ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ...

29/01/2025

•
Facebook Twitter
•
 
 
Γράφει ο Γιώργος Αρκουλής
Οι άνθρωποι της διοίκησης του ερασιτεχνικού σωματείου «Χαραυγιακός», κάπου στην Ηλιούπολη, συζητούσαν σε έκτακτη συνεδρίαση με αποκλειστικό θέμα για το πώς θα μπορέσουν να κάνουν μερικά χιλιόδραχμα για να τακτοποιήσουν τον συλλόγου σε «φως νερό και ενοικίαση» της υποτυπώδους λέσχης που καθυστερούσαν κάτι μήνες. , όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ο πρόεδρος σήκωσε το ακουστικό και ξαφνικά η μίζερη καμαρούλα των συνέδρων φώτισε τα πρόσωπα όλων, αφού ο ηγέτης, κλείνοντας με την παλάμη του το μικρόφωνο είπε: «Κύριοι τηλεφωνούν από τον Παναθηναϊκό». Πράγματι, ήταν η γραμματέας του Αποστόλου Νικολαϊδη, που είχε μεταφέρει στο αυτί του επί λέξει: «Κύριε πρόεδρε, ο Παναθηναϊκός θέλει από εσάς τον ποδοσφαιριστή (ανέφερε το όνομα του μικρού) διότι ενδιαφέρει τον προπονητή μας». Για να συμπληρώσετε κάπως ειρωνικά: «Όπως αντιλαμβάνεστε, αυτή η προτίμηση σε νεαρό παίκτη σας, σας τιμά, αφού ο Παναθηναϊκός, ως κορυφαίος σύλλογος, σας προσφέρει τη φιλία του».

 

Ωστόσο, ο φουκαράς ο πρόεδρος του μικρού σωματείου της Ηλιούπολης, οπλισμένος με θάρρος, είχε την απάντηση:

 

«Σας ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον, πράγματι μας τιμά. Πέστε μου, πότε θέλει η διοίκησή σας, να μιλήσουμε για τις λεπτομέρειες της μεταγραφής, δηλαδή τα οικονομικά ανταλλάγματα, το χρονοδιάγραμμα της συμφωνίας κ.λπ.»

 

Ο γραμματέας, σαν έτοιμη από καιρό και σίγουρα με σχετική πείρα των περιπτώσεων, επανήλθε:

 

«Προφανώς δεν έγινα κατανοητή. Ο κύριος Απόστολος Νικολαίδης, ο πρόεδρός μας, θέλει μέχρι αύριο το απόγευμα να φτάσει στο γραφείο του το δελτίο του παίκτη και η ελευθέρας του. Την διεύθυνση προφανώς την γνωρίζετε. Λεωφόρος Αλεξάνδρας, γήπεδο ΠΑΟ, είσοδος από την οδό Τσόχα».

 

Εκεί έληξε το τηλεφώνημα και άρχισε το βρισίδι σε βάρος του κορυφαίου συλλόγου της πρωτεύουσας και του προέδρου του, αφού γνώριζε πολύ καλά ότι παρά τις αντιρρήσεις τους, η μεταγραφή θα γινόταν με αντίτιμο την …δωρεάν φιλία του «μεγάλου».

 

Αυτά -λίγο πολύ- γίνονταν σε κάθε ποδοσφαιρική περιφέρεια της χώρας μέχρι πρόσφατα, δηλαδή ως τα τέλη του εικοστού αιώνα, που οι «μεγάλοι» του ποδοσφαίρου ήταν τα αφεντικά και οι «μικροί» επωμίζονταν τον…εθιμικό ρόλο να δέχονται «γονατιστοί» την μοίρα. τους, άντε να απλώνουν το χέρι σαν απογοητευμένοι επαίτες, μήπως και του δόθηκε το «κάτι τις», με βάση. την καλή διάθεση (αν διέθετε) του ενδιαφερόμενου.

 

Πλήθος είναι οι περιπτώσεις ταλαντούχων νεαρών ποδοσφαιριστών, που από τα σωματεία της γειτονιάς τους, εκλάπησαν με διάφορα κόλπα από συλλόγους – αφεντικά. Στη Θεσσαλονίκη, ο ΠΑΟΚ κατάφερε να στοιχειοθετήσει την εποχή που θα επέτρεπε να χτίσει την πανίσχυρη ομάδα -και να ανταγωνιστεί εκείνες της Αθήνας και του Πειραιά- όταν ΛΕΗΛΑΤΗΣΕ τον Απόλλωνα Καλαμαριάς παίρνοντας τους περισσότερους ταλαντούχους ποδοσφαιριστές του. Δηλαδή, πήρε με διάφορα κόλπα τα παιδιά των προσφύγων του Πόντου, που είχαν φτάσει -με τα πογκρόμ των νεότουρκων- στη Θεσσαλονίκη, δημιουργώντας τον συνοικισμό της Καλαμαριάς.

