ΑΝ ΤΑ ΒΡΙΣΚΑΝΕ ΙΒΑΝ ΚΑΙ ΜΕΛΙΣΑΝ

Ποντιάρες. Άνθρωποι σκληρόπετσοι. Έχουν περάσει σενάρια προσωπικής ζωής και πορείας, ανάμεσα σε καυτά καζάνια. Με κοινές ρίζες δυο Έλληνες, δυο Πόντιοι, από Ρωσία μεριά. Από τον Πόντο στη Ρωσία και από εκεί, το ταξίδι ''επιστροφής'' στην Ελλάδα.

Δεν είχαν μοίρα οι Πόντιοι στα τούρκικα εδάφη, είτε με το σουλτανικό, είτε στη συνέχεια με το κεμαλικό καθεστώς. Εχθρός, ο Τούρκος. Γι' αυτό από το 1922, οι ποντιακοί πληθυσμοί, την έκαναν για τα φρεσκοσύστατα τότε σοβιετικά ''παραρτήματα'' της Αγίας Ρωσίας. Γεωργίες, Αρμενίες, Καζακσταν και σία. Τι λέμε; Όθεν έρχουμαι εκεί θα πάγω... Κι ήνταν εν γραφτόν εντάγω. Αυτό λέμε. Περί Σαββίδη και Μελισσανίδη που είναι μπλεγμένοι στη μπάλα.

Ποιο είναι το νόημα της εμπλοκής των δυο αφεντικών με τις δυο ομάδες που στη φανέλα τους υπάρχει ο βυζαντινός δικέφαλος. Να πάρουν το κωλοπρωτάθλημα; Αν είναι αυτό το νόημα, αυτός ο μοναδικός στόχος, τότε οι αράδες τούτες είναι για τα σκατά. Τζάμπα γράφονται. Ας μείνουν εκεί που τους πήγε το έργο, να καρφώνουν τις ματιές τους ο ένας στον άλλον. Θα κάνει σίγουρα ταμείο το ποδόσφαιρο, δηλαδή στο νούλα, στο τίποτα όπως συνέβη με την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ αντιπαλότητα Νταϊφά- Βαρδινογιάννη, Βαρδινογιάννη- Κόκκαλη, Πατέρα- Μαρινάκη, Μαρινάκη- Αλαφούζου, Αλαφούζου- Σαββίδη, Σαββίδη- Μαρινάκη, Μαρινάκη- Μελισσαννίδη.

Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είναι οι δύο μεγάλοι του εγχωρίου ποδοσφαίρου. Ιστορικά είναι ντροπής πράμα, διότι ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος ανέδειξαν τον πατριάρχη. Εκείνον που με το προσωπικό ειδικό του βάρος, οικονομικό και κοινωνικό, θα ηγείτο, θα επέβαλε καθεστώς υγείας και ανταγωνισμού τέτοιου που έχει ανάγκη το πρωτάθλημα. Από την εποχή του Γιώργου Ανδριανόπουλου και του Απόστολου Νικολαϊδη, οι πρόεδροι των δυο κοτσαμπάσηδων του ποδοσφαίρου, του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, για ένα, ΜΟΝΟ για ένα ενδιαφερόντουσαν. Πως θα την φέρουν πισώπλατα στον ''αιώνιο αντίπαλο'', για να πάρουν αυτοί το κωλοπρωτάθλημα. Το πρωτάθλημα που οι ίδιοι απαξίωναν, το θεωρούσαν στημένο, βρώμικο.