ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΔΙΟΡΘΩΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟ 2004

Σα σήμερα το 2004, στις 4 Ιουλίου, συνέβη ένα απίθανο γεγονός. Η μεγαλύτερη έκπληξη από καταβολής στην Ιστορία του ποδοσφαίρου. Η Ελλάδα, μία εθνική ομάδα χωρίς διεθνείς διακρίσεις, κατέκτησε την πρώτη θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Μια τέτοια έκπληξη, αν ποτέ ξαναγίνει, θα επαναληφθεί μετά από εκατό χρόνια. Ίσως μετά από δυο αιώνες, τουλάχιστον.

Άλλο έργο η μια νίκη, το ένα παιχνίδι, όπου ο ισχυρός ηττάται. Συμβαίνει και στη διπλή κόντρα, στο γήπεδό μου και στο γήπεδό σου, όπου ο αδύνατος υπερισχύει, τελικά, και προχωράει στον επόμενο γύρο. Τέτοια υπάρχουν πολλά. Κι άλλο ένα τουρνουά όπου ακόμα και ο ίδιος τελικός νικητής, στην περίπτωση η Ελλάδα, δεν ήλπιζε σε τέτοια ανατροπή. Μετά από μια σειρά έξι αγώνων.

Δυστυχώς οι Έλληνες, όλοι όσοι πανηγύρισαν το γεγονός, δεν κατάλαβαν πως έγινε. Που να οφείλεται αυτή η επιτυχία, η έκπληξη. Ούτε και ψάχτηκαν να εξηγήσουν τι διάολο είναι αυτό που προέκυψε..., ίσως αν έδιναν απάντηση θα τους πίκρανε. Στο φινάλε, δεν είναι το καλύτερο να χαίρεσαι για κάτι με το οποίο δεν έχεις σχέση. Τι εννοεί ο παίκτης;

Εντάξει, η ψυχή της Ελλάδος ποτέ δεν πεθαίνει. Το πάθος, το πείσμα, όλα αυτά. Δεν ήταν μόνον αυτά. Όταν κάποιοι αναφέρονται μονάχα στα εθνικοπατριωτικά, τότε ακυρώνουν την πραγματική ταυτότητα εκείνης της εθνικής του 2002 - 4, που στάθηκε, να το πούμε κι αυτό, η ομάδα μοντέλο και την μελέτησε όλη η Ευρώπη! Πώς, δηλαδή, ένα μετρίων δυνατοτήτων τσούρμο, όμως τόσο δεμένο, τόσο δουλεμένο έγινε ομάδα, ικανή να σμπαραλιάζει την ανάπτυξη του αντιπάλου και να κλέβει καθαρά και με την αξία της το αποτέλεσμα.

Ο τρόπος που έπαιξε η Ελλάδα στο ευρω 2004 ήταν μοναδικός. Καμία άλλη ομάδα στο παρελθόν δεν αγωνίστηκε τόσο αποτελεσματικά με τακτική “ενεργητικής άμυνας”. Η ελληνική ομάδα του Ρεχάγκελ στραγγάλιζε τον αντίπαλο. Τον έπιανε από το λαιμό και από τους όρχεις. Δεν τον άφηνε να αναπνεύσει. Όχι παθητική άμυνα. Η σκέψη ήταν μόλις βρούμε χαραμάδα να ξεχυθούμε μπροστά για να κτυπήσουμε το 1-0.

Ο Μουρίνιο είχε στο σπίτι του τις κασέτες των αγώνων της Ελλάδος και τις έβλεπε. Τις ξανάβλεπε. Ήταν εκείνη μια καλοδουλεμένη αντιπολιορκητική πολεμική μηχανή και έβγαζε τη ψυχή ανάποδα του αντιπάλου κι όταν έβρισκε την ευκαιρία του έριχνε μια τορπίλη.

Τα κόμματα και τα ΜΜΕ το καλοκαίρι του 2004 ήταν αναμενόμενο να κάνουν το... καθήκον τους. Εμπορεύτηκαν, καπέλωσαν το θρίαμβο τον οποίο χαρακτήρισαν έργο... όλων των Ελλήνων. Ότι αντιπροσωπεύει τους γίγαντες Έλληνες. Ότι η απίθανη επιτυχία δεν ανήκει μονάχα στους παίκτες και τον προπονητή. Σα να εννοούσαν, τέλος πάντων, πως η Ελλάδα έχει παρελθόν, υποδομές, αποτελεί σχολή στο ποδόσφαιρο και μόνο τυχαίος και συμπτωματικός είναι ο άθλος του Ευρώ 2004. Περαστικά

Διαβαστε ακομα:

ΟΙ ΒΑΡΩΝΟΙ ΤΗΣ ΚΟΚΑΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ... ΣΕΒΑΣΜΟ