ΟΙ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗ

Δεν ξεχωρίζω ματς στο champions league. Αλλοίμονο. Τι με περάστε; Κανέναν πρεζάκια οπαδό. Όχι, βέβαια. Τη μπάλα στο γήπεδο την κοζάρω και την ευχαριστιέμαι χωρίς να φοράω έγχρωμα γυαλιά. Οι παίκτες φοράνε φανέλες διαφορετικού χρωματισμού, χωρίς κι αυτοί να ταυτίζονται με κάποιο χρώμα, με κάποια φανέλα.

Λέω και το άλλο, με την ευκαιρία. Όχι μόνο δεν ξεχωρίζω ματς, αλλά και δεν βλέπω... ομάδες. Όπως το διαβάζεις. Βλέπω ποδοσφαιριστές! Με μια άλλη κουβέντα, πρώτα υπάρχουν οι παίκτες και μετά οι ομάδες. Ναι, οι ομάδες δεν ''παίζουν'', οι παίκτες αγωνίζονται. Και τι ρόλο κάνουν οι ομάδες; Αυτές είναι για να κερδίζουν, και να χάνουν.

Η ομάδα είναι αιώνια, υπάρχει πριν γεννηθείς και θα συνεχίσει να κυκλοφορεί και μετά το θάνατο σου, όμως το παιχνίδι το κάνουν οι ποδοσφαιριστές, σήμερα αυτοί, αύριο κάποιοι άλλοι. Και άσε τον αιώνιο οπαδό, που βέβαια χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε ποδόσφαιρο, να βλέπει φαντάσματα. Ότι η ομαδάρα του είναι έτσι κι αλλοιώς, διαφέρει από τις άλλες σε χαρακτηριστικά ιστορικά, πνευματικά, ψυχικά, ιδεολογικά, ηθικά.

Επί του θέματος.. Πως να ξεχωρίσεις ματς, μάλιστα όταν η δουλειά στο champions league φτάνει στους ''8''. Σε τέτοια παιχνίδια ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής αισθάνεται προνομιούχος. Για πάρτη του θα παλαίψει, όχι τόσο για τη... φανέλα, την οποία απλά σήμερα αυτή τυχαίνει να φοράει.