ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ

Οι ποδοσφαιριστές είναι αναλώσιμοι. Βεβαίως. Το ίδιο και οι πρόεδροι. Για τον οπαδό υπάρχει μόνο η φανέλα. Μ' αυτήν είναι δεμένος. Και με το όνομα της ομάδας. Παραμύθια. Ποια φανέλα και ποιο όνομα; Άλλο είναι αυτό που οριστικά και αιώνια χαράσσεται μέσα στη ψυχή του οπαδού. Αυτό που θαρρεί ότι εκπροσωπεί η δική του ομάδα. Και το οποίο ούτε και ο ίδιος ο οπαδός ξέρει τι διάολο είναι αυτό.

Εμπορική επιχείρηση είναι η ΠΑΕ. Όχι για τον οπαδό. Γι' αυτόν η ομάδα μοιάζει με εκκλησιαστική εικόνα. Τόσο δυνατά και βαθειά είναι συνδεδεμένος μαζί της. Και δεν το ψάχνει τι πραγματικά είναι αυτό που τον κάνει να πεταρίζει η καρδιά του και να ανησυχεί η σκέψη του για την πορεία της ομαδάρας του.

Οι παίκτες και ο προπονητής κερδίζουν και χάνουν. Μαλακίες. Δεν υπάρχουν αυτοί, μόνο η ομαδάρα υπάρχει. Το πόσο ζυγίζει αγωνιστικά εξαρτάται και από τον μεγαλομέτοχο, πόσα θα ξοδέψει. Μαλακίες. Είπαμε. Η ΠΑΕ είναι μπίζνες, όχι η ομαδάρα. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Με οικονομικά αλισβερίσια μπερδεύεται καθημερινά και η Εκκλησία που υπηρετεί θρησκεία, αλλά για τον πιστό το κάθε οικονομικίστικο και τραπεζικό νταραβέρι δεν λαμβάνεται καν υπ' όψιν. Δεν επηρεάζει την πνευματική σχέση του με το θείο. Υπεράνω όλων είναι η πίστη, δηλαδή η τύφλα. Η απόλυτη τύφλα. Και είπαμε. Όπως ο οπαδός, έτσι και ο πιστός δεν κάνει καν τον κόπο να ψάξει τι ακριβώς αναφέρουν τα κιτάπια της θρησκείας. Γιατί πιστεύει αυτά που (υποτίθεται) στην τύφλα του πιστεύει.