Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΗΠΤΡΟ ΤΟΥ ΚΑΙΖΕΡ

Φρανς Μπεκενμπάουερ, το λαμόγιο. Έτσι λέω εγώ. Για όλον τον κόσμο είναι ο κάιζερ, ο αυτοκράτωρ. Κοζάρησε τον στη φώτο, το ύφος του γαλαζοαίματου, ούτε καν βλεφάρει δίπλα του τον επαρχιώτη Βαλκάνιο Μίμη Παπαϊωάνου. Αγέρωχος, επιβλητικός, γαλήνιος. Είναι λαμόγιο, όμως. Γιατί λαμογιάρει. Κι εδώ δεν κάνουμε προσωπικό κουτσομπολιό, ούτε έχουμε σκοπό να μειώσουμε το παλληκάρι. Σε καμιά περίπτωση. Τι είναι ο αποδυτηριάκιας; Μεσημεριανή εκπομπή της τηλεοράσεως ή φυλλάδα λαϊφστάυλ με τα κοσμικά. Σε παρακαλώ. Υψηλή κριτική θα κάνουμε για το πώς παίζεται το τόπι έξω από τα γήπεδα. Και μπαίνω κατ’ ευθείαν στο θέμα. Στο ψαχνό.

Υπάρχει αξιοκρατία; Ή είναι επικυρίαρχος ο λαμογισμός; Γιατί ο Μπεκενμπάουερ έγινε ο αρχηγός στο ποδόσφαιρο της Γερμανίας; Η απάντηση είναι μια. Διότι έχει πολύ μεγάλο όνομα. Το μεγαλύτερο στην χώρα του. Όχι διότι είναι περισσότερο ικανός, παραγωγικός, σχετικός με το αντικείμενο ποδόσφαιρο. Ποδοσφαιριστής ήταν ο Μπεκενμπάουερ. Και λοιπόν; Το ότι ήταν παικταράς, αρχιπαικταράς, δεν σημαίνει ότι είναι και άξιος να διοικεί το ποδόσφαιρο. Να κάνει ό,τι θέλει αυτός. Να έχει τον πρώτο λόγο σ’ όλα. Να, γιατί βάζω στον λογαριασμό τον λαμογισμό.

Ο κάιζερ έφθασε να στέκεται σαν πραγματικός αυτοκράτωρ στην κορυφή της πυραμίδος και να είναι αποδεκτός απ’ όλους, επιχειρηματίες και πολιτικούς, τον καγκελάριο μέχρι Μπλάτερ, διότι παίζει μπάλα ο λαμογισμός. Δηλαδή; Όλοι λαμογιάρουν. Όχι μόνον ο Μπεκενμπάουερ.

Είπαμε. Τι είπαμε; Πρόκειται για πυραμίδα. Δηλαδή; Είμαι εδώ και παίζω μαζί σου. Σε αναγνωρίζω. Πάτα επάνω μου και ανέβα εσύ, όχι εγώ, ένα σκαλί παραπάνω. Εγώ απλά θέλω να μείνω στο ίδιο σκαλί και ίσως πάρω ένα αβάτζο παραπάνω αν εσύ με τον οποίο παίζω, με τον οποίο λαμογιάρω, ανέβεις ακόμα περισσότερο. Και θα πάρεις επάνω σου διότι θα λαμογιάρεις με μένα.

Το όνομα. Το απλησίαστο όνομα του Μπεκενμπάουερ είναι το πρώτο. Δεν φθάνει αυτό, όμως. Θες και τη σωστή διαχείριση, την έξυπνη εκμετάλλευση του ονόματος. Ποιος Μπεκενμπάουερ; Όπως οι 99 στους 100 σαν κι αυτόν έτσι ακριβώς και ο ωραίος Φρανς ήταν ανίκανος να αξιοποιήσει το δικό του χαρτί. Το όνομά του. Αυτό ήταν το ''χαρτί'' του όταν κρέμασε τα παπούτσια του. Κι ενώ άλλοι βαράνε μύγες όταν αποχωρήσουν από τα γήπεδα, βγαίνουν από το παιχνίδι, αυτός, ο Μπεκενμπάουερ, έγινε πράγματι κάιζερ, όπως τον αποκαλούσαν όταν φορούσε την φανέλα της Μπάγερν και της εθνικής. Γιατί; Διότι είχε την μαγκιά να αναθέσει τα πάντα στον γάτο που του την έπεσε από δίπλα.

«Φρανς, είσαι μεγάλος, αλλά εγώ θα σε μανατζάρω! Άστα όλα επάνω μου. Εσύ μόνο στην μόστρα θα ‘σαι, όλη η βιτρίνα δική σου. Ακόμα και το πώς θα ντύνεσαι, πώς θα μιλάς, είναι δική μου δουλειά, εσύ μόνο θα ακούς. Εσύ, αγόρι μου. Είσαι για τη μύτη της πυραμίδας, για την κορυφή της κορυφής. Και δεν θα πάρεις την θέση κανενός, αντίθετα ένα σωρό κόσμος γουστάρει να τοποθετηθεί, να πάρει τη θέση του στην πυραμίδα, με σένα μπροστάρη».