Ο Παναθηναϊκός ήταν ανίκανος να αναδείξει μετά τον πόλεμο ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, αλλά το αστέρι του, το ανακάλυψε στη συνοικιακή ερασιτεχνική ομάδα με το όνομα «Αμυνα» Αμπελοκήπων. Ο Αντώνης Μαντζαβελάκης, ένας πανέξυπνος (για την ακρίβεια πανούργος) παράγοντας, πήρε, προς τα τέλη της δεκαετίας του '50, τον νεαρό Μίμη Δομάζο.
(στη φωτογραφία με τη μητέρα της κυρίας Ουρανίας), με αντάλλαγμα -όπως δήλωσε μετά από χρόνια ο σπουδαίος αυτός ποδοσφαιριστής- ένα κοστούμι και μια πορτοκαλάδα»! Όσο για την «'Αμυνα», ποιος ξέρει αν υπάρχει σήμερα στον ποδοσφαιρικό χάρτη της πρωτεύουσας. Το πιθανότερο είναι να έχει «κατεβάσει ρολά» -μια και οι αλάνες τσιμεντώθηκαν να υψωθούν πολυκατοικίες- κάτι που συνέβη, άλλωστε, με πλήθος ιστορικών σωματείων ('Ικαρος, Σαφράμπολη κ.ά.)

 

Στον Πειραιά, την μερίδα του «λέοντος» της εκμετάλλευσης την έχει κατοχυρώσει ιστορικά ο Ολυμπιακός, αρχίζοντας το απαράδεκτο (όσον αφορά τον τρόπο) σαφάρι του να προσθέτει στις τάξεις του ό,τι πολύτιμο φαινόταν στις Ακαδημίες των μικρών και φτωχών σωματείων της περιοχής. Μάλιστα, προπολεμικά ξεκίνησε η ιστορία αυτή, με την περίπτωση του κορυφαίου ταλέντου της δεκαετίας του 1930 Γιάννη Βάζου. Η ιστορία του Βάζου έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Γεννήθηκε το 1914 στη Σμύρνη και το ΄22 με την καταστροφή, βρέθηκε με τους γονείς του στην Πειραιά, στον συνοικισμό της Δραπετσώνας, εκεί όπου χιλιάδες πρόσφυγες έστησαν τη γνωστή παραγκούπολη με αίμα, δάκρυ και ελπίδα για το μέλλον. Ο νεαρός Βάζος, ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο 15χρονος στο ερασιτεχνικό σωματείο της γειτονιάς του «Απόλλων», το 1929.

Ήταν τόσο λαμπερό το ταλέντο του που σύντομα φώτισε τα «καμάκια» που είχε βγάλει στο μεϊντάνι η διοίκηση του Ολυμπιακού ψάχνοντας ταλέντα. Ο νεαρός, αποφασίστηκε να ενταχθεί στο δυναμικό του Ολυμπιακού και το 1931, με κάποιο νομικό κόλπο -αφού το δελτίο ήταν σε δύναμη στον Απόλλωνα- έφτασε στο Πασαλιμάνι μέσω της…ΑΕΚ Δραπετσώνας, συλλόγου οι άνθρωποι του οποίου προσφέρθηκαν να αναλάβουν τον ρόλο της « κεκόπορτας», πήραν τον παίκτη από την ομάδα του και στη συνέχεια τον έδωσαν στον «Θρύλο». Δηλαδή η περίπτωση του Γιάννη Βάζου παρουσιάζει τη μεγαλύτερη ατασθαλία μεταγραφικής διαδικασίας. Ξεκίνησε στον Απόλλωνα Δραπετσώνα, έπαιξε δύο χρόνια. Πήγε μετά στη γειτονική ΑΕΚ, όπου δεν έπαιξε ποτέ και αμέσως εντάχθηκε στον Ολυμπιακό για να αγωνιστεί τα επόμενα 18 χρόνια (1931-1947), όπου πραγματοποίησε 148 συμμετοχές και πέτυχε -ως κεντρικός μεσοκυνηγός- 170 γκολ! Ο Βάζος πήρε από την πρώτη στιγμή τη θέση του Γιώργου Ανδριανόπουλου, ο οποίος σταμάτησε το 1931 για να σπουδάσει και να ακολουθήσει την καριέρα του πολιτικού...
 
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΖΟΥΓΚΛΑ

ζουγκλα,αρκουλης

•
Facebook Twitter
•