ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΕΣΕΙΣ

Κατ' αρχήν δεν λέω ότι είμαι υπέρ του ντόπιγκ. Ούτε θα ζητήσω από τους επαγγελματίες να πλακωθούν στις φυσούνες. Ούτε προτείνω στο κράτος και στα διεθνή όργανα να νομιμοποιήσουν τις ουσίες. Απλά, με την... αδιαφορία μου, στο αν δηλητηριάζονται ή όχι αθλητές και ποδοσφαιριστές, προκειμένου να αγωνίζονται τούρμπο, δηλώνω το αυτονόητο. Πως ο κάθε θεατής είναι εκτός κόλπου.

Επιτέλους! Το άτομο σήμερα δεν παίζει κανένα ρόλο στα κοινά. Ψηφίζει κυβερνήσεις, τσοντάρει στα γκάλοπ. φτιάχνει θεαματικότητες στα ΜΜΕ, γιγαντώνει τις πολυεθνικές, όμως είναι έξω από τα κέντρα εξουσίας. Το άτομο ας κάνει αυτό που δισεκατομμύρια άνθρωποι αποφεύγουν να κάνουν. Να ασχολούνται με τον εαυτό τους. Να μην έχουν συμπεριφορά προβάτου. Να κρατιούνται εκτός κοπαδιού.

Το γυρίζω στο ποδόσφαιρο. Δεν θαρρώ πως είναι αμαρτία να θέλω ρωμαϊκό κολοσσαίο το γήπεδο, όχι πνευματικό συμπόσιο. Να έχει δυνάμεις ο ποδοσφαιριστής για να κυνηγάει τη μπάλα, να κοντράρεται με τον αντίπαλο σε ρυθμούς υψηλούς επί μιάμισυ ώρα. Και επειδή αυτό είναι αδύνατο ο επαγγελματίας να παλεύει χωρίς να κατεβάζει στροφές, υποχρεώνεται να ''πάρει'' συμπληρώματα κι άλλα ''θεραπευτικά''. Χάπια και ενέσεις από τα πιο προχωρημένα προϊόντα.

Όχι, δεν είμαι υποκριτής. Από τη μια να περιμένω τον παίκτη να βγει στο γρασίδι σκυλί λυσασμένο και από την άλλη να μιλάω για ευ αγωνίζεσθαι και fair play. Και να κατηγορώ τον παίκτη “Ντροπή σου, που φαρμακώθηκες, αυτό δεν είναι ευγενής άμιλλα ...”.