Ο Μισέλ Πλατινί δέκα χρόνια τώρα το ‘χει ρίξει στην ψηφοθηρία. Μικροπολιτική κάνει σαν ψευτοπαράγοντας τύπου Γκαγκάτση για να γίνει πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ. Λάθος δρόμο έχει πάρει ο λεβέντης. Ο Φρανς Μπεκενμπάουερ είναι κάιζερ. Δεν λαμογιάρει μ’ άλλους. Περιμένει οι άλλοι να λαμογιάρουν με τον αυτοκράτορα.

Μουντιάλ 2006. Δεν υπήρξε γαλαζοαίματος στην κερκίδα να μην πλησιάσει τον Μπεκενμπάουερ. Βασιλιάδες και διάδοχοι θρόνων ένοιωθαν τιμή τους να κάθονται δίπλα στον Μπεκενμπάουερ. Κι αυτός σοβαρός, μετρημένος, χωρίς φτηνά γελάκια και περιττές κινήσεις. Είναι ο κάιζερ. Το μέγα όνομα. Με περιουσία προσωπική κοντά στα 60 εκ. ευρώ.

Ήταν η αποκάλυψη στο μουντιάλ του 1966. Το νέο μεγάλο ταλέντο. Μετά από τέσσερα χρόνια στο Μεξικό ήταν ο μεγάλος αρχηγός της Γερμανίας με το χέρι μπανταρισμένο σφικτά στο στήθος στον ημιτελικό με την Ιταλία να καθοδηγεί και να εμπνέει τους συμπαίκτες του. Τι άλλο να θέλουν οι γερμαναράδες; Αυτόν θέλουν! Τον ήρωα! Και να δίνει όλη του την ψυχή μέσα στο γήπεδο για τη νίκη.

Ποδοσφαιριστής ο Φρανς Μπεκενμπάουερ κατέκτησε το μουντιάλ του 1974. Το πήρε το 1990 στην Ιταλία και ως προπονητής. Δεν του έκατσε το 2006 ως πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του μουντιάλ. Βεβαίως έπαιξε κι αυτός για τη νίκη. Όχι μόνον οι Κλόζε και Μπάλακ, Κλίνσμαν και Ποντόλσκι. Κι αυτός, δηλαδή όλο το σύστημα Μπεκενμπάουερ, ήθελε το μουντιάλ.

Ίδρυμα Χένρυ Φορντ. Ίδρυμα Αριστοτέλη Ωνάση. Ίδρυμα Μπιλ Γκαίητς. Ευγενίδειον ίδρυμα. Μετσόβειον Πανεπιστήμιον. Σιβιτανίδειος Σχολή. Παπαστράτειον. Μποδοσάκειον. Γήπεδο Καραϊσκάκη. Θα μείνει απ’ έξω κοτζάμ Μπεκενμπάουερ; Υπάρχει το Ίδρυμα Μπεκενμπάουερ, εδώ και 24 χρόνια παρέχει βοήθεια σε ανάπηρους και διανοητικά καθυστερημένους.

Έγινε το αποχαιρετιστήριο ματς του κάιζερ όταν σταμάτησε τη μπάλα και από τα έσοδα του αγώνα φτιάχτηκε το αρχικό κεφάλαιο του Ιδρύματος Φρανς Μπεκενμπάουερ. Σοβαρά πράγματα. Ο μέγας αυτός παίκτης, λίμπερο, ψύχραιμος και με ηγετικές ικανότητες, έγραψε μια πλούσια καριέρα σε τίτλους και σε δράση. Και σ’ όλα έπαιξε με τον αριθμό τρία. Ακόμα και μέχρι τον τρίτο γάμο έφθασε. Τρία πρωταθλήματα πήρε ο αρχηγός με την Μπάγερν, τρία κύπελλα Ευρώπης, τρία πρωταθλήματα όταν πήγε να παίξει στις ΗΠΑ στα τελευταία του, με την «Κόσμος», όπως ο Πελέ, τρεις τελικούς του μουντιάλ.

Και τι δεν έκανε ο φιλοχρήματος κοσμοπολίτης, προκειμένου να παίρνει, να συνεχίζει να παίρνει από το ποδόσφαιρο ποντάροντας στο όνομά του; Μετά το μουντιάλ του 1990 που κατέκτησε ως προπονητής ανέλαβε και προπονητής της Μπάγερν. Ο κύκλος, όμως, είναι μεγάλος, φαρδύς. Ο πάγκος του προπονητή όσο υψηλά και να σε ανεβάσει, αυτό το ίδιο το πόστο μπορεί να σε καταστρέψει, να σε διαλύσει, να σε απομυθοποιήσει. Ο Μπεκενμπάουερ, μάλλον το σύστημα που εργολαβικά δουλεύει για τον κάιζερ, δεν είναι για κινήσεις χωρίς ανταπόκριση. Χωρίς να πετυχαίνει το ένα βήμα παραπάνω στην πυραμίδα.

