΙΞΕ ΓΑΙ ΠΑΡΤΗ ΤΟΥ, ΠΟΙΑ ΑΕΚ;