ΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΒΑΛΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΠΟΙΟΣ... ΒΑΣΙΛΙΑΣ!

 

Όποιος απευθύνεται στον κόσμο πάει άκλαφτος αν δεν προκαλεί τη συγκίνηση. Καλλιτέχνης είναι αυτός, συγγραφέας και πολιτικός. Κανένα έργο στο θέατρο και στο σινεμά δεν ''περνάει'' στο κοινό αν δεν βαρέσει στον συναισθηματικό κόσμο του θεατή. Ακόμα και το πιο σπουδαίο, το αιώνιο, αυτό που έχει να πει τα πιο μεγάλα που έχει ανάγκη ο άνθρωπος, θα είναι σα να μη γράφτηκε ποτέ, σα να μην παίχτηκε ποτέ, αν δεν κερδίσει συναισθηματικά τον θεατή. Αν δεν προκαλέσει πόνο, χαρά, πίκρα, ενθουσιασμό, απογοήτευση.

Το ποδόσφαιρο. Η πιο μεγάλη πηγή συναισθημάτων. Ικανό να μοιράζει σε χαρτοσακούλες, πάρτε να έχετε όλοι, από εγκεφαλικά μέχρι εκρηκτικά. Να σε τελειώνει επιτόπου, να σε στέλνει στο νεκροταφείο και την ίδια στιγμή, μετά από μόλις ένα λεπτό να κόβεις εισιτήριο για τον παράδεισο. Και να μην έχει τέλος η διαδικασία του απρόβλεπτου.

Δεν στέκομαι σ' ένα συγκεκριμένο παιχνίδι. Υπάρχουν κάποια αληθινά 'εργα τέχνης. Αυτοσχεδιάζεις λες κάποιος και εσύ ο θεατής καθηλώνεσαι, σε αφήνει βουβό, αλλά και σε ξεσηκώνει. Για λίγο σε ναρκώνει, και πάλι σε παίρνει και μεθυστικά σε πάει όπου γουστάρει. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, και δεν θα πεθάνει ποτέ. Τα τελευταία χρόνια περισσότερο δικαιώνεται, μας αναδεικνύει την υγεία του.
Το είπαν ''βασιλιά'' και τότε που το είχαν χαρακτηρίσει έτσι θεωρήθηκε υπερβολή. Σήμερα υποτιμούν το ποδόσφαιρο όσοι το κατατάσσουν στο επίπεδο ενός βασιληά, κάποιου κληρονομικού ηγεμόνα χώρας, μικρής και μεγάλης. Αυτά που βλέπουμε στο champions league είναι αρκετά για να αντιληφθούμε πως αδικούμε το ποδόσφαιρο αν δεν το αναγνωρίσουμε σε πλανητάρχη τουλάχιστον στο γαλαξιακό μας σύμπαν.
Διαβαστε ακομα:

ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΔΕΝ ΤΑ ΛΕΜΕ…