Ποιο είναι το σύστημα Μπεκενμπάουερ; Ένα σωρό κόσμος επώνυμος και μαστορικός. Από επιχειρηματίες μέχρι τεχνοκράτες, διαφημιστές και μανατζαραίους. Κι όλοι αυτοί δεν δουλεύουν για τον κάιζερ, αλλά για τον εαυτό τους. Και ωφελούνται όσο το όνομα, διότι ο μύθος του Μπεκενμπάουερ κάνει ταμείο, αποδίδει και εξουσιαστικά λειτουργεί χωρίς ανταγωνισμό. Μην πούμε ονόματα. Όποιος είναι όνομα του παρελθόντος, είτε λέγεται Γκύντερ Νέτσερ, είτε Καρλ Χάινς Ρουμενίνγκε, έχει τη θέση του στον χάρτη αρκεί να αναγνωρίσει την πρωτοκαθεδρία του κάιζερ και να υπηρετεί την αύρα του.

Σήμερα είναι ο τελικός του μουντιάλ χωρίς την εθνική Γερμανίας. Έχασε ο Μπεκενμπάουερ. Όχι ακριβώς. Απλά δεν κέρδισε. Δεν έχασε τίποτα, όμως. Είπαμε. Δεν έχει αντίπαλο. Είναι κυρίαρχος. Και συνεχίζει να κρατά τα σκήπτρα του κάιζερ. «Μόνον αν το θελήσει ο Γιόχανσον, μόνον αν αποχωρήσει αυτός, έχω εγώ σειρά να γίνω πρόεδρος στην ΟΥΕΦΑ…». Έτσι είπε. Μίλησε ως αριστοκράτης, ως αυτοκράτωρ με αίμα βασιλικό, δεν μίλησε όπως ο Πλατινί, να υπόσχεται ρουσφέτια στους Γκαγκάτσηδες της Ευρώπης. Όχι, κύριοι. Αν είναι να… διαδεχτώ τον Γιόχανσον της Σουηδίας δεν θα γίνω εγώ πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, εσείς θα με κάνετε πρόεδρο της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας. Αυτό ήταν το μήνυμά του. Όσοι παίξετε μαζί μου, όσοι λαμογιάρετε μαζί μου, θα ωφεληθείτε περισσότερο απ’ όσο με κάποιον άλλον. Να, που δεν πείθει. Για πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ η ευρωπαίοι μαγαζάτορες θέλουν έναν ποιο αλανιάρη, όχι τον ψυχρό, τον αποστασιακό Φρανς.

Δεν έγινε μόνος του πρόεδρος στην ΑΕΚ ο Ντέμης Νικολαϊδης. Ο κόσμος τον έκανε. Το καλό του όνομα στον κόσμο και μόνον αυτό του έδωσε την ΑΕΚ, ούτε τα λεφτά του, ούτε οι επιχειρηματικές και διοικητικές του ικανότητες. Το ίδιο και ο Θοδωρής Ζαγοράκης. Έχει όνομα. Έχει πέρασμα στις μάζες του ΠΑΟΚ. Δεν φθάνει, όμως, το όνομα που απλά σε σπρώχνει, σε στέλνει στην καρέκλα. Στην συνέχεια παίζεις εσύ, όχι ο κόσμος. Κι έχεις κριτή τον κόσμο. Ο οποίος κόσμος, επειδή από τη φύση του είναι μαλάκας, όσο εύκολα σου ανοίγει την πόρτα, τόσο εύκολα και άδικα πολλές φορές σου δίνει την κλωτσά για να πας απ’ εκεί που ήλθες.

Είναι η απόλυτη μαλακία να λένε ότι τις ΠΑΕ πρέπει να τις διοικούν παλαιοί ποδοσφαιριστές. Εδώ στην Ελλάδα οι βετεράνοι όχι μόνον δεν σκέπτονται όσο κλωτσάνε τη μπάλα να προετοιμάσουν τον εαυτό τους, δηλαδή να τον οπλίσουν με στόχο να αναλάβουν εταιρικά καθήκοντα, αλλά ούτε τον ίδιον τον εαυτό τους δεν γνωρίζουν να εκμεταλλευθούν. Εννοώ το όνομά τους. Την αίγλη τους. Την όποια ακτινοβολία τους. Και μη μπερδεύουμε την κουβέντα με το προπονητηλήκι και το σκαουτεριλήκι.