Ένα ακόμα πρωτάθλημα κι αυτό όπως το γουστάρει η ψυχούλα τους. Λες και το 'χουνε παραγγελιά. Ένα πρωτάθλημα που τους βοηθάει να βγάλουνε προς τα έξω, να μην τα κρατάνε μέσα μας, τα μπινελίκια. Να ικανοποιήσουνε τη βαθειά ανάγκη να βρίσουνε, όχι απλά να σχολιάσουνε, να ειρωνευτούνε. Αυτή είναι η μεγάλη και η ουσιαστική προσφορά του πρωταθλήματος ειδικά στην Ελλάδα στην αλητεία της εξέδρας. Τι άλλο;
Από τους εν λόγω κυρίους ουδείς περιμένει να δει μπάλα να τη χαρεί. Όπως άλλος πάει σινεμά με την ελπίδα να δει καλό έργο. Για τους εν λόγω δεν τους καίγεται καρφάκι αν το θέαμα στο γήπεδο δεν βλέπεται. Στις κάλτσες μας η ποιότητα. Τους καίει μονάχα τι κάνει η ομαδάρα μας. Αν κερδάει. Αν παίρνει το πρωτάθλημα. Διαφορετικά υπάρχουν οι χωσιές στο άσπρο σκοτάδι. Διαιτησία πιασμένη. Άρα, δικαιολογημένα να ξεφύγουν. Άλλο, δηλαδή, που δεν ήθελαν.
Και έχουν δίκαιο τα παιδιά. Γιατί έτσι είναι, έτσι ήταν πάντα. Πράγματι, εδώ και 50-60 και βάλε χρόνια παίζει το «παρασκήνιο», όπως το λέγανε κάποτε, χθες Παράγκα, μετά «εγκληματική οργάνωση». Έτσι είναι. Έτσι ήτανε πάντα. Πώς θα την φέρουμε στον άλλον, στον αντίπαλο. Πονηρά. Βρώμικα. Να μην κριθεί το αποτέλεσμα μονάχα στο γήπεδο. Είμαστε κι εμείς, οι παράγοντες, οι προεδράρες, και δεν αφήνουμε το έργο στην τύχη του. Κάτι να κάνουμε, να επέμβουμε, όσο γίνεται αποτελεσματικά, πριν τον αγώνα.
«Θεσμός» στο ελληνικό πρωτάθλημα η αμαρτία. Ναι, το ποδόσφαιρο δεν παίζεται στα ίσα, διότι οι πρόεδροι θέλοντας και μη είχανε μπει στο κόλπο. Και να θέλανε να αγιάσουν, δεν μπορούσαν. Όταν ξέρανε πως «δούλευε» ο αντίπαλος γιατί οι ίδιοι να μείνουν έξω από το χορό.
Οι μεγάλες ομάδες, αυτές που σηκώνανε την κούπα, τρώγανε πάντα τις κατάρες. Επειδή κατά τη γενική αντίληψη εκείνη που έπαιρνε το πρωτάθλημα είχε ξηγηθεί στο αλλοιώς. Ατράνταχτη η πεποίθηση της εξέδρας. Μεγαλειώδες οπαδικό πνεύμα! Βρώμικο το πρωτάθλημα, βρώμικος ο πρωταθλητής, καθαρή η ομάδα μας, αφού βγήκε δεύτερη, τρίτη, τέταρτη... Η βρωμιά βολεύει μόνο μία ομάδα, οι άλλες με το σπαθί τους πήραν όσους βαθμούς μάζεψαν.
Στην Β' εθνική, όμως, το όργιο με τη διαιτησία, και τα παλαιότερα χρόνια οι δωροδοκίες παικτών, ήταν σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα απ' ό,τι στην Α' εθνική! Πάντα. Και όσο πιο χαμηλά πας, Γ' εθνική, ερασιτεχνικό, τοπικό, εκεί είναι που χάνει το παιδί την μάνα και η μάνα τον γκόμενό της.
Ο κόσμος, όμως, θαρρεί ότι λαμογιές κάνουν κυρίως οι μεγάλες ομάδες. Δεν ισχύει αυτό! Σου λέω το άλλο, με την ευκαιρία. Κάθε παρασπονδία τους οι μεγάλες ομάδες, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρης και σία την διδάχτηκαν από τους φτωχοπαράγοντες των μικρών ομάδων. Αυτονών τα χνάρια ακολούθησαν μεγαλοεπιχειρηματίες και βιομήχανοι όταν από το πουθενά έγιναν αφεντικά των πιο λαϊκών ομάδων της πιάτσας.
Καθηγητές του παρασκηνίου με δίπλωμα ήταν οι άγνωστοι πρόεδροι ομάδων γειτονιάς. Απ' αυτούς που ψαχνόντουσαν αλεπουδιάρικα, αν είναι δυνατόν χωρίς να ξοδέψουν φράγκο, επειδή ήταν μπατηράκια, πήραν μαθήματα οι μεγαλόσχημοι. Πως; Κάποιοι φτωχοδιάβολοι πρόεδροι σε κάποια φάση βρέθηκαν ''σύμβουλοι'', της προσκολλήσεως στους λεφτάδες ουρανοκατέβατους στη μπάλα προέδρους.
Διαβαστε ακομα:
