Το 1960 στους ολυμπιακούς αγώνες της Ρώμης έλαμψε το άστρο του 18χρονου Κάσιους Μάρκελου Κλαίη, γεννημένου 17 Ιανουαρίου, σα σήμερα το 1942. Ολυμπιονίκης πυγμάχος στα βαρέα βάρη. Όπως όλοι οι μαύροι, συνήθως από σακατεμένες οικογένειες, έτσι κι αυτός, στερούνταν από τη συγκρότηση για να διαχειριστεί τον εαυτό του στο ύψος στο οποίο βρέθηκε. Ήταν επόμενο να βιώσει μια περιπετειώδη, πιο σωστά ταραχώδη, προσωπική ζωή. Στο φινάλε, είναι το απίθανο μποξέρ επαγγελματίας και σούπερ ντούπερ σταρ να κυκλοφορεί όπως ένας κανονικός αθρωπάκος της διπλανής πόρτας.
''Είμαι ο πιο όμορφος, ο πιο γρήγορος και ο πιο δυνατός πυγμάχος στη γη'' είπε με σεμνότητα και αφέλεια μετά τη νίκη του στους ολυμπιακούς του 1960. Πράγματι ήταν ο κορυφαίος. Μπροστά του ήταν ανοιχτή η πόρτα στα τζογαδόρικα ριγκ των εκατομμυρίων δολαρίων. Σύντομα τον βάρεσε η “τρέλα” του ισλάμ, τον οποίο ασπάστηκε με φανατισμό. ''Δεν ξέρω κανέναν Κάσιους Κλαίη...'', είπε, ''... είμαι ο Μωχάμετ Άλη''. Στις 28 Απριλίου το 1967 τρώει μια φυλάκα 5 χρόνων, του αφαιρούν τον παγκόσμιο τίτλο και του απαγορεύουν να πυγμαχεί, διότι αρνήθηκε να πάει φαντάρος στο Βιετνάμ.
Με τα χρόνια όλα ξεχάστηκαν. Ο θρύλος του αμερικανικού μποξ έγινε αγαπημένο παιδί του κατεστημένου. Τον αποδέχθηκαν, όπως κι αυτός συμβιβάστηκε απόλυτα με το καθεστώς της πλανηταρχίας. Κι αυτοί ζήσανε καλά κι εμείς χειρώτερα.
Μποξέρ τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής στα βαρέα βάρη. Αυτό σημαίνει πως θα περπατήσει ζωή της οποίας το σενάριο μονάχα ο ίδιος δεν θα το υπέγραφε. Τα οργανωμένα συμφέροντα θα φρόντιζαν για πάρτη του. Έτοιμο ήταν το περιτύλιγμα με την αστερόσκονη. Δολάρια και φήμη, σε τέτοια μεγέθη που η ήττα της προσωπικής ζωής είναι νομοτελειακή. Άνισος αγώνας, μέχρι τα όρια της ατομικής συντριβής. Επειδή ο Μωχάμετ Άλη, που πέθανε το 2016, σα σήμερα 3 Ιουνίου, δεν ήταν το βασιλόπουλο, να αρχίσει από κούνια να εκπαιδεύεται στο πως αύριο, μεθαύριο να συμπεριφέρεται σύμφωνα με το αξίωμα, τη θέση, τη δύναμη της επιρροής του.
Σε άτομα σαν τον μετέπειτα Μωχάμετ Άλη βλέπεις το μέτρο το ανθρώπινο. Μέχρι τι μπορεί να πετύχει, μέχρι που φθάνει ο επιστήμων, ο καλλιτέχνης, ο αθλητής. Ένας πρωταθλητής όπως στην περίπτωση του Άλη, μάλιστα σε εποχή όπου ακόμα δεν έχει πάει περίπατο το στοιχείο το ηρωικό, το επικό στον κόσμο του αθλητισμού.
Να κάνει το σταυρό του ο καθένας που δεν είναι όπως ήταν τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μωχάμεντ Αλή. Περισσότερο άσχημα απ' όταν τον βρήκε η αρρώστια το 1980. Ένας ζωντανός που κάλπαζε προς το θάνατο... Στην πραγματικότητα είχε ''πεθάνει'', «θάνατος» λεγόταν η ζωή του, η παραμονή του ακόμα στη γη.
Ο μεγαλύτερος πυγμάχος όλων των εποχών. Ο ολυμπιονίκης της Ρώμης το 1960, στα 18 του χρόνια, στην κατηγορία βαρέων βαρών. Ο παίδαρος. Άντρακλας. Ο θρύλος. Όταν, όμως, ήρθε αντίκρυ στη νόσο πάρκινσον κατάλαβε ότι υπάρχουν και αντίπαλοι που δεν μπορείς για πάντα να τους φέρεις βόλτα.
Φρικτή η κατάσταση του Άλη. Μία στις δέκα περισσότερο αναγνωρισμένες μορφές της Αμερικής μετά τον πόλεμο. Η αρρώστια είχε σακατέψει τη ζωή του. Του είχε πάρει κάθε καλή σκέψη, κάθε απόλαυση για ζωή. Έφυγε και λυτρώθηκε.
«Κάνε το σταυρό σου...», αυτή είναι η κουβέντα της σοφίας. «Χαρείτε την υγεία σας...». Να, όμως, που δεν συμβαίνει. Έχει ο άλλος την υγεία του, δεν τον έχει καν πλησιάσει κάποιο πρόβλημα υγείας, κι όμως δεν είναι ευτυχισμένος. Δεν αισθάνεται τυχερός.
Διαβαστε ακομα:
ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ ΕΠΙΝΟΗΣΕ ΤΟ ΠΕΝΑΛΤΥ!
